rozwiń zwiń
Blodeuwedd

Profil użytkownika: Blodeuwedd

Nie podano miasta Nie podano
Status Czytelnik
Aktywność 1 tydzień temu
450
Przeczytanych
książek
545
Książek
w biblioteczce
5
Opinii
27
Polubień
opinii
Nie podano
miasta
Nie podano
Dodane| Nie dodano
Ten użytkownik nie posiada opisu konta.

Opinie


Na półkach:

Mam wrażenie, że Guy Gavriel Kay stracił swój dawny ogień. Od wielu lat jestem miłośniczką jego książek, ale z żalem muszę stwierdzić, że to już druga z kolei jego powieść, która mnie trochę rozczarowała. Nie dlatego że jest zła - po prostu nie jest tak porywająca jak te wcześniejsze - "Tigana", "Lwy Al-Rassanu", "Pieśń dla Arbonne" czy choćby młodzieżowa "Ysabel".

Całość czytałam trochę mimochodem, nie mogąc się zatopić w fabule i przeżyciach bohaterów, którzy wydali mi się w jakimś sensie płytcy, a może "przechodzeni". Kay chętnie powraca do pewnych typów postaci i mimo że zwykle jest w stanie ubrać je w inne cechy i okoliczności, to tym razem czułam pewne znużenie. Książka pod pewnymi względami podobna jest do "Lwów Al-Rassanu", ale brakuje jej świeżości - zamiast dwóch równie szlachetnych dowódców, mamy dwóch równie podłych (choć nie bez przebłysków wyższych uczuć). Mam wrażenie, że bohaterom prawdziwie obiecującym, świeżym i potencjalnie ciekawym poświęcono zdecydowanie za mało miejsca - chętnie podążyłabym śladami dwóch czy trzech postaci drugoplanowych, które w jakiś sposób mnie zaciekawiły i wzbudziły sympatię, zamiast skupiać się na d'Acorsim i Monticoli, którzy mimo że kluczowi dla fabuły, byli po prostu odpychający.

Główny bohater, będący od czasu do czasu również narratorem, nie wywarł na mnie szczególnego wrażenia. Może to celowy zabieg, bo w końcu to przypadkowy młodzieniec, którego losy splotły się z losami ludzi równie ważnych, co niebezpiecznych, ale jego rozważania wydały mi się nudne, a sama postać dość bezbarwna. Trudno zaangażować się w opowieść, jeśli nie kibicujemy głównemu bohaterowi, bo ten jest nam po prostu obojętny.

Powieść jest jak zwykle dobrze osadzona w czymś, co można by nazwać "alternatywnymi realiami" - bardzo cenię Kaya za to, jak śmiało czerpie inspiracje z historii i przekuwa ten materiał w coś innego, a przecież rozpoznawalnego. Opis wyścigów uważam za jeden z najciekawszych fragmentów - Kay ma talent do oddawania atmosfery rozbawionego miasta, kipiących emocji i ostatecznego ich uwolnienia. W tym czuło się jego dawny pisarski pazur. Być może całej książce brakuje dawnego, epickiego rozmachu - wyraźniej zarysowanego konfliktu, konsekwencji, elementów godnych tragedii antycznej, niemożliwych dylematów, ale też humoru, który tak dobrze pamiętam z poprzednich powieści.

Dopiero gdzieś pod koniec książki poczułam lekki dreszcz ekscytacji, ale wtedy byłam już trochę obrażona za porzucenie interesujących mnie wątków i postaci. Trzy czwarte powieści czekałam na tę iskrę - cieszę się, że jednak się pojawiła, nawet jeśli tak późno.

To nie tak, że "Dawno temu blask" jest złą książką. Nadal może sprawić przyjemność, zwłaszcza komuś, kto nie ma sentymentu do "dawnego Kaya", ale dla mnie nie była to lektura, dla której zarywałam noc (jak to bywało dawniej). Ograniczałam się do przeczytania kilkunastu stron przed snem.

Mam wrażenie, że Guy Gavriel Kay stracił swój dawny ogień. Od wielu lat jestem miłośniczką jego książek, ale z żalem muszę stwierdzić, że to już druga z kolei jego powieść, która mnie trochę rozczarowała. Nie dlatego że jest zła - po prostu nie jest tak porywająca jak te wcześniejsze - "Tigana", "Lwy Al-Rassanu", "Pieśń dla Arbonne" czy choćby młodzieżowa "Ysabel".

