-
ArtykułyCzytamy w weekend. 26 kwietnia 2024LubimyCzytać100
-
ArtykułySzpiegowskie intrygi najwyższej próby – wywiad z Robertem Michniewiczem, autorem „Doliny szpiegów”Marcin Waincetel5
-
ArtykułyWyślij recenzję i wygraj egzemplarz „Ciekawscy. Jurajska draka” Michała ŁuczyńskiegoLubimyCzytać2
-
Artykuły„Spy x Family Code: White“ – adaptacja mangi w kinach już od 26 kwietnia!LubimyCzytać2
Cytaty z tagiem "pustka" [369]
[ + Dodaj cytat]Nie jest powiedziane, że Kubłaj-chan wierzy we wszystko, co mu opowiada Marco Polo, opisując miasta, które odwiedził podczas swoich misji, ale bez wątpienia władca Tatarów słucha młodego Wenecjanina pilniej i uważniej niż któregokolwiek ze swoich posłów czy wysłanników. W życiu monarchy jest chwila, która przychodzi w ślad za uczuciem dumy z ogromu podbitych terytoriów, po melancholii i uldze wywołanej świadomością, że już wkrótce zrezygnujemy z poznawania ich i pojmowania, odczucie niby pustki, które ogarnia nas pewnego wieczoru, wraz z zapachem słoni po deszczu i popiołu drzewa sandałowego stygnącego w kadzielnicach.
Błąkam się po mieście, inaczej w nim zagubiony niż poprzednim razem, na mniejszą skalę, bo moje życie stało się żyćkiem, zgubiłem w nim sam siebie, skurczyłem się w sobie i choć zmagam się z poczuciem, że nie ma mnie w tym mieście odrapanych rogów, rozchwianych kamienic, pustych kafejek wyłożonych obtłuczonymi kafelkami, to jestem bardziej niż kiedykolwiek.
Na końcu ułudą okazuje się też kartograficzna siatka, prosta linia naszego kursu drga i niepostrzeżenie zagina się w łuk ortodromy. Ten łuk prostej linii odkrywa kryjącą się za nim pustkę.
Kiedy osiąga się cel, człowiek uświadamia sobie, że nie było warto marnować czasu. Pozostaje niezaspokojona...pustka.
Musiałem więc ponieść klęskę, a każda klęska pozbawia wiary w siebie. Tylko co to znaczy wierzyć w siebie? Cóż takiego jest człowiek? (...) - Zero. (...) - O, trzeba do niego wiele dodać. Zero samo w sobie nie jest w stanie niczego stworzyć. A cóż dopiero sztuki. Zwłaszcza sztuki, która rzuciłaby świat na kolana, która by sprostała naszym wielkim czasom. O nie, nie, nie człowiek. Gdybyś tak ściągnął z człowieka skórę, obrał go z mięsa, wyjął z niego kości, przekonałbyś się, co w nim jest, pustka i woda. Jeśli ta pustka jest zdolna czymś się wypełnić, to tylko strachem.
Ale pan jest za młody, żeby nie wierzyć w siebie. Niech pan nie przeoczy swojej młodości. Później będzie panu coraz trudniej w cokolwiek uwierzyć. Aż znajdzie się pan w pustce, samotny, że nie będzie pan miał nawet kogo spytać o drogę, aby nie pobłądzić, nie zgubić się doszczętnie.
Co z tego, że będę pyłem, jeśli ten pył to popiół w twoim kominku? Co z tego, że będę pustką, jeśli ta pustka to okno w twoim pokoju? Co z tego, że przemijam, jeżeli przemijam jak czas w twojej klepsydrze i należąc do ciebie trwam; co z tego, że umieram, jeśli należąc do ciebie żyję dalej? Co z tego, że cię tracę, jeśli stracić cię znaczy cię odnaleźć?
To postępujące zanikanie relacji międzyludzkich nie pozostaje bez wpływu na problematykę powieści. Jak w obecnej sytuacji posługiwać się narracja gwałtownych namiętności, które trwają przez lata i czasami odciskają piętno na kolejnych pokoleniach? Jesteśmy daleko od "wichrowych Wzgórz", delikatnie mówiąc. Forma powieściowa nie jest jeszcze gotowa, by opisać obojętność i nicość; trzeba by wymyślić bardziej bezbarwny sposób wyrazy, bardziej zwięzły i bardziej monotonny.
A cóż jeśli niebo tutaj nie jest odmienne,
Tylko moje oczy stały się bystrzejsze?
Taki przepych gwiazd wprawiłby mnie w oszołomienie.
Przywykłam do kilku zwykłych i stałych gwiazd;
Sądzę, że nie życzą sobie tej ozdobnej dekoracji,
Licznej kompanii ani południowego klimatu.
Są zbyt purytańskie i osamotnione -
Gdy jedna z nich spada, pozostawia pewną przestrzeń,
Poczucie pustki w dawniej jaśniejącym miejscu.
A teraz odwrócona od mej ciemnej gwiazdy
Oglądam te konstelacje w umyśle.
Nieogrzane łagodnym powietrzem brzoskwiniowego sadu.
Zbyt wielki tu spokój; te gwiazdy traktują mnie nazbyt przyjaźnie.
(...).
Zamiast korygować pożądania i skierować je we właściwym kierunku, lepiej pokazać człowiekowi, że nie musi się bać. Pustka, w której się znalazł, zrywając z Bogiem, jest właściwie iluzją.