Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kobieta, która kocha, zostawia wszystko i idzie za swoim mężczyzną

Chcesz się bić? Bij się z myślami. Chcesz walczyć? Zwalczaj własne słabości. To najcięższa walka, ale i największe zwycięstwo.

Wszyscy umieramy od chwili narodzin

- Kochacie się?
- Ja ją kocham...
- Ona też cię kocha.
- Nie.
- Miłość jest zaraźliwa. Bardziej niż grypa. Jeśli kochasz ją dostatecznie mocno i długo, musi się rozchorować.

Nigdy mnie nie kochał... - szepcze - Podły kłamca!
Skąd wiesz? - pytam. - Ktoś Ci mówi, że jest noc.
Pokazuje księżyc. A po dwunastu godzinach nazwiesz go kłamcą?

Kocham was wszystkich. Miłość, Marcelu, to cierpienie.

Każdy człowiek ma poczucie własnej wyjątkowości i pragnie to sprawdzić, stając ponad innymi. Niekiedy podświadomie. Hamulcem jest tylko lęk przed odpowiedzialnością, ale i on nie wystarcza, gdy trafia się szansa.

Kiedy człowiek wychowuje się na dnie, gromadzi wszystkie siły, żeby się od niego odbić jak najdalej. Ma cel w życiu.

- Czymże jest śmierć, jeśli nie wyzwoleniem od samotności? - ciągną po pauzie doktor Jael, zapatrzony w jakiś punkt nad moją głową. - Życie na ziemi to nieustanna samotność, w towarzystwie równie samotnych jak my. Nie można wyjść poza siebie. Stąd potrzeba religii, które obiecują wiernym wyzwolenie.

Krew jest rzeką życia.

Przesądy deprawują ludzi, czynią życie uboższym.

Żądza życia sprzężona jest z celem, jakimś dalekosiężnym zadaniem, misją do spełnienia, zazwyczaj dedykowaną innym ludziom, niekiedy całej ludzkości.

Zdrada przyjaciela może boleć bardziej niż utracona miłość. Czy tak? Utracona miłość to ból gwałtowny, bezkierunkowy; zdrada przyjaciela jest mrocznym cierpieniem bez odwrotu, melancholijną utratą wiary, rozczarowaniem, którego nie zmażą następne przyjaźnie, jeśli w ogóle będą możliwe. Zawód miłosny nie przekreśla szans na nową miłość. Klęska w przyjaźni może na zawsze podważyć wiarę w przyjaźń.(...)
- Przyjaźń jest wymagająca - słyszę. - Ale powinna być też wyrozumiała. Jeżeli przekonałaś Irmę, że nie działałaś świadomie przeciwko niej, a tylko z lekkomyślności, i że naprawdę żałujesz... Ułoży się między wami.

Po obżarstwie głód jest znacznie dokuczliwszy.

Samopoczucie człowieka zależy od urody miejsca, w jakim żyje... Ludzie są jak rośliny: w mroku, odorze i brudzie plenią się smętnie, giną nie kwitnąc. Kwitnienie wymaga światła, czystości i barw.

Raptem wszystko bierze w łeb: upadają imperia, rozsypują się potęgi, armie stają naprzeciw siebie. Wszystkiemu, powiadał Jonasz, winna jest nieznajomość praw rozwoju, a poznać je trudno, ponieważ stawiają opór rozumowi: są nielogiczne. Wiele pięknych teorii wylądowało na śmietniku, zastąpiły je inne, które też czeka śmietnik. Świat zmierza dokądś wedle Generalnego Planu, którego fragmenty da się odczytać w gwiazdach, ale ten Plan nie ma na uwadze interesów jakiejś tam cywilizacji na jednej z planetek zwanej Ziemią. Zapewne Autor Planu dąży ku czemuś, nie będzie jednak tłumaczył się z tego byle komu. Czy wyjaśniamy mrówkom, że burzymy ich kopiec, bo chcemy w tym miejscu postawić dom? Dla mrówek jest to kataklizm, koniec ich świata.

Zdrada. Mocne słowo. Może zbyt mocne. Po prostu rozczarowanie. Okazali się inni, niż sądziłem. W godzinie próby nie wytrzymali, obnażyli się, pękli.

Nie ma przyjaźni bez prób - powiedział. - Dopóki nie sprawdzi
się mocy oddania, nic nie wiadomo. Przyjaźnisz się z kimś, bo ci
tak wygodnie, lubisz go, jest fajnym kumplem, tym czy owym ci
imponuje. Ty jemu również... Przyjaźń? A któż to wie. Raczej
droga do przyjaźni. Dopiero wstrząs, sytuacja podbramkowa - i
okazuje się, co was naprawdę łączy. Jeśli zdasz taki egzamin, jeśli obaj go zdacie, będziecie sobie rzeczywiście bliscy.

Przyjaźń, staruszku, to duże słowo. I rzadka rzecz. Przyjaźń jest jak drzewo na niedobrej ziemi. Trzeba szczególnych warunków, żeby zakiełkowało, zniosło upały i mrozy, wyciągnęło się w górę, rozłożyło gałęzie... wtedy dopiero jest przyjaźń.

- Wyglądam na durnia? - zapytałem. - Na tępego kretyna, który szufladkuje ludzi wedle kształtu czaszki rodowodu przodków? Pochodzenie to mit. W każdym człowieku musi być trochę Indianina i Eskimosa z dodatkiem semicko-nordyckim, bo ludy od prapoczątków nie mogły usiedzieć w miejscu i krzyżowały się na potęgę. Nie wiadomo, które z nas dwojga jest bardziej cygańskie...

