"Sielsko i diabelsko" to książka, którą w pierwszej chwili mylnie zaczęłam porównywać z "Pod słońcem Toskanii" Frances Mayes, czy z Prowansją Petera Mayle'a. Od dawna bowiem szukam polskiego odpowiednika wyżej wymienionych tytułów.
Zbliżony jest tu wątek główny - nasza bohaterka remontuje dom na prowincji, ma problemy z wodą i znikającą brygadą remontową - te kłopoty maja również autorzy mieszkający w Prowansji czy Toskanii. Jak więc widać, stanowczo jesteśmy w Europie.
Jednak powieść o świętokrzyskiej wsi jest zupełnie innego gatunku. Nie ma w niej ironicznego dystansu obcokrajowca, czy w tym przypadku mieszkanki wielkiego miasta, do specyficznych wiejskich zachowań. Nie ma zewnętrznej obserwacji, podkreślania odmienności, zachwytów nad miejscowym folklorem.
Po krótkim wstępie, zarysie sytuacji, autorka wrzuca nas w głęboki nurt wydarzeń, który tym samym tempem rwie do końca powieści. A tematem przewodnim nie są zachwyty nad pięknem krajobrazu czy miejscową kuchnią, lecz trudne i skomplikowane sprawy międzyludzkie.
Szczerze mówiąc, trochę mi w powieści tych drobnych realiów brakuje.
Nie potrafię wyobrazić sobie zmian wprowadzanych w remontowanym domu, nie mogę posmakować codziennego życia Joanny, które autorka sprowadziła do emocjonalnej relacji z cyklu zdarzeń. Po przeczytaniu książki mam uczucie niedosytu. Jest ona jak obraz namalowany dużymi kolorowymi plamami. Bardzo efektowny, lecz brak w nim półtonów, cieni, tego wszystkiego, co sprawia, że można go oglądać po wielokroć i zawsze coś nowego odnaleźć. Nie brak mi tu refleksji, lecz tła.
Ale wracając do meritum...
"Sielsko i diabelsko" to wycinek z życia czterdziestokilkuletniej kobiety, matki dwojga nastolatków, nauczycielki, żony lekarza. Po likwidacji szkoły, w której mieszkała rodzina Zalewskich, Joanna i Krzysztof nieco pod przymusem kupują mały domek w miejscowości o nazwie, nomen omen, Zalewice i zaczynają przystosowywać go do własnych potrzeb.
W czas remontu, poza zwykłymi kłopotami, wpisują się wydarzenia dramatycznej natury - miłość, narodziny, śmierć. Z tym wszystkim Joanna musi sobie radzić sama, ponieważ pozbawiony pracy mąż wyjeżdża do Anglii, aby zarobić na spłatę kredytu.
Joasia jest kobietą energiczną, realizuje się w swojej pracy nauczycielki, ponadto jest autorką licznych przedstawień teatralnych w swojej szkole, a przede wszystkim próbuje ustabilizować życie rodzinne, obfitujące w niespodzianki i nagłe zmiany, za sprawą jej dzieci - Patryka i Dominiki.
"Sielsko i diabelsko" jest powieścią obyczajową, osadzoną w realiach podkieleckiej wsi. Pierwszoosobowa narracja, różnorodność i tempo wydarzeń wciągają czytelnika od pierwszej do ostatniej strony.
Książka jest, co warte podkreślenia, bardzo starannie wydana.
Nie znalazłam błędów, czy literówek, tak ostatnio pleniących się w powieściach. Dobry papier i efektowna okładka sprawiają, że "Sielsko i diabelsko" nadaje się na prezent dla każdej kobiety.
I ze względu na formę i ze względu na treść.

"Sielsko i diabelsko" to książka, którą w pierwszej chwili mylnie zaczęłam porównywać z "Pod słońcem Toskanii" Frances Mayes, czy z Prowansją Petera Mayle'a. Od dawna bowiem szukam polskiego odpowiednika wyżej wymienionych tytułów.
Zbliżony jest tu wątek główny - nasza bohaterka remontuje dom na prowincji, ma problemy z wodą i znikającą brygadą remontową - te kłopoty maja...