Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Wiem jak nie jest i nie wiem jak jest” przywodzi nam na myśl Sokratejskie stwierdzenie: „Jedno wiem, że nic nie wiem”, ale tu nieświadomość prawdy została ujęta z perspektywy wiedzy, czym prawda nie jest. Życie poety jest pełne takich rozterek i wiedzy. Czasami jest to wiedza o sobie, swoich granicach i przemijalności, ale bez cienia smutku czy pretensji. Czas po prostu płynie, a człowiek ciągle wydaje się sobie młody i pełen pomysłów. Jedyne, co sygnalizuje owe zmiany to otaczające nas rzeczy. W „Nad przyszłym winem” o tym zjawisku mówi bardzo subtelnie: „Nasze ślubne garnitury Poszczuplały w naszych szafach Obok ślubnych sukien, z których Biel opadła i spełzł zapach” Ważna jest tu radość z chwil, które minęły - i są jak „Przegadane w szklankach fusy”, czyli niosące wspomnienie dobrego, ale niekoniecznie potrzebne w przyszłości – teraźniejszych („Nasze sprawy ciągle w toku) oraz przyszłych, które będzie pachniało spokojnie dojrzewającym winem. Teraźniejszość daje spokój, dyskusje, szczęście, ale też świadomość braków, które są nieistotne: „Mam na imię… na drugie już nie, Bo kalendarz miał braki na wiosnę – Dwuimienne ze stworzeń są te, Co są dumne i te, co są proste”. oraz tych od których zależy egzystencja, ale niekoniecznie życie. Mam na imię – na prąd czasem nie; Trzeba wiedzieć, że trzeba chcieć więcej I nie wiedzieć – jak głaz – o tym, że Niemożliwy jest kaktus na ręce”. Radosny, świadomy swojej wartości dojrzały mężczyzna tworzący o problemach z podejściem do finansów jego „pracodawców” pisze w „Przytulonych” „Może jestem Łysy wariat, Ale moje Honoraria – Sentymenty pomarły z ubóstwa. Wbrew pogłoskom Też mam żonę, Żona usta Ma czerwone, Więc by chciała podkreślić te usta”. Żona i rodzina to nie tylko obowiązki, ale cieszenie się swoją bliskością bez zamiaru spełniania społecznej misji przez prokreację. „Tymczasem” to bardzo delikatny wiersz o własnym spełnieniu, które z patrzeniem na poetę, jak na głosiciela prawdy (jakiej prawdy, jak on jej nie zna),ale jak na zwykłego człowieka, który nie w każdym czynie ma wzniosłe cele: „Wieczorem przez seks Nie dążę, aby dać życie, Próbuję najwyżej Połapać się w miejscu i czasie”. Zbiór wierszy Marka Maja przepełnia radość i dystans. Język czasami przywodzi na myśl wiersze Adama Asnyka, innym razem bliżej im do Juliana Tuwima, a także Kamila Ildefonsa Gałczyńskiego. Poeta o swoim pisaniu mówi: „Póki jeszcze noc na dworze Sam ze sobą poszymborzę, Poszymborzę, pomiłoszę, Groch zapachnie mi, jak groszek. Osobiście potuwinię, Ulechonię moje imię, Przypadkowo pobarańczę, Poleśmienię i zatańczę, Przeherbercę jakiś cytat I już o nic nie zapytam”. Wiersze znajdują się na pograniczu wszystkich wymienionych przez niego poetów i jeszcze wielu innych. Dzięki pozytywnym emocjom przekazywanym przez zagubionego poetę zachęcają do sięgania po nie.