Sama postać zaprezentowana w tej książce jest bardzo interesująca ponieważ to jedna z nielicznych kobiet, która postawiła się światu w okresie, gdy kobiety miały mniej głosu niż teraz i w kraju, który jest specyficzny nawet jak i na obecne czasy.
Niestety nie do końca podobał mi się styl/ język (nikogo tu nie chce obrażać bo mój język polski nadaję się do ostrzału)-sama do końca nie wiem co ale coś mi przeszkadzało, gdy wczytywałam się w tą książkę. I jak na autorów nie zwracam szczególnej uwagi to w tym przypadku chyba już bym nie zasięgła po inne książki tego autora.

Sama postać zaprezentowana w tej książce jest bardzo interesująca ponieważ to jedna z nielicznych kobiet, która postawiła się światu w okresie, gdy kobiety miały mniej głosu niż teraz i w kraju, który jest specyficzny nawet jak i na obecne czasy.
Niestety nie do końca podobał mi się styl/ język (nikogo tu nie chce obrażać bo mój język polski nadaję się do ostrzału)-sama do...

Książka przeciętna, ale Indira - niesamowita:)

Książka przeciętna, ale Indira - niesamowita:)

Indira nie była typową hinduską kobietą. Wyszła za mąż z miłości, była wojownicza i ciekawa świata w czasach, kiedy powinna być potulna, uległa i poddana mężczyznom. Wychowała się w znanej i cenionej rodzinie Gandhich, w swoim kraju traktowana była jak księżniczka. Dzięki tym specjalnym względom jakimi darzyli jej rodzinę Hindusi mała Indira zrozumiała, że odegra niebagatelną rolę w historii swojego kraju. Miłość do Indii nie pozwoliłaby jej biernie czekać, najpierw na wyzwolenie kraju, a potem na polepszenie sytuacji bytowej jego ludu. Chociaż zewnętrznie była filigranową, drobną dziewczyną to nie brakowało jej zapału do spraw, którymi wcześniej zajmowali się wyłącznie mężczyźni.

Chociaż pani premier nazywana była "Matką Indirą" nie zawsze zachowywała się jak kochająca, pełna zrozumienia rodzicielka. Nie cofała się przed drastycznymi środkami, kiedy trzeba było karała surowo swoje dziecko- Indie. Wtedy, gdy wprowadzała stan wyjątkowy na miarę największych dyktatorów, oraz, kiedy kazała za wszelką cenę usunąć uzbrojonych sikhów niszcząc tym samym ich najważniejszą świątynię i setki niewinnych osób. Były to lata niezwykle burzliwe i niespokojne, nie wiadomo więc, czy rzeczywiście nie były to środki konieczne. Nie wiemy, czy błędy polityczne były spowodowane zaślepieniem, toksyczną miłością do syna, który był złym doradcą, czy też były to jej własne, złe wybory. Wiadomo natomiast, że Indira przez całe swoje życie kochała ojczyznę miłością niezwykłą i Indiom poświęciła się w pełni porzucając szczęście osobiste.

Tej książki nie można nazwać powieścią, bowiem autorka skupia się na jednym wątku- dochodzeniu do władzy i późniejszych rządach Indiry Gandhi. Bardzo żałuję, że autorka nie rozwinęła bardziej partii osobistych dotyczących Indiry skupiając się tak mocno na jej politycznej działalności. Brakowało mi większej ilości detali z życia współczesnych Hindusów, aby bardziej wczuć się w niezwykły klimat powieści. Książka mająca 91 stron mogła być z powodzeniem rozwinięta do pełnowartościowej, rozbudowanej powieści. Jestem pewna, że autorce talentu i pomysłowości nie zabrakłoby jeszcze na kilkaset stronic.

Niewątpliwą zaletą książki są cudowne, barwne ilustracje, które podziwiałam z rosnącym zachwytem. Od kilku lat nie miałam przyjemności czytania powieści z zamieszczonymi obrazkami, a miło jest czasem poddać się takiej odmianie. Ilustracje podkreśliły i ubogacały klimat tego hinduskiego świata, który w prozie został niestety zbyt lakonicznie przedstawiony. Razem utworzyły piękną, uzupełniającą się całość.

