Piraci zazwyczaj w książkach są przedstawieni jako przestępcy, którzy zajmują się rozbojami i okradaniem statków, na których pokładzie znajdują się cenne towary lub inne bogactwo. Jeszcze parę wieków temu pirackie walki ze służbami królewskimi siały zgrozę i lament na morzu, jednakże, a przynajmniej w powieściach, to właśnie zaznajomieni z wodą złodzieje wygrywali większość z tych bitew. Przechodząc do sedna sprawy, pragnę zaprezentować książkę, w której można znaleźć uczciwego pirata – „Słowo pirata” jest niepodważalne, ponieważ Magdalena Starzycka ukazała, że również honor posiada każdy człowiek, nawet ten, który słynie z czynienia zła.

„Słowo pirata” to opowieść, w której czytelnik poznaje historię Friedricha Steina, kupca, którego statek zostaje zniszczony podczas napadu piratów. Mężczyzna po rabunku budzi się na brzegu morza, niedaleko siebie dostrzegając przestępcę, który w dużej mierze był odpowiedzialny za powstałe zniszczenia i śmierć przyjaciela Friedricha. Uczciwy mieszkaniec Hamburga, pomimo oporów, decyduje się pomóc piratowi, ratując mu życie. Tych dwoje ludzi, którzy różnią się od siebie zupełnie, nieświadomie zaprzyjaźniają się. Pirat okazuje się być człowiekiem honoru, który zawsze dotrzymuje słowa.
Następnie przenosimy się do czasów drugiej wojny światowej, gdzie toczą się losy rodziny Beneszów, potomków Friedricha Steina, którzy starają się przetrwać dni zgrozy. Obywatele Łodzi znają krążące pogłoski o ich przodku przyjacielu pirata, jednakże mało kto o nich wspomina w tych trudnych do przetrwania latach. Pomimo tego, Beneszowie również cenią sobie honor oraz wszystkie ważne wartości, które dodają otuchy.
Ostatnią falą wędrówki jest XXI wiek. Aleksandra Benesz, kobieta mająca około czterdzieści lat, dowiaduje się, że stała się spadkobierczynią ogromnego spadku po swoim przodku, Friedrichowi. Kobieta nigdy dotąd nie słyszała o krążących rodzinnych legendach, i do końca nie wierzy w to, że stała się aż tak bogata. Razem ze swoją ciotką Izą wyrusza do Zurychu, gdzie odnajdzie nie tylko pieniądze, ale tez i wspomnienie z przeszłości.

„Słowo pirata” jest powieścią, która cechuje się rozbieżnością w czasie. Czytelnik ma okazję poznać zarówno dzieje dziewiętnastowiecznego kupca, Polaków żyjących w latach 40. dwudziestego wieku oraz spokojnych i niepragnących niczego od życia ludzi, których dni mijają w XXI wieku. Przyznam, że początkowo czytając tę książkę miałam w głowie mętlik, ponieważ wszystko zostało przedstawione w sposób bardzo chaotyczny. Niewątpliwie, pomysł na ukazanie życia rodu w ten sposób był ciekawy, ale wyszedł mętlik, który spowodował, że do końca nie mogłam utożsamić się z żadnym z bohaterów. Zabrakło mi w tej lekturze elementów, które zespoliłyby wszystkie czasy, sprawiając, że z zainteresowaniem czekałabym na następny rozdział, w którym mogłabym dowiedzieć się czegoś więcej na temat życia np. Friedricha bądź też skarbu, który otrzymała Ola. Niestety w tym przypadku, nazwisko jest jedynym szczegółem, który sprawił, że rozumiem, dlaczego pani Magdalena Skarzycka postanowiła „Słowo pirata” napisać w takim stylu. Czasy wojenne i żywot Beneszów w Łodzi praktycznie nie wiązały się z pochodzącym z Hamburga kupcem. Żałuję, iż pisarka zdecydowała się na taki czasowy mętlik, zamiast uporządkowania wszystkich rozdziałów chronologicznie, co moim zdaniem wyglądałoby o wiele lepiej i niewątpliwie czytelnik odnalazłby się z szybkością w tej kompozycji, z ciekawością obserwując stopniowe odzyskiwanie skarbu.

