Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mariusz Solecki z rozmachem ukazał reprezentatywne obrazy żołnierzy podziemia antykomunistycznego w polskim powojennym piśmiennictwie artystycznym. Za sprawą oczytanego pasjonata mogłem odbyć fascynującą wędrówkę tropem beletrystycznych portretów, jakie zawarto w czterdziestu wybranych lekturach z lat 1948-2010. Tu należy podkreślić, że autor monografii lektury dobierał wedle subiektywnego klucza, może nawet trochę bez klucza, jak gdyby na chybił trafił (nie istnieje żaden wykaz, katalog czy spis utworów podejmujących tematykę powstania antykomunistycznego),no i kierując się zasadą, aby analizowana książka reprezentowała odpowiednio wysoki poziom artystyczny (słowem: pominięto cała masę „produkcyjniaków” rozmaitych pseudoliteratów). Z przewertowanych tytułów generalnie obraz wyłania się smutny, aczkolwiek łatwy do przewidzenia: do roku 1989 o drugiej konspiracji pisano tylko źle, a i potem różnie bywało. Odnosi się to zarówno do postaci fikcyjnych, jak i autentycznych. Na kartach literackich utworów resortowi funkcjonariusze są na ogół kryształowi, szlachetni, bezinteresowni i rycerscy, natomiast ich „leśni” przeciwnicy obdarzani zostają najgorszymi cechami – podstępni, małostkowi, chciwi, nieideowi, cyniczni, no a przede wszystkim bezwzględni, okrutni, krwawi. Że nazywani „bandytami”, to rzecz oczywista. Po szczegółową analizę odsyłam jednak do książki Soleckiego. Według mnie publikacja naprawdę godna uwagi. Warto kupić, przeczytać i mieć pod ręką u siebie na półce. Po pierwsze wciąga – powiedziałbym delikatnie – znacznie bardziej niż niejedna sensacja, kryminał czy thriller, po drugie inspiruje i zachęca do samodzielnego zgłębiania tematu. więcej w artykule: http://www.rafalsocha.com/2017/10/16/sportretowani/