Nie :) od zawsze swoje zainteresowania łączyłam z kształceniem ustawicznym i procesami rekrutacji pracowników :) mama od 30 lat nauczycielka zawsze mnie w tym wspierała, nie narzucała swojej drogi kariery zawodowej a pomagała w realizacji mojej. I tak powinno być ;)

Nie :) od zawsze swoje zainteresowania łączyłam z kształceniem ustawicznym i procesami rekrutacji pracowników :) mama od 30 lat nauczycielka zawsze mnie w tym wspierała, nie narzucała swojej drogi kariery zawodowej a pomagała w realizacji mojej. I tak powinno być ;)

Całkowicie nie kierowałam się rodzinną tradycją. Możnaby było powiedzieć, że jestem czarną owcą ścisłej rodziny. Zostać matematyczką? Z moimi ocenami i podejściem do tego przedmiotu? Jeszcze coś! Nie chciałabym ciągle obliczać każdego działania i monotonnie wracać do algorytmu jego tworzenia. Z szacunkiem do wykonywanego zawodu matematyka, ale dla humanisty to absurdalna nuda! Postanowiłam zająć się czymś co mnie intryguje i daje bezpośrednią przyjemność z wykonywanej pracy - psychologia. Zdania o tym zawodzie są podzielone, lecz dla mnie najważniejsze jest to, by nieść pomoc innym ludziom, wnosić coś do ich codzienności, a także zmieniać podejście do życia. Leczyć i dawać komuś szanse, na która zasługuje.

Całkowicie nie kierowałam się rodzinną tradycją. Możnaby było powiedzieć, że jestem czarną owcą ścisłej rodziny. Zostać matematyczką? Z moimi ocenami i podejściem do tego przedmiotu? Jeszcze coś! Nie chciałabym ciągle obliczać każdego działania i monotonnie wracać do algorytmu jego tworzenia. Z szacunkiem do wykonywanego zawodu matematyka, ale dla humanisty to absurdalna...

Destrukcyjny wiatr zniszczenia hulał między-pokoleniami w mojej rodzinie. Dobrze wiecie jak to bywa. Nie mamy żadnego wpływu na czas i okoliczności naszych narodzin. Moi kochani rodzice nigdy w pełni nie mieli możliwości nacieszyć się prozą życia. Byli niczym rozbitkowie, którzy usilnie starają się przetrwać i ocalić w sobie poczucie człowieczeństwa i sensu. Po swoim ojcu odziedziczyłem umiejętność dostrzegania ludzi w potrzebie. Mimo, że sam był czynnym alkoholikiem, to jednak dobrze pamiętam jego trzeźwe epizody kiedy poświęcał ludziom czas i swoimi działaniami przywracał im godność. Pewnego roku urządził w swoim mieszkaniu Wieczerzę Wigilijną dla trójki bezdomnych mężczyzn. Owi mężczyźni na co dzień doświadczali okrutnych upokorzeń, pogardy i przemocy. Mieszkali i żywili się w osiedlowych śmietnikach. Jednym z nich był starszy pan po 70-tce, który niedowidział i chodził z białą laską. Mój tata wystarał się dla nich o mieszkanie socjalne i odpowiednie zasiłki. Sam od wielu lat pracuję z ludźmi. Na swojej zawodowej drodze spotykam ludzi bezdomnych, uzależnionych, chorych..., ludzi o pękniętym sercu. Jestem przekonany, że ową wrażliwość i bądź co bądź odwagę uzyskałem przy boku mojego śp. ojca. To on wyposażył mnie do przygody zwanej życiem i wyznaczył moją ścieżkę zawodową. Tato, kocham Cię i dziękuję.

Destrukcyjny wiatr zniszczenia hulał między-pokoleniami w mojej rodzinie. Dobrze wiecie jak to bywa. Nie mamy żadnego wpływu na czas i okoliczności naszych narodzin. Moi kochani rodzice nigdy w pełni nie mieli możliwości nacieszyć się prozą życia. Byli niczym rozbitkowie, którzy usilnie starają się przetrwać i ocalić w sobie poczucie człowieczeństwa i sensu. Po swoim ojcu...

