To jeden z nielicznych przypadków, kiedy film był lepszy od książki. Zresztą w książce nie ma tej legendarnej sceny z podpalaniem kieliszków.
"Popiół i diament" to rozliczenie z drugą wojną. Akcja dzieje się w jej ostatnie dni, kończy się 8 maja 1945 r. W międzyczasie poznajemy różne typy ludzkie, Andrzejewski prezentuje cały wachlarz charakterów. Są więc AK-owcy, AL-owcy, partyzanci z lasu, dezerterzy i żołnierze "do końca", spekulanci, burżuazja i komuniści. Niektórzy bohaterowie przeżywają przemianę, inni są twardo niezmienni do końca.
Powieść opublikowana w 1947 roku jako "Zaraz po wojnie" była na pewno potrzebna. Ówcześnie pomagała zrozumieć zawiłości losów wojennych, ponieważ przedstawia różne odcienie szarości. Dziś jest nieco nużąca i trochę nieaktualna. Temat wojny został już przegadany i opisany pierdyliard razy. "Popiół i diament" w 2019 roku ani nie szokuje, ani nie wyważa żadnych drzwi.
Gdyby ją okroić do powiastki lub noweli o Maćku Chełmickim, to byłoby coś. Ten wątek został napisany nowocześnie, naprawdę świetnie, z podejściem psychologicznym.

To jeden z nielicznych przypadków, kiedy film był lepszy od książki. Zresztą w książce nie ma tej legendarnej sceny z podpalaniem kieliszków.
"Popiół i diament" to rozliczenie z drugą wojną. Akcja dzieje się w jej ostatnie dni, kończy się 8 maja 1945 r. W międzyczasie poznajemy różne typy ludzkie, Andrzejewski prezentuje cały wachlarz charakterów. Są więc AK-owcy, AL-owcy,...