- To są przymiarki, szukanie. Prawda szybko wypływa na wierzch: urywa się kontakt, brakuje czegoś, uczucie gaśnie, nim się na dobre rozpaliło. Ludzie rozstają się albo trwają przy sobie na siłę, z wygody, przyzwyczajenia, obawy przed samotnością. Gdy jednak spotka się dwoje przeznaczonych dla siebie, szczęście jest pełne.
- Na zawsze?
- Czas trwania zależy od nich samych. Natura posiewa ziarno. Aby zakiełkowało, puściło pęd, rozkwitło i stało się drzewem, trzeba dbać o nie. Ocieplać, bronić przed niebezpieczeństwami. Bujność drzewa wymaga zachodu, troski, niekiedy wyrzeczeń. Ale opłaca się: w jego cieniu życie dwojga jest harmonijną pieśnią.

- Pasuję - powiedziałem. - Świat jest dziwny. A my nie? Dlaczego wśród miliarda dziewcząt kocham właśnie ciebie? Masz ręce, nogi, uszy, oczy i nos, inne mają to samo, może nawet ładniejsze, a ja oddycham szybciej tylko na twój widok. Cudownie mi, kiedy myślę o tobie. Kto nas dla siebie przeznaczył, chciałbym mu za to podziękować...

Słabość, to dopiero luksus! Pozwalać sobie na wątpliwości, lęki, niezdecydowanie. Osiłek wali przed siebie, a my, słabeusze, powątpiewamy, wahamy się, wsadzamy cel pod mikroskop, przyczepiamy się do rys, do pęknięć, do sfałszowanych znaków wodnych. Słabeusz tak się boi wszystkiego,że w każdej rzeczy wietrzy podstęp. Tyle razy przecież dał się już nabrać, na retorykę, na obietnice, na słuszną sprawę.

Stanąłem w obronie matki, tak jak umiałem. Każdy dzieciak by stanął. Pamięć ma ukryte ograniczniki i nie dopuszcza wspomnień, które sprawiają ból. Albo zamazuje kontury, przekręca obraz. Ja…? Zabiłem…? To mnie chcieli zabić, cudem uciekłem…

W obliczu zagrożeń człowiek może zmienić się w bestię. Takim zagrożeniem bywa głód.

Żyjemy trochę na oślep, nie rozumiemy samych siebie, a co dopiero innych, którzy nas również nie rozumieją.

Nie mam lokajskiej duszy.

Pytam:
po co jest życie?
po co człowiek?
po jakie licho ludzkość, w dodatku podzielona idiotycznie na kraje, narody, społeczeństwa, rasy, wyznania, kolory?
dlaczego chłopcy kochają się w dziewczynach, a dziewczęta w chłopcach, tylko nie w tych co należy i nie na długo, nie na zawsze, choć przysięgają z iskrą w oku, że kochać będą przez wieczność?
dlaczego głupota góruje nad rozwagą, brutalna siła nad subtelnością, wulgarność nad humorem, przyziemność nad fantazją?
dlaczego mój ojciec pije?
dlaczego matka nie rzuci go do stu piorunów?
dlaczego dorośli ludzie na wysokich stanowiskach, skąd rządzi się światem, są zajęci głównie grożeniem sobie, prowokacjami i produkcją coraz to doskonalszych środków do rozbicia kuli ziemskiej na atomy?
dlaczego Jagoda mnie okłamała?

To kino ze Zbychem nic by nie znaczyło, gdyby nie kryła się za tym intencja. Agnieszka chciała mnie sprowokować, chciała doprowadzić do spięcia. Była zbyt tchórzliwa, aby zerwać wprost, bez gry. Zamierzała rozłożyć winę na nas dwoje, spłaszczyć konflikt do głupiej kłótni, wywołać wrażenie, że to ja jestem inicjatorem zerwania.

Nienawiść wyobrażałem sobie jako pasję, ponure zapamiętanie bez odwrotu. Wyrok.

I raptem, dziko i rozpaczliwie, zapragnąłem podbiec do niej, chwycić za ręce, przyciągnąć, zajrzeć w oczy. Joaśka, moja miła, zapomnij. Wybacz mi. Jestem osioł, dureń, zarozumiały głupiec. Co tylko chcesz. Strzel mnie w gębę, bardzo cię proszę i zapomnijmy, niech będzie jak dawniej... Dlaczego?! Dziewczynom łatwo to przychodzi. Cudowna zdolność zapominania, skreślania tego, co staje się niewygodna. Przysięgi, obietnice. Słowa, taki zwyczajowy tekst: nigdy, na zawsze, kocham, wszyscy wszystkim to mówią, gdy świeci księżyc, nawet wydaje się, że to prawda, a potem przechodzi i tylko dureń może mieć pretensje. Po prostu tak już jest. Dlaczego Joanna miałaby stanowić wyjątek? Bo ją uważam za wyjątkową, niezwykłą? Bo umie przedziwnie deklamować Gałczyńskiego i człowiekowi się zdaje, że jedzie w zaczarowanej dorożce, słyszy stukanie kopyt, a dorożkarz ma skrzydła? Bo podchwytuje projekt przebudowania świata na zasadach muzycznej harmonii i zgłasza z zapałem własne wnioski, jakby to było na serio?