Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już dawno nie czułem takiego zmęczenia, jak to, które towarzyszyło mi czytając tę książkę. Prawie każda pozycja traktująca o filozofii jest dla mnie niełatwa, ale, jak dotąd, żadna z nich nie była tak trudna jak ta, mimo, iż dotyczy ona filozofii bliskich mi nauk ścisłych. Niestety, nie jest to podręcznik filozofii nauk formalnych przedstawiający dotychczasowe jej „dokonania”, ale kompilacja subiektywnych, w tej tematyce, poglądów autora. Tym samym jest ona, swego rodzaju, nieobiektywnym „traktatem” filozoficznym. Ponadto treść – nie da się nie odnieść wrażenia, że zagadnienia poszczególnych jej działów są aliażem luźno (nie)związanych ze sobą zdań – jakby ujął to sam autor – nie jest ona konsystentna, notorycznie gubione są wątki i występują uporczywe przeskoki między odległymi od siebie zagadnieniami. Słownictwo obfituje w ogromną ilość wyszukanych („inteligentnych”?) słów, np.: relewantny, subsumpcyjnie, uhipostazowanie, denotować, suponować, rudymentarny, nomizm, irrelewantnie, infallibilność, hipostaza, egzemplifikacja, asumpcja. Rozumiem, że nie jest to książka dla typowego polskiego nosacza, ale używanie do przesady wyszukanego słownictwa, niekoniecznie związanego z filozoficzną nomenklaturą, w książce dotyczącej nauk formalnych jest zbędne i tylko utrudnia lekturę, bo nie każdy ścisłowiec, czy nawet filozof musi być krasomówcą. Zastanawia mnie jaki był cel tego zabiegu „stylistycznego”. Na w zasadzie jedyny plus zaliczyć mogę jedynie fakt, że w większej części swojej treści, spośród omawianych nauk formalnych, najobszerniej traktuje o matematyce (głównie ostatnie rozdziały),opisując strategię rozwoju jej podstaw i filozofię w ujęciu historycznym (np. mało znane programy jej formalizowania przez takich matematyków jak Monge, Lagrange-Laplace i Klein). Nie wiem jak wypadają na jej tle inne książki z zakresu filozofii nauk formalnych/ścisłych, bo innych niż ta nie czytałem, ale na chwile obecną raczej nie poleciłbym jej ani filozofom, ani filozofującym ścisłowcom.