Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pamiętam, że kupiłam tę książkę i zaczęłam ją czytać końcem 2013 roku: zdziwiło mnie wówczas umieszczenie 2014 r. jako roku wydania. Zaczęłam czytać, ale odłożyłam na chwilę. Chwila trwała półtora roku. Zdarza się. Żadnych prognoz nie można bowiem być pewnym. Tyczy się to również przemyśleń Andrzeja Kępińskiego, który pisał o wielkich oczekiwaniach mieszkańców Ukrainy. I trafił się Majdan. Ale chyba nie takich jego efektów spodziewali się nasi sąsiedzi. Ad rem. Pozycję oceniam wysoko: sporo historii, ciekawostek, trochę publicystyki. Dla laika być możne za dużo naraz, dla podróżnika ciekawego kraju i jego dziejów plan bogatych wycieczek. Choć nie mogę powiedzieć, że znam Ukrainę, to jednak większość opisanych miejsc zwiedziłam (mam nadzieję, że będzie mi jeszcze dane zobaczyć Zakarpacie) podczas kilku (pięciu? sześciu?) dłuższych wyjazdów - wyjazdów, których wschodnią granicą stał się Kijów, a południową Krym. Autor skupia się także na tej części Ukrainy: ziemiach związanych historycznie z Polską. Przez opisy przebija tęsknota za wielkością, współpracą, mądrą współegzystencją, sensowną, jednak lekceważoną. Kępiński stawia wiele pytań wywołujących gorzkie myśli. Współczesność nie jest słodka. Myśląc o Ukrainie, nie jestem obiektywna: to ulubione miejsce moich podróży: Jazłowiec, Lwów, Skała nad Zbruczem, Kamieniec Podolski, Czerniowce, Białogród nad Dniestrem - każda z nazw wywołuje z pamięci obrazy i emocje.I pojechałabym tam jeszcze wiele razy - chętnie, z wielu powodów. Jednym z nich jest historia, drugim ludzie, trzecim przestrzeń... A jeśli już za wschodnią granicę nie wyruszę, to ten na poły przewodnik, na poły reportaż stanie się niezłą podpórką dla pamięci. *** Ważna uwaga: w wydawnictwach podkreślających wagę historii ojczystej błędy ortograficzne (nieważne, że nieliczne) nie mają prawa się pojawić!