Mam to szczęście że, jestem wolną duszą i w kwestiach wykształcenia, czy kariery kieruję się wyłącznie swoimi uczuciami. Robię to, co kocham i to czemu zawsze chciałam się poświęcić. Oczywiście szanuję zdanie innych, czasem korzystam z ich dobrych rad, jednak wiem, że robienie czegoś na siłe nie ma większego sensu. Nie czułabym się dobrze będąc pedagogiem jak mama, czy grzebiąc się w cyferkach jak dziadek, którego życiem jest księgowość. Jestem zupełnie inną osobą i największą dla mnie radością, jest to, że inni akceptują moje wybory. Nie jestem pod wpływem niczyjej presji, a to co osiągnęłam zawdzięczam wyłącznie sobie i swojej ciężkiej pracy.

Mam to szczęście że, jestem wolną duszą i w kwestiach wykształcenia, czy kariery kieruję się wyłącznie swoimi uczuciami. Robię to, co kocham i to czemu zawsze chciałam się poświęcić. Oczywiście szanuję zdanie innych, czasem korzystam z ich dobrych rad, jednak wiem, że robienie czegoś na siłe nie ma większego sensu. Nie czułabym się dobrze będąc pedagogiem jak mama, czy...

Od najmłodszych lat interesowałam się medycyną. Wklejałam do zeszytów wycinki z gazet na temat zdrowia, udzielania pierwszej pomocy i anatomii człowieka. Zdecydowanie wyłamałam się z rodzinnych tradycji... rodzice są po szkołach gastronomicznych, a mnie zamarzyła się właśnie medycyna. Uwielbiałam oglądać zabiegi chirurgiczne, pasjonowało mnie spójność i niewiarygodnie idealnie współgrające ze sobą części ludzkiego ciała, podczas, gdy tata bladł na widok krwi, a mama nawet słuchać nie mogła moich opowieści. Realizując swoje pasje i zainteresowania rozpoczęłam studia pielęgniarskie, a nie mogąc doczekać się prawdziwych zawodowych wyzwań, już na pierwszym roku studiów magisterskich rozpoczęłam pracę na oddziale Intensywnej Terapii. I tak do dziś, po paru latach, wciąż się kształcąc, idę ścieżką moich marzeń.

Od najmłodszych lat interesowałam się medycyną. Wklejałam do zeszytów wycinki z gazet na temat zdrowia, udzielania pierwszej pomocy i anatomii człowieka. Zdecydowanie wyłamałam się z rodzinnych tradycji... rodzice są po szkołach gastronomicznych, a mnie zamarzyła się właśnie medycyna. Uwielbiałam oglądać zabiegi chirurgiczne, pasjonowało mnie spójność i niewiarygodnie...

Przy wyborze życiowej ścieżki nie kierowałam się ani tradycją, ani też zwyczajami jakie panowały w mojej rodzinie. Na szczęście moja mama nie należała do typu ludzi, którzy na siłę próbują dostosowywać świat do swoich upodobań. Sama przeszła wiele i zmuszona była walczyć niemal z całym światem by zrealizować własne marzenia. Doświadczenie nauczyło ją, że nie warto zabierać cudzych marzeń by spełnić własne. Nigdy więc nie nalegała bym szład "odpowiednią" ścieżką. Zawsze za to powtarzała mi, że najlepszą drogą jest ta do której mapę rysuję głos serca. I chociaż popełniłam sporo błędów z każdego z nich wyciągnęłam odpowiednie wnioski, a po każdej porażce stawałam się coraz silniejsza!

