Każda rodzina jest inna, czasami więzi rodzinne są bardzo silne, przepełnione ciepłymi uczuciami i pięknymi wspomnieniami, czasami jednak chcemy uciec od piekła domu rodzinnego i nie mieć z nim nic wspólnego. Marzeniem moim było usamodzielnić się i stać się silną i niezależną kobietą, która swoją wiedzą i wewnętrzną siłą będzie miała odwagę żyć po swojemu, czyli zupełnie inaczej niż rodzice. Wybierając swoją zawodową ścieżkę myślałam o swoich zainteresowaniach, pasjach, ale także o praktyczności i rynkowych możliwościach. Dziś jestem szczęśliwa, że wtedy, jako młoda i bardzo samotna dziewczyna, miałam odwagę pokazać wszystkim środkowy palec i powiedzieć: "moje życie jest tylko moje, zrobię tak jak chcę!".

Każda rodzina jest inna, czasami więzi rodzinne są bardzo silne, przepełnione ciepłymi uczuciami i pięknymi wspomnieniami, czasami jednak chcemy uciec od piekła domu rodzinnego i nie mieć z nim nic wspólnego. Marzeniem moim było usamodzielnić się i stać się silną i niezależną kobietą, która swoją wiedzą i wewnętrzną siłą będzie miała odwagę żyć po swojemu, czyli zupełnie...

Ja miałam dziadka do którego przyjeżdżałam jako mała dziewczynka. On zawsze dużo czytał a ja mu zadawałam pytania. On mi odpowiadał. Był moim pierwszym nauczycielem historii i myślę, że on naprawdę tą historię kochał. Opowiadał mi o Chrzcie Polski, swoim przodku Marcinie, który brał udział w Powstaniu Styczniowym oraz przede wszystkim o walkach o Grodno. On tam wtedy był naprawdę i wydaje mi się, że jego rola w obronie Grodna polegała na podawaniu pocisków do CKM - u jakiemuś żołnierzowi. I ta obrona Grodna tkwi we mnie od dziecka do tego stopnia, że stała się tematem mojej pracy magisterskiej. A zawdzięczam to właśnie dziadkowi.

Ja miałam dziadka do którego przyjeżdżałam jako mała dziewczynka. On zawsze dużo czytał a ja mu zadawałam pytania. On mi odpowiadał. Był moim pierwszym nauczycielem historii i myślę, że on naprawdę tą historię kochał. Opowiadał mi o Chrzcie Polski, swoim przodku Marcinie, który brał udział w Powstaniu Styczniowym oraz przede wszystkim o walkach o Grodno. On tam wtedy był...

Kiedyś chciałam być nauczycielką i pracować w szkole jak moi rodzice. Ta wizja niezbyt im się podobała, ale dali mi wolny wybór. Ostatecznie zdecydowałam się na prawo. Wynikało to po części z tego, że w naszej rodzinie bardzo ceniło się historię, literaturę, a przy stole gawędziło polityce i sytuacji na świecie. Jestem pewna, że mój dom w pewnym stopniu mnie ukształtował, że pasje moich bliskich wpłynęły na moją osobę i w jakimś stopniu dzięki nim jestem teraz prawnikiem. Ale nie była to tradycja lub naciski.

Kiedyś chciałam być nauczycielką i pracować w szkole jak moi rodzice. Ta wizja niezbyt im się podobała, ale dali mi wolny wybór. Ostatecznie zdecydowałam się na prawo. Wynikało to po części z tego, że w naszej rodzinie bardzo ceniło się historię, literaturę, a przy stole gawędziło polityce i sytuacji na świecie. Jestem pewna, że mój dom w pewnym stopniu mnie ukształtował,...

Idąc po schodach drogi, kariery
szukając miejsca, najlepszej sfery -
chciałabym mieć jakieś odwołanie, wiedzieć
co lubił dziadek, co chwalił

Czym się kierowała mama, czemu akurat tę
drogę wybrała; lecz nie mam opcji, zero
możliwości, aby się zasugerować, poznać

ich mądrości i chociaż myślę, że i tak
bym szła - swoją własną drogą, chciałabym
mieć ich ślad!

Idąc po schodach drogi, kariery
szukając miejsca, najlepszej sfery -
chciałabym mieć jakieś odwołanie, wiedzieć
co lubił dziadek, co chwalił

Czym się kierowała mama, czemu akurat tę
drogę wybrała; lecz nie mam opcji, zero
możliwości, aby się zasugerować, poznać

ich mądrości i chociaż myślę, że i tak
bym szła - swoją własną drogą, chciałabym
mieć ich ślad!

