Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Beata-Chiara
old_vertue
różaJerycho
Dominika
Aurora92

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Beata-Chiara
old_vertue
różaJerycho
Dominika
Aurora92

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

W ogóle nie podzielam zainteresowań moich rodziców, podobnie jak oni moich, więc na mój wybór zawodu raczej wpływu nie mieli... Chociaż może jednak... W takim sensie, że zawsze chcieli, bym skończyła studia - oni takiej szansy nie mieli.
W przeciwieństwie do innych dzieci nigdy nie marzyłam, by zostać piosenkarką czy weterynarzem. ;) Aż do matury nie wiedziałam, co tak naprawdę chcę w życiu robić. Jedno było pewne: coś związanego z filologią. Nauczycielka? Tłumaczka?
Poszłam więc na filologię polską, po cichu marząc o norweskiej lub szwedzkiej, ale nigdy się to nie spełniło. Po uzyskaniu dyplomu licencjata poszłam na anglistykę, ale sama nie jestem pewna, czy to aby na pewno to i czy rzeczywiście interesuje mnie ten język. Nadal jestem trochę zagubiona. :) Interesują mnie głównie języki słowiańskie i skandynawskie - tutaj już drzwi zamknięte - oraz mniejszościowe, ale te są praktycznie marginalizowane w naszym kraju.
Ostatnio miewam też takie przebłyski, że może to jednak rosyjski był mi pisany? ;)
A z drugiej strony czuję, że może byłoby lepiej, gdyby rodzice nie naciskali (bardzo dyskretnie, delikatnie, ale jednak) na studia? Może było mi pisane coś zgoła innego, a ja tego nie odkryłam?

W ogóle nie podzielam zainteresowań moich rodziców, podobnie jak oni moich, więc na mój wybór zawodu raczej wpływu nie mieli... Chociaż może jednak... W takim sensie, że zawsze chcieli, bym skończyła studia - oni takiej szansy nie mieli.
W przeciwieństwie do innych dzieci nigdy nie marzyłam, by zostać piosenkarką czy weterynarzem. ;) Aż do matury nie wiedziałam, co tak...

Niestety nie kieruję się utartą ścieżką moich rodziców. Oczywiście jest to łatwiejsza droga, natomiast uważam,że w życiu trzeba podążać własną ścieżką, a nie zawsze tą najłatwiejszą na której zawsze znajdzie pomoc. Życie jest cudowne, lecz trzeba przeżyć porażki i załamanie,ale też momenty zachwytu i radości to sprawia,że życie jest takie wspaniałe i to pozwala nam odczuć torowanie nowej drogi życia. Rodzice mają dryg do robienia interesów ja natomiast kocham matematykę i uwielbiam przekazywać wiedzę. Cieszy mnie, gdy bardzo trudny temat wydaje się dla innych czymś banalnym, bądź oczywistym.Mam jeszcze jeden odłam od normalności,a jest to miłość do bólu i cierpienia,dlatego przesuwanie granic jest w moim życiu codziennością. Mam ambitne plany w życiu i do nich trzeba dążyć.Można by było zapytać jak to starty w zawodach ultra mogą być naszą ścieżką życia.Odpowiedź na to pytanie jest banalnie prosta. Nie ważne co będziesz robił ważne żebyś to kochał i robił to z całego serca,a wtedy nawet wycieranie kurzu przyniesie Ci szczęście i majątek, po prostu pokochaj to co robisz i przekuj to co masz w cudowne życie,które można sterować po przez heroiczne oddanie wyższemu celowi czym są nasze marzenia.Idąc tą ścieżką życia nie zaznamy pracy,ponieważ to będzie naszą przyjemnością i praca przemieni się w nagrodę.

Niestety nie kieruję się utartą ścieżką moich rodziców. Oczywiście jest to łatwiejsza droga, natomiast uważam,że w życiu trzeba podążać własną ścieżką, a nie zawsze tą najłatwiejszą na której zawsze znajdzie pomoc. Życie jest cudowne, lecz trzeba przeżyć porażki i załamanie,ale też momenty zachwytu i radości to sprawia,że życie jest takie wspaniałe i to pozwala nam odczuć...

Przez długi czas nie miałam pojęcia co chcę w życiu robić, kim być, z czego żyć. Po maturach, gdy przyszedł czas na składanie dokumentów na uczelnie, zaczęłam na poważnie rozważać jaki kierunek wybrać.
Podświadomie chyba kierowałam się przeszłością mojej mamy, która kiedyś była pielęgniarką, a teraz, już od ponad 20 lat pracowała jako pracownik socjalny w domu pomocy społecznej. Często ze śmiechem mówiła, że idzie do pracy odpocząć ode mnie i mojego rodzeństwa. Zawsze, gdy mówi o swojej pracy, widać że jest to coś, co sprawia jej radość, mimo że czasami narzeka, wiem, że gdyby mogła zmienić przeszłość, to i tak poszłaby tą drogą. Chęć pomocy innym przekazała mi chyba w genach, bo uświadomiłam sobie, że też chcę robić coś, żeby innym żyło się lepiej, że chcę zmienić świat na lepsze, może nie cały, nie każdego człowieka, ale chociaż kilku, pomoc im odbić się od dna, odnaleźć sens. Wybrałam więc kierunek praca socjalna i czuję, że jest to coś, co da mi kiedyś ogromną satysfakcję. Mam nadzieję, że tak jak dla mojej mamy, praca, nie będzie tak naprawdę pracą, a pasją, którą będę realizować z radością. Mam wrażenie, że przeszłość i teraźniejszość mojej mamy, miały ogromny wpływ na wybór mojej ścieżki życiowej.

