Cztery gwiazdki, czyli "Może być", bo na pięciogwiazdkowe "Przeciętna" według mnie nie zasługuje, aczkolwiek po pierwszych stronach tomiku byłem jak najbardziej na "tak", bo podobały mi się te wszystkie cytaty z rozmaitych dzieł kultury, popkultury, antykultury i postkultury - celowo wydziwiam, bo i Stańczyka poniosło. A poniosło go całkiem szybko i już po kilku utworach zaczęło się robić trochę nudnawo, wtórnie i nijako. Niby bawi się w skojarzenia jak Masłowska i jak ona jest tu i ówdzie błyskotliwy, a gdzie indziej wulgarny, ale jakoś mnie to zupełnie nie podnieciło. Doceniam inteligencję autora i jego sprawność w dobieraniu słów, jednak gdyby te utwory były krótsze i po prostu mniej przegadane to chyba wyszłoby im to na lepsze. A może (co bardzo prawdopodobne) ja się zupełnie nie znam na współczesnej poezji.

Cztery gwiazdki, czyli "Może być", bo na pięciogwiazdkowe "Przeciętna" według mnie nie zasługuje, aczkolwiek po pierwszych stronach tomiku byłem jak najbardziej na "tak", bo podobały mi się te wszystkie cytaty z rozmaitych dzieł kultury, popkultury, antykultury i postkultury - celowo wydziwiam, bo i Stańczyka poniosło. A poniosło go całkiem szybko i już po kilku utworach...

Współczesność trudno wyrażać metaforami, które w większości wypadków wydają się banalne lub wymyślone na siłę, dla poklasku. Wprowadzanie rzeczywistości do poezji odbywa się w zasadzie w dwojaki sposób: albo się udaje, albo się nie udaje. Nie tylko w XXI w. Udało się Brunonowi Jasieńskiemu, który chodził z butem w butonierce.
Nie jest źle również u Stańczyka. Nie są to metafory oczywiste, choć czytelne dla wprawionego czytelnika, najlepiej mieszkańca Warszawy. Ale nie jest to jakaś mikropoezja, ograniczona do jednego miejsca i czasu. Jedność miejsca, czasu i akcji można znaleźć, bo przeżycia takie można odczuć gdziekolwiek-bądź.
Nawiązywania do kultury dawnej wciąż mają swoich zwolenników, jednak nawiązywania do kultury współczesnej wciąż są - przynajmniej w moim odczuciu - różnej jakości. Ale to już chyba pisałem wyżej.
Hmm... Co prawda, opisywane sytuacje mogłyby się zdarzyć gdziekolwiek-bądź, ale jednak odczuwanie ich w stolicy wzrasta: gdyż to tu umiejscowiono akcje wierszy.
Wierszy niekiedy chyba jednak przegadanych. Wyziera kolejny problem współczesności: natłok informacji, druku, literek. Czy czasem mniej nie znaczy lepiej?
Zabawy lingwistyczne, nawiązania do otaczającej rzeczywistości, emocje.
Kto je w końcu najlepiej odczuje?

Współczesność trudno wyrażać metaforami, które w większości wypadków wydają się banalne lub wymyślone na siłę, dla poklasku. Wprowadzanie rzeczywistości do poezji odbywa się w zasadzie w dwojaki sposób: albo się udaje, albo się nie udaje. Nie tylko w XXI w. Udało się Brunonowi Jasieńskiemu, który chodził z butem w butonierce.
Nie jest źle również u Stańczyka. Nie są to...