Mam dobre podeście do dzieci i potrafię się nimi zaopiekować bez względu na wiek. Ćwiczyć zaczęłam już jako 18-latka, kiedy zamieszkałam z kuzynką i jej wspaniałą czwórką uroczych pociech w wieku od 13 lat do kilku miesięcy. Podróżując po kraju oferowałabym swoje usługi zarówno samotnym matkom, które potrzebują chwili wytchnienia i czegoś tak nieosiągalnego jak samotna kąpiel, jak i rodzinom, które przerosło posiadanie jednego, bądź kilku dzieci. Moje usługi nie ograniczają się przecież do czegoś tak prozaicznego, jak spędzenie dnia, wieczoru czy nocy z ich dziećmi. Dawałabym ludziom coś o wiele cenniejszego- czas. Małżeństwa, w których przygasła namiętność, w końcu mogłyby wyjść tylko we dwoje do kina i zakochać się w sobie na nowo. Kobiety samodzielnie wychowujące dzieci odkryłyby, że wciąż mają szansę na poprawę swojego życia. Samotni ojcowie, bo i tacy się zdarzają, wyszliby na piwko z kolegami i zdaliby sobie sprawę, że tęsknią za ta małą osóbką, która została ze mną w domu. Dzieci to poświęcenie samego siebie dla nowej, bezbronnej istoty. To nieprzespane noce, czas spędzony na nauce podstawowych czynności, potem problemy w szkole. Ale to ogromny dar, o czym czasami ludzie w natłoku codziennych obowiązków zapominają. Ja pokazałbym im, jak wiele posiadają i jak łatwo jest czasami znaleźć chwilę dla siebie, oddając ich skarby pod opiekę doświadczonej osoby, jak ja.

Mam dobre podeście do dzieci i potrafię się nimi zaopiekować bez względu na wiek. Ćwiczyć zaczęłam już jako 18-latka, kiedy zamieszkałam z kuzynką i jej wspaniałą czwórką uroczych pociech w wieku od 13 lat do kilku miesięcy. Podróżując po kraju oferowałabym swoje usługi zarówno samotnym matkom, które potrzebują chwili wytchnienia i czegoś tak nieosiągalnego jak samotna...

Gdybym mogła ruszyć w taką podróż... założyłabym długą sukienkę, zamotała barwną chustę na głowie i przemierzałabym kraj jako Baśniarka. Wędrując od wioski do wioski, od miasta do miasta snułabym baśnie dla zgromadzonych w kręgu ludzi - zwykłych i niezwykłych, udręczonych życiem szarych pracowników, zestresowanych przedsiębiorców, matek, ojców, uczniów, studentów, babć i dziadków. W opowiadanych baśniach zawsze przemycałabym kroplę optymizmu i nadziei, podnosiłabym na duchu, dodawała wiary w spełnienie marzeń i szczęśliwe zakończenie. Chyba każdy tego potrzebuje w tych czasach, gdzie tak łatwo się pogubić i zatracić sens w codziennych zmaganiach z rzeczywistością... A w baśniach dla najmłodszych sluchaczy przemycałabym dodatkowo troszkę morału i wzorce dobrych zachowań, by wyrosło nam pokolenie pełne dobrych charakterów. Może choć na chwilę odciągnęłabym dzieciaki od telewizora czy konsoli. ;)

Gdybym mogła ruszyć w taką podróż... założyłabym długą sukienkę, zamotała barwną chustę na głowie i przemierzałabym kraj jako Baśniarka. Wędrując od wioski do wioski, od miasta do miasta snułabym baśnie dla zgromadzonych w kręgu ludzi - zwykłych i niezwykłych, udręczonych życiem szarych pracowników, zestresowanych przedsiębiorców, matek, ojców, uczniów, studentów, babć i...

Zdecydowanie jestem ekspertem w kwestii asertywnego zachowania i z przyjemnością przekazałabym swoje wskazówki ludziom, którym słowo „nie”, nie może przejść przez gardło. Mam wrażenie, że bardzo wiele osób zmaga się z tym problemem i nie bardzo wiedzą jak sobie z nim poradzić. Większość obawia się wyjść na egoistę i gbura, przy czym źle czują się z tym co robią, bo są to działania wbrew własnej woli i przekonaniom. Jestem zwolenniczką zabiegania o własne szczęście i skutecznego odmawiania ludziom oraz unikania sytuacji, które wysysają całą pozytywną energię. Raz się żyje i jeśli sami nie zadbamy o realizację własnych marzeń to ktoś inny zatrudni nas do spełniania swoich, a tego osobiście chyba bym nie przeżyła. Od kiedy robię wszystko w zgodzie z własnym sumieniem mogę śmiało powiedzieć, że jestem najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem i chciałabym żeby każdy mógł się tak poczuć. To jak dostać nowe życie i kreować je według własnego planu bez żadnych ograniczeń. Bardzo chciałabym uświadomić ludziom, że odmawianie i posiadanie własnego zdania nie jest niczym złym i każdy ma do tego pełne prawo. Nie świadczy to o egoizmie, a wszyscy którzy próbują ganić ludzi za to, że nie są podwykonawcami ich pomysłów – to oni maja ze sobą poważny problem, który w końcu zacznie ich trawić od wewnątrz jak trucizna. Jestem przekonana, że podczas mojej wyprawy miałabym pełne ręce roboty, ale przyjemność z patrzenia na osoby odzyskujące kontrolę nad własnym życiem byłaby podwójna.