Cóż... ja uznałam, że nie popełnię błędu mojej mamy...
Mama kochała dzieci i marzyła o pracy z nimi, ale przez namowy koleżanek poszła do szkoły ekonomicznej. Przez kilkanaście lat męczyła się pracując w banku. Potem znalazła pracę w przedszkolu jako pomoc do dzieci. Ta praca daje jej satysfakcje i radość...
Nie trudno zgadnąć, że wybrałam drogę nauczyciela (czyli będę spełniać jej marzenie). Kocham dzieciaki i szybko łapię z nimi kontakt. Przy wyborze studiów długo myślałam nad dziennikarstwem, na które szły moje koleżanki, ale uznałam, że moje życie będę budować na tym co kocham. W wakacje kończę studia pedagogiczne, a mam już na koncie kilka wolontariatów w przedszkolach i pełną świadomość, że to praca dla mnie...
Tak czy siak - przeznaczenia nie oszukasz, praca z dzieciakami była dana mojej mamie i wygląda na to, że naprawiam jej błędy młodości i idę jej drogą :)

Cóż... ja uznałam, że nie popełnię błędu mojej mamy...
Mama kochała dzieci i marzyła o pracy z nimi, ale przez namowy koleżanek poszła do szkoły ekonomicznej. Przez kilkanaście lat męczyła się pracując w banku. Potem znalazła pracę w przedszkolu jako pomoc do dzieci. Ta praca daje jej satysfakcje i radość...
Nie trudno zgadnąć, że wybrałam drogę nauczyciela (czyli będę...

W mojej rodzinie od wielu pokoleń tak się złożyło, że obierane są dwie ścieżki kariery. Medycyna od strony taty i edukacja od strony mamy. Bardzo mocno starałam się przez całe życie podejmować własne decyzje i wytyczać własne trasy, powiedziała bym, że byłam trochę jak Holly ze "Śniadania u Tiffany'ego". Wtedy przyszedł czas na poważną życiową decyzję- wybór kierunku studiów. Jako wielka fanka kultury Azjatyckiej byłam prawie pewna, że chcę iść na studia wschodnie. Zdarzyło się jednak, że jadąc autobusem zauważyłam grupkę osób głuchych posługujących się językiem migowym. Tak bardzo zafascynowały mnie ich dziwne, niecodzienne gesty, że jeszcze tego samego dnia złożyłam podanie na pedagogikę specjalną. Ostatecznie poszłam w ślady mamy, ale wiem, że była to najlepsza decyzja w moim życiu, kocham to co robię jak i samą pracę z osobami niepełnosprawnymi.

W mojej rodzinie od wielu pokoleń tak się złożyło, że obierane są dwie ścieżki kariery. Medycyna od strony taty i edukacja od strony mamy. Bardzo mocno starałam się przez całe życie podejmować własne decyzje i wytyczać własne trasy, powiedziała bym, że byłam trochę jak Holly ze "Śniadania u Tiffany'ego". Wtedy przyszedł czas na poważną życiową decyzję- wybór kierunku...

Tradycja rodzinna została przez samych rodziców spacyfikowana słowami matki "...Ja za życia cie nigdy nie puszczę pod ziemię", są to słowa górnika, który chcę dla swojego dziecka jak najlepiej. Ale z samym pytaniem konkursowym, to absolutnie nie ! za młodu podjąłem kilka takich nietrafionych decyzji, kiedy jeszcze nie wiedziałem co to życie, ukończyłem szkołę ekonomiczną po podpowiedzi mojej matki, bo przecież ekonomia to pewnie pieniądze, będzie łatwiej w przyszłości, po 4 latach i mordęgi i dyplomie znienawidziłem tą dziedzinę dogłębnie. Kontynuację edukacji rozpocząłem na wydziale informatyki, po namowie przyjaciela, po roku wiedziałem że to jednak nie chodzi o granie w gry, a o coś więcej, więc zawiedziony dałem sobie spokój. Teraz jestem pielęgniarzem i pasjonatem fotografii, spełniam się zawodowo w obu dziedzinach. A decyzje o mojej karierze zrodziły się w moim sercu, i z tego jestem dumny. Rób to co kochasz a nigdy w życiu nie będziesz musiał pracować to jedno z rzeczy które ludziom powtarzam, drugie to to że poniedziałek wcale nie jest taki zły, to twoja praca jest do bani ;)

Tradycja rodzinna została przez samych rodziców spacyfikowana słowami matki "...Ja za życia cie nigdy nie puszczę pod ziemię", są to słowa górnika, który chcę dla swojego dziecka jak najlepiej. Ale z samym pytaniem konkursowym, to absolutnie nie ! za młodu podjąłem kilka takich nietrafionych decyzji, kiedy jeszcze nie wiedziałem co to życie, ukończyłem szkołę ekonomiczną po...

