Kapłan jest z ludu wzięty, czyli jest tak naprawdę taki sam jak wszyscy ludzie i jego zwyczajność jest jego atrybutem i cechą godną pożądania. Jeśli zaczyna być nadzwyczajny to zaczyna to wzbudzać niepokój i zamiast go do ludzi przybliżać rodzi się myślenie, jakże ja niegodny mam obcować z kimś tak niezwykłym, a to tylko oddala (bo bardziej lubimy i cenimy kogoś kto zachowując zasady, w które wierzy z przekonaniem i autentycznością, jest jednak twardo po ziemi chodzącym człowiekiem, któremu sprawy ludzkie codziennego dnia nie są obce, bo sam je na plecach nosi i przeżywa). I dlatego bliżsi są nam ci, którzy ową kapłańską zwyczajność pokazują nam i jej się nie wstydzą, bo dzięki temu i my nabieramy do nich zaufania i uzyskujemy pewność, że dar, który otrzymali od Boga jest prawdziwy, bo nie stwarzają dystansu, nie budują murów, nie powodują rozdźwięków, ale mają w sobie wszystko to, co było przesłaniem Chrystusa, że tych, których wybiera i stawia nam jako naszych pasterzy stawia z wszystkimi ich niedoskonałościami i brakami i wybiera ich świadomie i celowo, bo tylko tacy pójdą i głosząc dobrą nowinę i przesłanie miłości będą cały czas z ludźmi i dla ludzi, a nie będą jak te groby pobielane, które narzucają prawa i obowiązki, których nikt inny udźwignąć nie może, nawet oni sami, ale ich usta są pełen frazesów i napomnień i brakuje w nich pokory i tego ludzkiego wymiaru, dzięki któremu słowa Chrystusa mogą dotrzeć do każdego. W naszych czasach o takich kapłanów jest niezwykle trudno, zwłaszcza o takich, którzy łączą swoje powołanie z wielką inteligencją i ogromną wrażliwością, i którzy wypełniając powierzoną im misje całym swoim życiem pokazują, że wybór którego dokonali jest zakorzeniony w pełnym oddaniu się Bogu i ludziom, i że ich powołanie to służba a nie blichtr, władza czy jakiekolwiek zaszczyty. Ksiądz Adam jest wiernym uczniem Chrystusa, choć czasem niepoprawnym synem Kościoła. W imię jednak posłuszeństwa dla przyjętych i głoszonych przez siebie zasad, kiedy tylko jego Kościół zakazuje mu się wypowiadać czy kontaktować z mediami, mimo wewnętrznego sprzeciwu i poczucia niesprawiedliwości za sposób traktowania, czyni to, bo jak sam często podkreśla to Kościół został nam dany jako droga do Chrystusa i podważanie jego autorytetu nie leży w jego naturze, nawet jeśli bezpośrednio jakieś działanie go dotyka. To jednak tym bardziej wzbudza nasz szacunek i uznanie, żeby docenić tego kapłana i wielkiego człowieka, bo pokusa by stać się nowym Lutrem jest dla wielu księży bardzo wielka, tym bardziej kiedy środowiska, w których żyją i funkcjonują umacniają ich w myśleniu, że mają rację, i że bardzo wiele osób się z ich sposobem zachowania utożsamia i go popiera. Ksiądz Boniecki ma świadomość, że jego wizja Kościoła nie zawsze jest eklezjalna, choć zawsze chrześcijańska. Ale do serca bierze sobie przede wszystkim słowa Chrystusa, że to miłość powinna być wyznacznikiem naszego działania, i że w imię miłości mamy czynić wszystko, bo przecież na końcu naszego życia z miłości będziemy sądzeni. I on również tak chciał swoje życie przeżyć, zawsze widząc w drugim człowieku człowieka, szanując i darząc go braterską miłością, i wtedy każdy rów uda się zakopać, by nawiązać nić porozumienia. Obdarzony przez Pana zaś dystansem do siebie i poczuciem humoru starał się, by relacje z ludźmi oparte były na życzliwości i otwartości, a nie by towarzyszyło im pełne zgryźliwości i nieufności postępowanie, by nigdy nikogo nie osądzać ani tym bardziej, jak to jest często udziałem wielu katolików stwarzać wrażenie, że jestem kimś lepszym. I to go w jego zwyczajności wyróżnia i pokazuje jak bardzo takich zwyczajnych niezwyczajnych, normalnych kapłanów potrzebujemy. Odważnych, bezkompromisowych, do końca wyrazistych i Bożych.

Kapłan jest z ludu wzięty, czyli jest tak naprawdę taki sam jak wszyscy ludzie i jego zwyczajność jest jego atrybutem i cechą godną pożądania. Jeśli zaczyna być nadzwyczajny to zaczyna to wzbudzać niepokój i zamiast go do ludzi przybliżać rodzi się myślenie, jakże ja niegodny mam obcować z kimś tak niezwykłym, a to tylko oddala (bo bardziej lubimy i cenimy kogoś kto...