Zdecydowanie jestem ekspertem w kwestii asertywnego zachowania i z przyjemnością przekazałabym swoje wskazówki ludziom, którym słowo „nie”, nie może przejść przez gardło. Mam wrażenie, że bardzo wiele osób zmaga się z tym problemem i nie bardzo wiedzą jak sobie z nim poradzić. Większość obawia się wyjść na egoistę i gbura, przy czym źle czują się z tym co robią, bo są to...

Ja zdecydowanie pomagałabym z obliczeniami, wyliczeniami i kalkulacjami! Moim konikiem jest matematyka. Gdzie przedsiębiorstwo ma wsiąść kredyt, a w co zainwestować.
A ile młodych ludzi mogłoby skorzystać z mojej pomocy. Matematyka jest zdecydowaną zmorą niejednego ucznia i uczennicy!

Ja zdecydowanie pomagałabym z obliczeniami, wyliczeniami i kalkulacjami! Moim konikiem jest matematyka. Gdzie przedsiębiorstwo ma wsiąść kredyt, a w co zainwestować.
A ile młodych ludzi mogłoby skorzystać z mojej pomocy. Matematyka jest zdecydowaną zmorą niejednego ucznia i uczennicy!

Jestem "mega" dobra "ogólnie" i "generalnie". To bardzo popularne ostatnio określenia. Tak więc mogę "ogólnie" wędrować po świecie i "generalnie" pomagać ludziom we wszystkim, będzie "mega".

Jestem "mega" dobra "ogólnie" i "generalnie". To bardzo popularne ostatnio określenia. Tak więc mogę "ogólnie" wędrować po świecie i "generalnie" pomagać ludziom we wszystkim, będzie "mega".

Uczyłabym ludzi... bycia razem, cieszenia się obecnością drugiego człowieka. W dzisiejszym świecie tak często funkcjonujemy w oderwaniu od innych, stawiając na pracę zdalną, przy komputerze, bawiąc się samemu, grzebiąc w telefonach albo skacząc po kanałach, że coraz rzadziej potrafimy naprawdę BYĆ dla drugiego człowieka. Nie mówię wyłącznie o głębokich rozmowach – bez „lecącego w tle” telewizora, bez dzwoniących telefonów i „poczekaj, dostałem wiadomość, tylko sprawdzę, o co chodzi”. Mówię też o milczącym wsparciu, o czytaniu dwóch różnych książek, siedząc na jednej kanapie, o trzymaniu za rękę i przytuleniu, kiedy ta druga osoba tego potrzebuje. Sama jestem introwertykiem i czasem lubię być sama, a w każdym razie lubię siedzieć w milczeniu – ale równocześnie potrafię „wydajnie” być z drugą osobą, słuchać jej, reagować na jej gesty i mimikę, objąć albo pogłaskać po ramieniu. To takie drobne rzeczy, wydawałoby się zupełnie pozbawione znaczenia, ale ile razy widziałam w oczach mojej koleżanki zazdrość, kiedy przytulałam się do moich rodziców albo kiedy rozmawiałam z nimi całkiem na serio, stanowczym gestem wyłączając telewizor albo radio, odkładając telefon. Chyba coraz mniej ludzi to potrafi – i wcale nie jest im z tym dobrze. Dlatego gdybym miała wieść cygańskie życie, podróżując po kraju i ucząc ludzi, uczyłabym im bliskości – uczyłabym ich, jak ze sobą rozmawiać. I jak ze sobą milczeć.

Uczyłabym ludzi... bycia razem, cieszenia się obecnością drugiego człowieka. W dzisiejszym świecie tak często funkcjonujemy w oderwaniu od innych, stawiając na pracę zdalną, przy komputerze, bawiąc się samemu, grzebiąc w telefonach albo skacząc po kanałach, że coraz rzadziej potrafimy naprawdę BYĆ dla drugiego człowieka. Nie mówię wyłącznie o głębokich rozmowach – bez...

