„Lśnienie” to książka trochę z pogranicza fantasy i horroru, choć sklasyfikowana jest jako horror. Może paranormal horror byłoby najlepszym określeniem (i co z tego, że takowa kategoria nie istnieje :P).
Wiem, że King to legenda, wiem, ze ma rzesze fanów na całym świecie i wiem, że rzucanie kamieniem w jego stronę jest ryzykowne.
Mimo, że historia jest ciekawa, mimo, że opisy są barwne, odrobinę mnie ta książka męczyła. Może ja już jestem nowym pokoleniem, może wszystko dla mnie musi być krótkie i zwięzłe – nie wiem… Może… Uważam jednak, że gdyby King zrezygnował z rozwlekania niektórych myśli bohaterów, rozterek wewnętrznych Jack’a, a także zrezygnował z niepotrzebnych wątków pobocznych (pobicie ucznia, do którego wraca po kilka razy, przyjaźń z Alem również rozwleczona, telefon do niego i pomysł o napisaniu książki o historii hotelu...) książkę na prawdę czytałoby się z zapartym tchem. To wszystko powoduje, że nie rozumiem tej fascynacji Kingiem. Być może za późno na niego wpadłam, ale moim zdaniem książka, która jest horrorem przede wszystkim powinna trzymać w napięciu, a dodając zbyt dużo wątków pobocznych niestety ten efekt jest rozbity. Po „horrorze wszech czasów” spodziewałam się czegoś więcej.
Całość mojej opinii ze zdjęciami tutaj: http://zaczytana-susan.pl/niekwestionowany-mistrz-czy-przecietniak-lsnienie-stephen-king/

„Lśnienie” to książka trochę z pogranicza fantasy i horroru, choć sklasyfikowana jest jako horror. Może paranormal horror byłoby najlepszym określeniem (i co z tego, że takowa kategoria nie istnieje :P).
Wiem, że King to legenda, wiem, ze ma rzesze fanów na całym świecie i wiem, że rzucanie kamieniem w jego stronę jest ryzykowne.
Mimo, że historia jest ciekawa, mimo, że...