Całość...

więcej Pokaż mimo to


Na półkach:

Duże rozczarowanie. Znając talent i kunszt McEwana, jego umiejętność igrania z czytelnikiem, spodziewałam się czegoś lepszego. Esencji tu niewiele, a dużo rozsmakowywania się we własnej erudycji i pomyśle na alternatywną historię Wielkiej Brytanii. Jedyne, co ratuje tę książkę, to ciekawie przedstawiony problem ludzkiego umysłu - i niemożności stworzenia algorytmu, który by tworzył podobnie pokrętne sposoby rozumowania.

Narrator, będący równocześnie głównym bohaterem, doprowadzał mnie do rozpaczy swoją przeintelektualizowaną miałkością i wiecznymi niemożnościami, ciągłym niezadowoleniem z tego, co ma i wybujałymi ambicjami, z którymi nic nie potrafił zrobić. Czy jest to realistyczne? Jak najbardziej, ale miałam poczucie, że autor nie dał mi żadnego powodu, żeby polubić Charliego. Zdecydowanie bliższy wydał mi się robot, Adam, a po pewnym czasie również Miranda. A może właśnie tak miało być? Może McEwan przewrotnie postanowił uczynić robota bardziej przekonującym i ciekawszym bohaterem niż człowiek? Trudno powiedzieć.

W pewnym momencie straciłam nadzieję na to, że skomplikowane zmiany w społeczeństwie odbiją się w jakikolwiek sposób na losach bohaterów i zaczęłam przeskakiwać opisujące je fragmenty. Miałam poczucie, że autor tak bardzo zachwycił się swoją wizją i sposobem działania społeczeństwa, że zapomniał o czytelniku, który przez jego opisy musiał przebrnąć. Właściwie kluczowe dla samej powieści było tylko ocalenie Turinga i stworzenie sztucznej inteligencji w latach 80. Cała reszta wydaje się po prostu zapisem rozmyślań McEwana nad historią alternatywną tego konkretnego okresu. Dla mnie męczącą i nieuzasadnioną.

Zainteresowały mnie jedynie kwestie etyczne i moralne - zderzenie światopoglądu maszyny i człowieka. Wiedziałam, że musi dojść do konfliktu, do rozwiązania akcji i tylko ta świadomość sprawiła, że dotrwałam do końca. Tak naprawdę ta książka mogłaby być o połowę krótsza - może taka kondensacja sprawiłaby, że wywarłaby na mnie większe i lepsze wrażenie. Szkoda.

Duże rozczarowanie. Znając talent i kunszt McEwana, jego umiejętność igrania z czytelnikiem, spodziewałam się czegoś lepszego. Esencji tu niewiele, a dużo rozsmakowywania się we własnej erudycji i pomyśle na alternatywną historię Wielkiej Brytanii. Jedyne, co ratuje tę książkę, to ciekawie przedstawiony problem ludzkiego umysłu - i niemożności stworzenia algorytmu, który by...

więcej Pokaż mimo to


Na półkach:

Są książki, które czyta się dla przyjemności. Są też takie, które czyta się, żeby coś zmienić.

Nie sądziłam, że "Mózg odporny na stes" tyle mi da. Serio. Może trafiłam na tę książkę we właściwym momencie, a może po prostu jest to skondensowana dawka surowej wiedzy. Naprawdę surowej.

Niektórych może drażnić okropnie sztywny język tej pozycji, od czasu do czasu dość nieporadnie doprawiany odrobiną czegoś na kształt humoru, ale... mnie to nie przeszkadza. Powiedziałabym wręcz, że jako osobie uczulonej na motywacyjne gadki i puste, poetyckie metafory przyniósł mi ulgę. Aha, tu mamy hipokamp, tu korę przedczołową, tu ciało migdałowate. Mają na siebie wpływ taki i taki, a to ćwiczenie pomaga nam wygimnastykować korę przedczołową, co daje konkretny efekt. Super.