Gdybym wyruszyła w taką podróż, to obrałabym sobie za cel uczniów i studentów, którzy nie lubią się z ortografią, a pisanie wypracowań przysparza im wiele utrapień.
Lubię język polski, uwielbiam bawić się słowami, wymyślać, pisać, a najbardziej lubię gdy coś jest napisane poprawnie i zrozumiale.
Może dałabym radę zarazić choć kilka osób swoją troską o słowo pisane. Poza tym lubię kontakt z młodymi ludźmi.
Mogłabym udzielać prywatnych korepetycji lub aranżować spotkania w szkolnych świetlicach albo zorganizować własny punkt pomocy językowej na czterech kółkach :)

Gdybym wyruszyła w taką podróż, to obrałabym sobie za cel uczniów i studentów, którzy nie lubią się z ortografią, a pisanie wypracowań przysparza im wiele utrapień.
Lubię język polski, uwielbiam bawić się słowami, wymyślać, pisać, a najbardziej lubię gdy coś jest napisane poprawnie i zrozumiale.
Może dałabym radę zarazić choć kilka osób swoją troską o słowo pisane. Poza tym...

Jeździłabym po świecie jako wszechwiedzący Janusz, niosłabym światło wiedzy (pouczając każdego na każdy temat), wytykałabym wszelkie, nawet najdrobniejsze błędy, a koniec końców, jako dobry somsiad, pokazałabym jak to powinno być zrobione. Tylko ktoś najpierw musiałby potrzymać mi piwo, a trudno mnie od niego odkleić.

Jeździłabym po świecie jako wszechwiedzący Janusz, niosłabym światło wiedzy (pouczając każdego na każdy temat), wytykałabym wszelkie, nawet najdrobniejsze błędy, a koniec końców, jako dobry somsiad, pokazałabym jak to powinno być zrobione. Tylko ktoś najpierw musiałby potrzymać mi piwo, a trudno mnie od niego odkleić.

Moją pasją są psy. Jestem naprawdę dobra w ich tresurze. Można nawet powiedzieć, że bliższa jest mi psychologia psia niż ludzka. Mam 4 psy - każdy innej rasy - od buldożka do kundelka. Już od najmłodszych lat potrafiłam zrozumieć potrzeby czworonogów. Uważam, że mogłabym wybrać się w podróż, której celem byłaby pomoc ludziom w zrozumieniu ich pupili. Byłaby to podwójna dobra robota. z jednej strony pomagałabym rodzinom w posiadaniu najwspanialszego psa na świecie a z drugiej strony uszczęśliwiłabym psy. Szczęśliwy pies. to pies, którego zaspokajane są wszystkie potrzeby. A wiem, że nie każdy ma pojęcie jak to zrobić.

Moją pasją są psy. Jestem naprawdę dobra w ich tresurze. Można nawet powiedzieć, że bliższa jest mi psychologia psia niż ludzka. Mam 4 psy - każdy innej rasy - od buldożka do kundelka. Już od najmłodszych lat potrafiłam zrozumieć potrzeby czworonogów. Uważam, że mogłabym wybrać się w podróż, której celem byłaby pomoc ludziom w zrozumieniu ich pupili. Byłaby to podwójna...

Mama od zawsze mi powtarzała, że już czas, żebym poważnie podeszłam do życia, a nie tylko przyjemności mi w głowie. Tato zawsze dogadywał, żebym może czasem odłożyła książkę, bo istnieje świat poza tym zapisany na kartach powieści. Siostra z kolei dzwoniła i pytała kiedy w końcu wrócę do domu, bo strasznie długo już ta impreza trwa.
Nauczyłam się tak gospodarować swoim czasem, by poza obowiązkami mieć okazję robić to, co jest ważne dla mnie: czytać książki, szydełkować, szyć krzyżykiem (co swoją drogą nieźle się sprzedaje), spotykać się ze znajomymi i podróżować.
Nie jestem ekspertem w konkretnej dziedzinie nauki, ale chętnie pokazałam ludziom, zwłaszcza młodym, jak "marnować" wolny czas w sposób bezpieczny i efektywny, tak by wykonywana w tym czasie praca była przyjemna i pożyteczna.

Mama od zawsze mi powtarzała, że już czas, żebym poważnie podeszłam do życia, a nie tylko przyjemności mi w głowie. Tato zawsze dogadywał, żebym może czasem odłożyła książkę, bo istnieje świat poza tym zapisany na kartach powieści. Siostra z kolei dzwoniła i pytała kiedy w końcu wrócę do domu, bo strasznie długo już ta impreza trwa.
Nauczyłam się tak gospodarować swoim...