Pomimo tego, że „Słowo pirata” to nieco chaotyczny utwór, do stylu pani Magdaleny Skarzyckiej nie mam nic do zarzucenia – autorka pisze wspaniale i niekiedy sprawiała, że nie mogłam oderwać się od tej lektury. Opisy wewnętrznych przeżyć bohaterów oraz ich rozmowy zasługują na szczególną uwagę i potrafią zainteresować czytelnika, który śledzi losy postaci – szczególnie pirata Jeana i Friedricha. Natomiast drażnił mnie fakt, że pisarka najczęściej w połowie akcji decydowała się na informacje dotyczące przyrody, surowców lub innych elementów. Dla przykładu – rok 1868, bohaterowie znajdują się w Guanie, śledzę uważnie ich poczynania, a nagle przed sobą widzę słowa: „Gujana jest do dziś, czyli jeszcze w XXI, francuska…”. Rozumiem, że tego typu zdania miały dokształcić odbiorców i nawiązać nieco do współczesności, jednak będąc myślami w XIX wieku, pragnę czytać jedynie o tym, co tam się dzieje, a niekoniecznie o tym, co w tym kraju będzie za dwieście lat… Tego typu przykładów jest mnóstwo i nieco mnie zadziwiały, ale tez irytowały. W tym przypadku ciekawie byłoby zobaczyć te zdania na końcu powieści, jako dodatek, który nie czyniłby tej książki przyrodniczą, a sprawiał, że nieco więcej dowiedzielibyśmy się na temat XIX wieku.

Magdalena Starzycka wspaniale opisała czasy, w których żyli piraci, oraz stworzyła barwnych bohaterów, których ciężko było nie lubić. Najbardziej spodobała mi się postać Jeana, ponieważ nie był stereotypowym piratem – dla niego liczył się honor oraz pragnął jedynie szczęścia, które mogły mu dać pieniądze. Nigdy nie był w żaden sposób niemiły dla Friedricha, który również z trudem, ale jednak zdołał zaprzyjaźnić się z człowiekiem, który szedł na bakier z prawem. Żałowałam jedynie losu żony i córki kupca, które cierpliwie czekały na powrót pana domu do rodzimego Hamburga. Trwająca wówczas wojna prusko-francuska sprawiła, że ich nadzieja na powrót męża i ojca topniała z dnia na dzień. Bardzo podobał mi się opis tych wydarzeń i myślę, że to właśnie XIX wiek jest przedstawiony najlepiej ze wszystkich innych czasów. Czytając o poczynaniach żyjącej w 2010 roku Oli nieraz się uśmiechnęłam, obserwując, jak jej życie staje do góry nogami. Taka bajka, która stała się prawdziwa.

„Słowo pirata” to powieść przygodowa, która potrafi sprawić, że czytelnik przenosi się do zupełnie innych czasów. Panujący chaos może nieco zburzyć wyobrażenie na temat tej lektury, ale pomimo wszystko pani Magdalena Starzycka przyciąga świetnym pomysłem, wspaniałą akcją i wydarzeniami, które sprawiają, że wierzymy, iż fikcja może zamienić się w prawdę.

Piraci zazwyczaj w książkach są przedstawieni jako przestępcy, którzy zajmują się rozbojami i okradaniem statków, na których pokładzie znajdują się cenne towary lub inne bogactwo. Jeszcze parę wieków temu pirackie walki ze służbami królewskimi siały zgrozę i lament na morzu, jednakże, a przynajmniej w powieściach, to właśnie zaznajomieni z wodą złodzieje wygrywali...