Należę do osób, które lubią rozumieć, co jak działa - zwłaszcza w moim własnym ciele. Bardzo klarownie wyjaśniony sposób funkcjonowania zestresowanego mózgu pozwolił mi nabrać zaufania do autorki i chętniej włączyć niektóre z zaproponowanych ćwiczeń do swojego codziennego planu dnia. Niektórzy zarzucają autorce nadmierne skoncentrowanie się na ćwiczeniach medytacyjnych zaczerpniętych z buddyzmu, ale osobiście nie widzę w tym nic złego - nie twierdzę, że cywilizacja zachodnia nie ma swoich sposobów, ale są na pewno mniej rozpowszechnione i zwykle związane z religią. Buddyzm (czy choćby jego elementy) jako filozofia jest znacznie bardziej uniwersalny i nie wymaga wiary - a jednocześnie jej nie wyklucza.

Osobiście jestem fanką proponowanych przez autorkę ćwiczeń, podzielonych tematycznie i pozwalających na trenowanie wdzięczności, uważności i tak dalej - zależnie od rodzaju źródła naszych problemów. Oczywiście nie wszystkie przypadły mi do gustu, ale przecież dokładnie tak samo jest z ćwiczeniami na mięśnie brzucha czy ud. Niektóre nam odpowiadają, inne nie. Grunt, żeby stworzyć własny, idealny zestaw i ćwiczyć - zarówno pośladki, jak i mózg.

Są książki, które czyta się dla przyjemności. Są też takie, które czyta się, żeby coś zmienić.

Nie sądziłam, że "Mózg odporny na stes" tyle mi da. Serio. Może trafiłam na tę książkę we właściwym momencie, a może po prostu jest to skondensowana dawka surowej wiedzy. Naprawdę surowej.

Niektórych może drażnić okropnie sztywny język tej pozycji, od czasu do czasu dość...

więcej Pokaż mimo to

Więcej opinii

Aktywność użytkownika Blodeuwedd

z ostatnich 3 m-cy
Blodeuwedd
2024-03-01 16:45:25
Blodeuwedd dodał książkę Człowiek z Sankt Petersburga na półkę Teraz czytam
2024-03-01 16:45:25
Blodeuwedd dodał książkę Człowiek z Sankt Petersburga na półkę Teraz czytam
Człowiek z Sankt Petersburga Ken Follett
Średnia ocena:
7 / 10
1147 ocen
Blodeuwedd
2024-03-01 16:44:00
2024-03-01 16:44:00
Blodeuwedd
2024-02-17 13:36:53
Blodeuwedd ocenił książkę Lot ćmy na
7 / 10
2024-02-17 13:36:53
Blodeuwedd ocenił książkę Lot ćmy na
7 / 10
Lot ćmy Ken Follett
Średnia ocena:
6.9 / 10
753 ocen
Blodeuwedd
2024-02-02 15:23:33
Blodeuwedd ocenił książkę Igła na
8 / 10
2024-02-02 15:23:33
Blodeuwedd ocenił książkę Igła na
8 / 10
Igła Ken Follett
Średnia ocena:
7.5 / 10
2961 ocen
2024-02-02 15:22:00
Blodeuwedd Zagłosował w plebiscycie "Książka Roku 2023"
2024-02-02 15:22:00
Blodeuwedd Zagłosował w plebiscycie "Książka Roku 2023"
Blodeuwedd
2023-12-25 12:03:30
Blodeuwedd dodał książkę Pokrzywa i kość na półkę Przeczytane
2023-12-25 12:03:30
Blodeuwedd dodał książkę Pokrzywa i kość na półkę Przeczytane
Pokrzywa i kość T. Kingfisher
Średnia ocena:
7.1 / 10
1447 ocen
Nikos Kazantzakis Grek Zorba Zobacz więcej
Nikos Kazantzakis Grek Zorba Zobacz więcej

statystyki

W sumie
przeczytano
450
książek
Średnio w roku
przeczytane
41
książek
Opinie były
pomocne
27
razy
W sumie
wystawione
198
ocen ze średnią 7,6

Spędzone
na czytaniu
2 721
godzin
Dziennie poświęcane
na czytanie
46
minut
W sumie
dodane
0
cytatów
W sumie
dodane
0
książek [+ Dodaj]