Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy człowiek boi się coś zrobić, wtedy wie, że żyje. Ale kiedy człowiek nie robi czegoś tylko dlatego, że się boi, to wtedy jest martwy.

To było wszystko. Albo raczej nie wszystko, bo nigdy nic nie jest pełne, wykończone; nie sam cios przecież sprawia nam cierpienie, lecz te rozwlekłe, ciągnące się później następstwa ciosu, te śmieci, które się po nim walają i które trzeba uprzątać, wymiatać z progów rozpaczy.

Pamiętam, że w młodości myślałem, że śmierć to zjawisko cielesne. Teraz wiem, że to tylko funkcja umysłu - i to umysłu tego, kto pozostaje po zmarłym przy życiu.

Złudzeniami można żyć dość długo i być dość szczęśliwym. Może to nawet jedyny sposób, żeby być szczęśliwym.

Miłość i cierpienie to jedno i to samo: wartość miłości mierzy się sumą, jaką trzeba za nią zapłacić: i zawsze, jeśli to wypada zbyt tanio to znaczy, że człowiek oszukuje sam siebie.

Mężczyźni słuchają, bo chcą wiedzieć, co kto mówi. Kobiety nie. One nie dbają o to, co kto mówi. One słuchają dlatego, że ten ktoś jest tym, kim jest.

Bóg wie, co robi, ukrywając przed młodymi prawdę o życiu, bo gdyby było inaczej, młodym odechciałoby się żyć.

...człowiek wywiera sobą takie małe wrażenie na świecie. Rodzi się człowiek i próbuje wywrzeć wrażenie; sam nie wie dlaczego, ale wciąż i wciąż próbuje. Rodzi się jednak w tym samym czasie, co mnóstwo innych ludzi, jest z nimi zespolony, więc te wszystkie jego próby są takie, jakby poruszał rękami i nogami przy pomocy sznurków jednocześnie przywiązanych do rąk i nóg innych. I tamci inni też próbują, i też nie wiedzą dlaczego, nie wiedzą nic z wyjątkiem tego, że te sznurki wzajemnie sobie przeszkadzają.

Trzeba dwojga, żeby zrobić człowieka, starczy jedno, żeby umrzeć. Tak oto świat się skończy.

Człowiek jest sumą swoich nieszczęść. Przychodzi dzień kiedy sądzisz, że nieszczęście ma już Ciebie dość, ale wtedy to czas jest Twoim nieszczęściem.

Dżentelmen nigdy nie zapomina swoje przyszłości. Dżentelmen potrafi przejść przez wszystko. Stanąć twarzą w twarz ze wszystkimi. Dżentelmen przyjmuje odpowiedzialność za swoje czyny i niesie ciężar ich konsekwencji, nawet jeśli sam nie był inicjatorem tych czynów, ale poszedł na ustępstwo, nie powiedział: "Nie", choć wiedział, że powinien był to zrobić (...)

Czasami to sam nie wiem, czy człowiek ma prawo mówić, kiedy kto jest normalny, a kiedy nie. Czasami myślę, że żadne z nas do końca nie zwariowało i żadne z nas do końca nie jest normalne, póki reszta gadaniem nie przeważy. Jakby nie tyle o to szło, co ktoś robi, ile o to, jak większość ludzi patrzy na to, co ktoś robi.

Czas jest martwy tak długo, jak odlicza go tykanie małych kółek; dopiero kiedy zegar staje, czas ożywa.

Każdy człowiek jest sędzią własnych cnót, ale niechże nikt nie daje recepty na szczęście drugiemu człowiekowi.

(...) już dawno przekonał się o tym, że nikt nie ma odwagi, ale że każdy może ślepo zabłądzić w bohaterstwo, tak samo jak może potknąć się i wpaść w otwór kanalizacyjny na ulicy. ["Zwycięstwo"]

(...) fałszywą wydaje się najgłębsza nawet książka, gdy chce się ją zastosować w życiu.

Bo człowiek od czasu do czasu pojmuje, że dzieciaki więcej mają oleju w głowie niż on sam. Tylko nie lubi tego głośno im przyznać, dopóki im brody nie wyrosną. A jak już dzieciakowi broda wyrośnie, to zanadto jest zajęty, bo nie wie, czy mu się kiedy uda wrócić do tego czasu, kiedy miał olej w głowie, a nie miał brody na twarzy, i wtedy już bez przeszkód przyzna człowiek każdemu, kto się tym samym trapi, a co niewarte strapienia, że jest, jaki jest.

I wtedy Ben znów zawył donośnie i beznadziejnie. To był tylko dźwięk, nic innego. A może wieczność i niesprawiedliwość, i smutek, które dzięki odpowiedniej koniunkcji planet stały się na moment słyszalne.