Indira nie była typową hinduską kobietą. Wyszła za mąż z miłości, była wojownicza i ciekawa świata w czasach, kiedy powinna być potulna, uległa i poddana mężczyznom. Wychowała się w znanej i cenionej rodzinie Gandhich, w swoim kraju traktowana była jak księżniczka. Dzięki tym specjalnym względom jakimi darzyli jej rodzinę Hindusi mała Indira zrozumiała, że odegra...

Zapada zmierzch. Nad willą w centrum miasta unosi się dym. Nie, to nie pożar. Na werandzie wokół ognia kilkoro ludzi pali ubrania, meble, przedmioty codziennego użytku. Wszystko wyprodukowane w Anglii.
Tej dziwnej scenie jakby z boku przygląda się malutka dziewczynka. W rękach ściska swoją lalkę. Musi się z nią rozstać. Bo też jest made in Britain. Lalka ląduje w ogniu. Przedstawienie się kończy. Dziewczynka choć smutna wie, że tak trzeba było. Że to dla dobra Indii.

Mijają lata, dziewczynka staje się żoną, matką, politykiem, osobą „światową”. Życie jej nie oszczędza, jednak ona ma przed sobą tylko jeden cel, tylko jedno motto: „dobro Indii”. I do tego celu dąży. Pnie się po stopniach kariery politycznej. Zachodzi coraz wyżej. Jednak stopniowo, prawie niezauważalnie „dobro Indii” zamienia się w „tylko ja zapewnię Indiom dobrobyt”. Błąd?

Książka pani Capriolo jest pewnego rodzaju biografią. Jednak nie taką z tysiącami stron, masą faktów, trudnych słów i dat. To raczej pięknie ilustrowana opowieść o wspaniałej kobiecie, która pragnęła dobra swoich rodaków. Bezwzględnej pani polityk, umiejącej z podniesioną głową przebywać w więzieniu, rządzić swym ludem sprawiedliwie, stawić czoła Amerykanom.

Jednocześnie to historia „córki gór”. Kobiety marzącej o zwyczajnym życiu, dzieciach biegających w ogrodzie, kochającym mężu, długich spacerach, spokoju.
Jednak Indira wiedziała co jest dla niej najważniejsze. Nie góry, które kochała, nie spokój, a dobro Indii…

Historia tej niezwykłej kobiety została zmieszczona na stu stronach. Sto stron przystępnego języka, miłości do kraju, walki o wolność, pomyłkach, kłopotach, smutku, radości. Po prostu sto stron życia. Życia Indiry Gandhi. Premier Indii w latach 1966-77 oraz 1980-1984.

Powieść jest na swój sposób niezwykła – jak każda, których głównych bohaterem jest znana persona. Jednocześnie przemawia przez nią prostota – niewymuszona, wdzięczna. Za to wielkie brawa należą się również autorce. Paola Capriolo wykonała wiele dobre roboty. Jak widnieje na końcowych stronach: zamiłowanie do pisarstwa i do historii skłoniło ja do podjęcia podróży w czasie i przestrzeni, od klasyków niemieckiej literatury, których tłumaczy, poprzez mity europejskich kultur, które przekłada na współczesną wrażliwość, po bajki, które opublikowała w 1991 roku. Widać w dorobku starczyło jeszcze miejsca na opowieść o wspaniałej kobiecie.

„Indira Gandhi” jest książką przeznaczoną dla dzieci, młodzieży. Jednak ja wciągnęłam się w nią. W życie pani premier, jej wybory, jej rozterki. I bardzo chętnie sięgnę po kolejne książki o tej wspaniałej kobiecie. Bo warto.

Zapada zmierzch. Nad willą w centrum miasta unosi się dym. Nie, to nie pożar. Na werandzie wokół ognia kilkoro ludzi pali ubrania, meble, przedmioty codziennego użytku. Wszystko wyprodukowane w Anglii.
Tej dziwnej scenie jakby z boku przygląda się malutka dziewczynka. W rękach ściska swoją lalkę. Musi się z nią rozstać. Bo też jest made in Britain. Lalka ląduje w ogniu....