Wybierając kierunek studiów kierowałam się tylko i wyłącznie swoimi zainteresowaniami, nie brałam nawet pod uwagę tego, że mogę zajmować się tym czym zajmowali się moi rodzice. Być może wynikało to z faktu, że w mojej rodzinie nie było tradycji związanej z wyborem ścieżki zawodowej. Późniejszą decyzję o zmianie zawodu również podjęłam sama.
Z perspektywy czasu myślę, że takie "dziedziczenie" profesji po rodzicach bardzo ułatwia start w dorosłe życie. Można sięgnąć po poradę kogoś naprawdę zaufanego, z pewnością biblioteka domowa pełna jest fachowej literatury, być może niedostępnej już na rynku, rozbudowana jest także już na samym początku sieć kontaktów zawodowych. Wszystko to może pomóc w rozpoczęciu kariery, oczywiście pod warunkiem że jej wybór jest świadomy i dana osoba rzeczywiście chce rozwijać się w takim samym kierunku jak jej rodzice. W przeciwnym wypadku, np. kiedy to rodzice decydują o tym kim będą ich dzieci, taka rodzinna tradycja może być prawdziwym utrapieniem i przekleństwem w dorosłym życiu.

Wybierając kierunek studiów kierowałam się tylko i wyłącznie swoimi zainteresowaniami, nie brałam nawet pod uwagę tego, że mogę zajmować się tym czym zajmowali się moi rodzice. Być może wynikało to z faktu, że w mojej rodzinie nie było tradycji związanej z wyborem ścieżki zawodowej. Późniejszą decyzję o zmianie zawodu również podjęłam sama.
Z perspektywy czasu myślę, że...

Długo nie wiedziałam kim chcę zostać, co robić w życiu. Rodzice nigdy mi nic nie narzucali, a właściwie mama, która mnie wychowała, z zawodu inżynier budownictwa lądowego (choć wiem, że mogła zostać baletnicą, a chciała być architektem). Mnie od dziecka interesowały zwierzęta. Nawet nie pamiętam, od czego to się zaczęło... Dziadek hodował gołębie, a kiedy ja byłam na świecie- miał dużą hodowlę kanarków i ptaków egzotycznych. Od małego siadywałam w jego ogromnym fotelu i obserwowałam ptaki, pomagałam też przy różnych pracach związanych z pielęgnacją skrzydlatych przyjaciół. W domu, u rodziców, miałam zawsze własne "małe zoo": ptaki, żółwie, rybki, chomika, świnkę morską. Czytałam wszystko, co wpadło mi w ręce na temat zwierząt. Kilka lat temu skupiłam się już tylko na ptakach- mam swoją własną hodowlę kanarków i egzotyki, oraz- oczywiście- kilka psów. Jednak zawsze interesowało mnie zdobywanie wiedzy i jako amatorka czytałam artykuły o mutacjach genetycznych różnych gatunków, systematyce i innych zagadnieniach, wykraczających poza typowo praktyczne podejście do hodowli ptaków. Moim marzeniem jest praca w zoo, najlepiej w ptaszarni. Postanowiłam, że jak tylko skończy mi się zwolnienie, pójdę i porozmawiam z dyrektorem warszawskiego zoo- panem A. Kruszewiczem, o możliwości pracy. Trzymajcie kciuki!

Długo nie wiedziałam kim chcę zostać, co robić w życiu. Rodzice nigdy mi nic nie narzucali, a właściwie mama, która mnie wychowała, z zawodu inżynier budownictwa lądowego (choć wiem, że mogła zostać baletnicą, a chciała być architektem). Mnie od dziecka interesowały zwierzęta. Nawet nie pamiętam, od czego to się zaczęło... Dziadek hodował gołębie, a kiedy ja byłam na...

Patrząc na tradycje ze strony rodziny matki, musiałabym być kasjerką albo bezrobotną.
Po ojcu - leśniczym albo kierowcą.

Krótko mówiąc, nie po to poszłam na filologię polską.

Patrząc na tradycje ze strony rodziny matki, musiałabym być kasjerką albo bezrobotną.
Po ojcu - leśniczym albo kierowcą.

Krótko mówiąc, nie po to poszłam na filologię polską.