Przy wyborze życiowej ścieżki nie kierowałam się ani tradycją, ani też zwyczajami jakie panowały w mojej rodzinie. Na szczęście moja mama nie należała do typu ludzi, którzy na siłę próbują dostosowywać świat do swoich upodobań. Sama przeszła wiele i zmuszona była walczyć niemal z całym światem by zrealizować własne marzenia. Doświadczenie nauczyło ją, że nie warto zabierać...

Przy wyborze swojej ścieżki zawodowej kierowałam się wyłącznie własnymi zainteresowaniami. Posiadam kochanych rodziców, którzy nigdy nie narzucali mi swoich wyborów i dawali szansę na samorealizację. Miałam kilka upatrzonych zawodów: nauczyciel, chirurg, weterynarz, bibliotekarka... Żaden z tych zawodów nie był uprawiany przez moich przodków. Zimna kalkulacja i intuicja skierowały mnie na drogę, którą kroczę do dziś. Mówiłam zawsze, że wolę wykonywać gorzej opłacany zawód, który lubię, niż męczyć się na wysoko płatnej posadzie, której nie cierpię. Pewnie dlatego zostałam nauczycielką. W dzieciństwie często bawiłam się z siostrą w szkołę-miałam tablicę, robiłam fikcyjne sprawdziany, prowadziłam dziennik. Zawód nauczyciela z jednej strony kojarzył mi się z byciem autorytetem, a z drugiej z trudną misją. Przez kilkanaście lat wykonywania tego zawodu raduję się sukcesami edukacyjnymi, wyciągam wnioski z błędów i porażek, ciągle się dokształcam, aby jak najlepiej pełnić ową misję i realizować swoje życiowe powołanie.

Przy wyborze swojej ścieżki zawodowej kierowałam się wyłącznie własnymi zainteresowaniami. Posiadam kochanych rodziców, którzy nigdy nie narzucali mi swoich wyborów i dawali szansę na samorealizację. Miałam kilka upatrzonych zawodów: nauczyciel, chirurg, weterynarz, bibliotekarka... Żaden z tych zawodów nie był uprawiany przez moich przodków. Zimna kalkulacja i intuicja...

Jestem raczej indywidualistką i nawet jeśli wszyscy jednogłośnie coś stwierdzą, to zazwyczaj ja mam inne zdanie. Wybrałam swoją zawodową ścieżkę po wielu latach rozmyślań, próbowania nowych rzeczy i myślenia, co tak naprawdę w życiu lubię? Wybrałam języki obce i w tym kierunku się rozwijam. Już będąc w gimnazjum zaczęłam uczyć się trzeciego języka na własną rękę i marzyłam o zostaniu nauczycielką oraz wyjeździe do egzotycznego kraju na stałe. Moja rodzina niezbyt lubi podróżować w nieznane- wolą siedzieć w małym, rodzinnym mieście, które dobrze znają, a już na pewno nie lubią uczyć się innych języków! Natomiast ja zawsze fascynowałam się innymi kulturami i językami. Mówię płynnie po angielsku i hiszpańsku, a dodatkowo znam podstawy niemieckiego. Jest to dla mnie niesamowite uczucie mieć pewność, że gdziekolwiek bym nie pojechała, to bez problemu dogadam się z każdym, znając te trzy języki. W moim wyborze więzi rodzinne oraz zainteresowania najbliższych nie miały jakiegokolwiek znaczenia- był to mój wybór, którego dokonałam będąc jeszcze dzieckiem i nie żałuję tego ani trochę :)

Jestem raczej indywidualistką i nawet jeśli wszyscy jednogłośnie coś stwierdzą, to zazwyczaj ja mam inne zdanie. Wybrałam swoją zawodową ścieżkę po wielu latach rozmyślań, próbowania nowych rzeczy i myślenia, co tak naprawdę w życiu lubię? Wybrałam języki obce i w tym kierunku się rozwijam. Już będąc w gimnazjum zaczęłam uczyć się trzeciego języka na własną rękę i marzyłam...