Przez długi czas nie miałam pojęcia co chcę w życiu robić, kim być, z czego żyć. Po maturach, gdy przyszedł czas na składanie dokumentów na uczelnie, zaczęłam na poważnie rozważać jaki kierunek wybrać.
Podświadomie chyba kierowałam się przeszłością mojej mamy, która kiedyś była pielęgniarką, a teraz, już od ponad 20 lat pracowała jako pracownik socjalny w domu pomocy...

Moja rodzina składa się głównie z wojskowych i ekonomistów. Ja sama nie miałam sprecyzowanych zainteresowań czy talentów. Nauka na szczęście nigdy nie sprawiała mi problemu, byłam dobra ze wszystkiego (jest to prawdziwe przekleństwo, wierzcie mi), mogłam zostać, kim zechcę. Jednak wybierając swoją ścieżkę kariery 25 lat temu pochopnie zdecydowałam, że również pójdę „tropem rodzinnym”. Ponieważ do wojska jakoś nie pasowałam, zdałam egzamin wstępny na krakowską Akademię Ekonomiczną i postanowiłam zostać lwicą marketingu. Był to bardzo poważny błąd. Studia okazały się prawdziwą drogą przez mękę. Po pierwszym semestrze czułam się straszliwie sfrustrowana i nieszczęśliwa. Nie potrafiłam wykrzesać z siebie ani krzty motywacji. Po roku – wykończona, znudzona i zdołowana – zdecydowałam się rzucić ekonomię i spróbować swoich sił w lingwistyce, z którą do tej pory nikt w mojej rodzinie nie miał nic wspólnego. Było już jednak za późno, żeby zdawać dokądkolwiek egzaminy. Odczekałam rok, w tym czasie intensywnie się przygotowywałam i … dostałam się na lingwistykę stosowaną na UW. Była to już jednak w pełni przemyślana i przetrawiona decyzja, która zaowocowała rozwojem kariery i satysfakcjonującym życiem zawodowym. Morał z tego taki, że należy zawsze wybierać w zgodzie z samym sobą. A drugi – nie należy się bać popełnienia błędu w wyborze. Jeśli się go dostatecznie wcześnie zrozumie, można go naprawić, a męczyć się przez całe życie w zawodzie, do którego się nie ma serca, to katastrofa.

Moja rodzina składa się głównie z wojskowych i ekonomistów. Ja sama nie miałam sprecyzowanych zainteresowań czy talentów. Nauka na szczęście nigdy nie sprawiała mi problemu, byłam dobra ze wszystkiego (jest to prawdziwe przekleństwo, wierzcie mi), mogłam zostać, kim zechcę. Jednak wybierając swoją ścieżkę kariery 25 lat temu pochopnie zdecydowałam, że również pójdę „tropem...

Myślę, że w pewnym stopniu kierujemy się zainteresowaniami najblizszych wybierając swoją zawodową ścieżkę. Ja od zawsze marzyłam, aby być nauczycielką matematyki. I Chociaż dzisiaj mam bardzo dużo wspólnego z matematyką to jednak nie jestem nauczycielką. Od Zawsze uwielbiałam matematykę myślę, że to odziedziczyłam po mojej mamie, bo ona też ją lubiła. Kiedyś mama pracowała w kadrach a potem w banku. Los sprawił, że mnie także rzuciło w rejony kadrowo-płacowe. Czas biegnie tak szybko, że nawet nie wiem kiedy mnie tu rzuciło. Ale najważniejsze jest to, że mimo wszystko lubię swoją pracę. 

Myślę, że w pewnym stopniu kierujemy się zainteresowaniami najblizszych wybierając swoją zawodową ścieżkę. Ja od zawsze marzyłam, aby być nauczycielką matematyki. I Chociaż dzisiaj mam bardzo dużo wspólnego z matematyką to jednak nie jestem nauczycielką. Od Zawsze uwielbiałam matematykę myślę, że to odziedziczyłam po mojej mamie, bo ona też ją lubiła. Kiedyś mama pracowała...

