Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co dla mnie w tej książce było odkrywcze? Kilka faktów z dziedziny fizjologii, mianowicie rola dopaminy i serotoniny. Istnienie 4 kanałów nerwowych przewodzących kobiecy orgazm, a zatem wręcz istnienie kombinacji pobudzenia tych dróg, co oznacza różnorodność kobiecych orgazmów. To ciekawe i tego faktycznie nie wiedziałem. Natomiast „odkrywcze” rozważania na temat psychiki kobiecej w seksualności mają głębię kałuży. Seks w dużej mierze sprowadzony jest tu do rozważania jak poruszać organami płciowymi, żeby ucieszyć kobietę. Nie ma ani śladu porządnych rozważań na temat: po co w ogóle tymi organami płciowymi poruszać. Rola wyobraźni i wewnętrznych pragnień intymnych kobiety sprowadzona jest do czegoś instrumentalnego i mało istotnego. Książka wbrew pozorom powiela stereotypy. Całą masę stereotypów w dziedzinie kobiecej psychiki. Ja to widzę tak. Naukawcy (w odróżnieniu od naukowców, tak jak kwas siarkawy różni się od siarkowego) nie zauważają, że jeśli wali się młotkiem w trawę, to nie należy się dziwić, że jest ona wbita w glebę. Jeśli w kobiece psychiki wali się stereotypami, to nie należy się dziwić, że seksualność kobieca jest pognieciona. Przez społeczną przemoc na ich psychice. Stwierdzono ponoć, że 60% kobiet ma fantazje, żeby ulegać męskiej przemocy „a może więcej”. Co zatem zrobić z tą 40% „a może mniej”? Czy wiedza o tych 60% wyzwala te 40%? Nie sądzę. Raczej ugniata stereotypy 50 twarzy Greya. W książce nie odpowiada się porządnie na pytanie o dopasowanie seksualne partnerów, raczej próbuje się wymyślić cudaczne sposoby na wytworzenie pożądania seksualnego tam, gdzie jego istnienie przestaje mieć sens z momentem uświadomienia sobie przez kobietę własnych pragnień seksualnych. Próbuje się mówić o „elastyczności seksualnej kobiety”, jak to nawet orientacja ulega zmianie z homo na heteroseksualną czy odwrotnie. A może te Kobiety były bi? A może odkryły swoją PRAWDZIWĄ NATURĘ seksualną, a dotychczas - jak pognieciona trawa - tkwiły w stereotypach? Co powoduje, że ktoś nas pociąga? W książce uwzględnia się tylko pociąg do wizerunku fizycznego. Czy nie istnieją cechy psychiczne i cechy „zwierzęce” (rodzaj pożądania) w partnerze/partnerce, które mogą być przedmiotem pożądania istotniejszym, niż wygląd zewnętrzny? Czyż rodzaj pragnień seksualnych partnera/partnerki nie jest istotniejszy? Zakończenie książki ilustruje przykład randkowej gry, w której zmieniono rolę kobiety i mężczyzny uzyskując - ich zdaniem - zaskakujący rezultat. Są zaskoczeni, doprawdy zabawne. Ja natomiast nie. Zupełnie nie.