Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Współczesność trudno wyrażać metaforami, które w większości wypadków wydają się banalne lub wymyślone na siłę, dla poklasku. Wprowadzanie rzeczywistości do poezji odbywa się w zasadzie w dwojaki sposób: albo się udaje, albo się nie udaje. Nie tylko w XXI w. Udało się Brunonowi Jasieńskiemu, który chodził z butem w butonierce. Nie jest źle również u Stańczyka. Nie są to metafory oczywiste, choć czytelne dla wprawionego czytelnika, najlepiej mieszkańca Warszawy. Ale nie jest to jakaś mikropoezja, ograniczona do jednego miejsca i czasu. Jedność miejsca, czasu i akcji można znaleźć, bo przeżycia takie można odczuć gdziekolwiek-bądź. Nawiązywania do kultury dawnej wciąż mają swoich zwolenników, jednak nawiązywania do kultury współczesnej wciąż są - przynajmniej w moim odczuciu - różnej jakości. Ale to już chyba pisałem wyżej. Hmm... Co prawda, opisywane sytuacje mogłyby się zdarzyć gdziekolwiek-bądź, ale jednak odczuwanie ich w stolicy wzrasta: gdyż to tu umiejscowiono akcje wierszy. Wierszy niekiedy chyba jednak przegadanych. Wyziera kolejny problem współczesności: natłok informacji, druku, literek. Czy czasem mniej nie znaczy lepiej? Zabawy lingwistyczne, nawiązania do otaczającej rzeczywistości, emocje. Kto je w końcu najlepiej odczuje?