Od zawsze miałam z mamą pasję do gotowania i jedzenia. Nasze wyjazdy w różne miejsca Polski kierowały się głównie miejscową kuchnią :) Już kilka lat temu uprawiałyśmy turystykę kulinarną, nawet o tym nie wiedząc. Moja mama została Szefową Kuchni w miejscowym Hotelu. Często ją odwiedzałam i zakochałam się w życiu hotelowym. W tym, że każdy dzień w Hotelu jest inny, ilość ludzi jakich się poznaje, walki z czasem i stresem. Poszłąm do technikum Hotelarskiego, potem na studia w tym kierunku i od 16 roku życia pracowałam w zawodzie kelnerki. Obecnie zajmuję się sprzedażą imprez i konferencji w jednym z Hoteli, w domu dużo gotuję i czasem uczę nowych smaków moją mamę a turystykę kulinarą żywo uprawiam z moją siostrą i narzeczonym, który również pracuje w Gastronomii :) Jest Managerem baru. Tradycje rodzinne szczególnie te gastronomiczno-hotelowe są głęboko zakorzeniene w ludziach więc zakłądam, że moje dzieci też będą się wzorowały na rodzicach i babci :)

Od zawsze miałam z mamą pasję do gotowania i jedzenia. Nasze wyjazdy w różne miejsca Polski kierowały się głównie miejscową kuchnią :) Już kilka lat temu uprawiałyśmy turystykę kulinarną, nawet o tym nie wiedząc. Moja mama została Szefową Kuchni w miejscowym Hotelu. Często ją odwiedzałam i zakochałam się w życiu hotelowym. W tym, że każdy dzień w Hotelu jest inny, ilość...

Książki to miłość mojego życia i przekleństwo mojego życia. I zawód do tego jeszcze. Jestem księgarzem z krwi i kości i z wykształcenia również. A czy moi rodzice maczali w tym palce? Chyba tylko wtedy kiedy jako dziecku pokazali mo co to jest książka i jak magiczną ma moc. A teraz załamują ręce nad ilością książek w moim domu, choć nie powiem pożyczają je też. A teraz miłością do nich zaraziłam moją siedmiomiesięczną kotkę:):) która z ciekawością próbuje się do nich dostać i już nie raz dostała nimi po łebku, co wcale jej nie zraziło.

Książki to miłość mojego życia i przekleństwo mojego życia. I zawód do tego jeszcze. Jestem księgarzem z krwi i kości i z wykształcenia również. A czy moi rodzice maczali w tym palce? Chyba tylko wtedy kiedy jako dziecku pokazali mo co to jest książka i jak magiczną ma moc. A teraz załamują ręce nad ilością książek w moim domu, choć nie powiem pożyczają je też. A teraz...

Po mojej mamie odziedziczyłam zamiłowanie do książek, które odkąd pamiętam były obecne w naszym domu. Mama czytała namiętnie, a jej pasja udzieliła się również mnie. Byłam tak zakochana w książkach, że gdy trzeba było podjąć życiową decyzję o wyborze zawodu, postanowiłam, że zostanę bibliotekarką. To był zawód moich marzeń, pracować wśród książek i móc spotykać się z ludźmi. Od dzieciństwa miałam łatwość w nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami, potem także w dorosłym życiu byłam osobą otwartą i bez problemu potrafiłam się wpasować w środowisko i znajdować wspólny język z innymi. Niestety zawód ten pozostał w sferze moich marzeń. Dlaczego? Z dwóch prozaicznych powodów. Po pierwsze mama stwierdziła, że taka praca nie przyniesie mi wymiernych korzyści w przyszłości, a po drugie nie powodziło się rodzicom finansowo na tyle dobrze, aby mogli opłacić koszty mojej nauki w oddalonej o dziesiątki kilometrów szkole. Takie to wtedy były czasy. Byłam młoda posłuchałam mamy i zapisałam się do najbliższej szkoły pomaturalnej, jaka była w okolicy, czyli technikum ekonomicznego. Zostałam, więc księgową. Jaka skrajność prawda? Podobno jestem dobra w tym, co robię, ale czy szczęśliwa i spełniona w pracy, gdzie wykonuję zawód z konieczności, a nie z wyboru. Po tylu latach trudno dokonać bilansu zysków i start. Mam dobry status materialny tak jak marzyła moja mama. Moją miłość do książek rekompensuję sobie natomiast obcowaniem z książkami w mojej małej prywatnej biblioteczce, oddając się pasji czytania, kiedy tylko pozwala mi na to czas. Moim dzieciom pozwoliłam samodzielnie zdecydować o wyborze drogi zawodowej, bo to w końcu decyzja na całe lata. Ich wybory niekoniecznie mi się podobały, ale postanowiłam nie ingerować, a wręcz wspierałam, aby po latach nie mieli do mnie żalu, że inaczej mogli poukładać swoje życie.

Po mojej mamie odziedziczyłam zamiłowanie do książek, które odkąd pamiętam były obecne w naszym domu. Mama czytała namiętnie, a jej pasja udzieliła się również mnie. Byłam tak zakochana w książkach, że gdy trzeba było podjąć życiową decyzję o wyborze zawodu, postanowiłam, że zostanę bibliotekarką. To był zawód moich marzeń, pracować wśród książek i móc spotykać się z...