Miłość nie umiera, tylko ludzie umierają. To tak jak morze. Jeśli nie jesteś dobry, jeśli je zanieczyszczasz, wyrzuca cię gdzieś, żebyś umarł. Tak czy inaczej musisz umrzeć, ale ja wolę utonąć w morzu, niż żeby fala wyrzuciła mnie na jakieś zamarłe wybrzeże, a słonce wysuszyło, zrobiło ze mnie małą, cuchnącą plamę bez imienia z napisem "to kiedyś istniało" jako epitafium.

Smutny to komentarz do ludzkiej natury, że dużo łatwiej i prościej, dużo weselej i ciekawiej jest być przeciwko czemuś, co widoczne, jak czarna skóra, niż być za czymś, w co tylko można wierzyć jako w zasadę, jak sprawiedliwość i uczciwość, i (na dłuższą metę) kontynuacja swobód i wolności jednostki.

Będę się sprzeciwiał do ostatniego tchu: żadnych fotografii, żadnych dokumentów. Moją ambicją jest być wymazanym i wykreślonym z historii jako osoba prywatna, nie zostawić w niej śladu, żadnych szczątków poza drukowanymi książkami. Żałuję, że nie miałem na tyle rozsądku, żeby myśleć trzydzieści lat naprzód i, jak niektórzy z Elżbietan, nie podpisywać ich. Do tego dążę nie szczędząc starań, żeby suma i historia mojego życia, która w tym samym zdaniu jest moim nekrologiem i epitafium, nimi pozostała: Napisał te książki i umarł.

Wystarczyła fotografia oglądana ukradkiem, cichutko (moje dzieciństwo, zamiast nauczyć mnie miłości, nauczyło mnie takiego podkradania się po cichu i bardzo mi się to przydało; zaiste bardziej, niżby mi się przydała miłość).

Natura nie zwraca uwagi na żadne systemy społeczne, zresztą i same kobiety też na to i na nic innego nie zwracają uwagi.

Może.- powiedział Ernest.- To najlepsze słowo w naszym języku, najlepsze ze wszystkich. Tym żyje ludzkość, słowem "Może". Najlepsze dni w życiu człowieka to nie te, o których on z góry sobie powiedział "Z pewnością"; to te, o których on tylko potrafi powiedzieć "Może". Wolno człowiekowi powiedzieć "Z pewnością" dopiero później, kiedy to, na co czekał, już się stanie, ale do tego czasu nie powinien nawet znać tego słowa, nawet chcieć go znać.

...kobiety kierują się honorem i dumą prawie we wszystkim, tylko nie w miłości.

...Kłopoty, irytacja, trochę frustracji potrzebne jest ludziom dla wyostrzenia ducha, zahartowania go. Potrzebne jest artystom. Nie mówię, że trzeba żyć w rynsztoku, ale trzeba się nauczyć odporności, wytrwalości, tylko warzywa są szczęśliwe...

Nigdy nie obiecuję kobiecie niczego ani nie mówię, co mam zamiar jej dać. To jedyny sposób postępowania z nimi. Niech zawsze zgadują. Jeśli nie potrafisz wymyślić dla niej lepszej niespodzianki, to daj jej choćby w zęby.

Ostateczną mądrością jest sięgać marzeniami dość wysoko, by goniąc za nimi nie tracić ich z oczu.

Cały czas piszę o honorze, prawdzie, litości, wyrozumiałości, zdolności znoszenia bólu, nieszczęścia i niesprawiedliwości, i stałej wytrwałości jednostek, które przestrzegały tych zasad i trzymały się ich nie dla nagrody, ale dla samej zasady, nawet nie tylko dlatego, żeby te zasady same w sobie były godne podziwu, ale po to, żeby żyć w zgodzie ze sobą i spokojnie umrzeć, kiedy przyjdzie czas. Nie twierdzę, że każdego kłamcę, łotra czy hipokrytę diabeł porwie wrzeszczącego z łoża śmierci. Sądzę, że łgarze, hipokryci i łotrzy co dzień umierają spokojnie w tym, co się nazywa odor sanctitatis. Nie o nich mówię. Nie dla nich piszę. Wierzę jednak, że są tacy, niekoniecznie wielu, którzy czytają i będą czytali Faulknera i mówili: "Tak, to racja. Wolałbym być Ratliffem niż Flemem Snopesem. I zawsze wolałbym być Ratliffem, choćby dla porównania nie było żadnego Flema Snopesa.

Rodzi się człowiek i próbuje wywrzeć wrażenie; sam nie wie dlaczego, ale wciąż i wciąż próbuje.