Moje zainteresowania nie pokrywają się z życiem moich rodziców. Nie czytają książek, ja czytam za trzy osoby. Nie znają żadnego języka obcego, ja studiuję już drugą filologię obcą. Mimo to często mam wrażenie, że nic w moim życiu nie jest dziełem przypadku. I nie żałuję żadnej podjętej przez siebie decyzji, ponieważ wiem, że każda z nich mnie ukształtowała. I dziwnym trafem moje życiowe wybory sprawiają, że coraz więcej wiem o swoich korzeniach, a przynajmniej pragnę je poznać coraz bardziej. Zaczęłam od filologii czeskiej a skończyłam na hebraistyce. Ta pierwsza pozwoliła mi odciąć się od przywiązania do domu i sprawiła, że zaczęłam podróżować, zaczynając od południowej granicy. Każda kolejna wymiana zagraniczna pozwalała mi poznawać coraz więcej osób pochodzących z innych krajów. Na ostatniej spotkałam ludzi z Izraela i zanim się obejrzałam, zaczęłam słuchać izraelskiej muzyki i szukać informacji o tym kraju. Dzisiaj już wiem, że na pewno tam pojadę. Każda książka po którą dzisiaj sięgam, byłaby nie do pomyślenia jeszcze kilka lat temu, ale też każdą, którą przeczytałam i informacje, jakie z nich zaczerpnęłam, przydały mi się później, chociaż nigdy bym tego nie przewidziała. Nauczyłam się żyć spontanicznie, podejmować ryzykowne decyzje i wierzyć, że wszystkiemu jestem w stanie sprostać. Mojej rodzinie tego brakuje, wolą statyczne i poukładane życie, kiedy ja nie potrafię przeżyć bez żadnego celu.

Moje zainteresowania nie pokrywają się z życiem moich rodziców. Nie czytają książek, ja czytam za trzy osoby. Nie znają żadnego języka obcego, ja studiuję już drugą filologię obcą. Mimo to często mam wrażenie, że nic w moim życiu nie jest dziełem przypadku. I nie żałuję żadnej podjętej przez siebie decyzji, ponieważ wiem, że każda z nich mnie ukształtowała. I dziwnym trafem...

Ze mnie jest uparty typ - choć bynajmniej nie z przekory – jeśli chodzi o podejmowanie ważnych decyzji. Odkąd pamiętam chciałam żyć po swojemu, głęboko przeświadczona o tym, że nikt za mnie życia nie przeżyje, więc w lustro chcę patrzeć na osobę, która postępuje w zgodzie ze sobą. Moje wybory to moje konsekwencje, komuś się to nie podoba – trudno.
Obszar edukacji i ścieżki zawodowej nie był w tym odosobniony. Szłam swoją drogą, nie patrząc na wykształcenie czy zawody moich bliskich. W pewnym sensie byłam nawet pionierem – wyjazd na studia 500 km od rodzinnego domu – tego w rodzinie nikt wcześniej nie zrobił.
I tak sobie żyłam, dumna ze swojej nonkonformistycznej osobowości i odwagi w podejmowaniu decyzji, wychodzących poza strefę komfortu. Związałam się z branżą kolejową – bardzo ważną gałęzią gospodarki, i choć rano nie zawsze wstaję z radością, to na pewno kończę dzień z satysfakcją. Jakie było moje zdziwienie, gdy po pewnym czasie okazało się, że zarówno mój dziadek jak i pradziadek, których niestety nie miałam okazji poznać, również pracowali w kolejnictwie!
Cóż można rzec - myślę, że to przypadek, ale kto wie?

Ze mnie jest uparty typ - choć bynajmniej nie z przekory – jeśli chodzi o podejmowanie ważnych decyzji. Odkąd pamiętam chciałam żyć po swojemu, głęboko przeświadczona o tym, że nikt za mnie życia nie przeżyje, więc w lustro chcę patrzeć na osobę, która postępuje w zgodzie ze sobą. Moje wybory to moje konsekwencje, komuś się to nie podoba – trudno.
Obszar edukacji i ścieżki...