Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Widziałam książki ładniej wydane, to prawda, ale ku mojemu zaskoczeniu tu z treścią nie było tak źle. Oczywiście książkę musi otworzyć rys historyczny o rozwoju systemów zapisu języka japońskiego, musi się znaleźć charakterystyka trzech podstawowych stylów kaligrafii, musi się znaleźć sporo szczegółów o przyborach do kaligrafii (pędzel, tusz, kamień do tuszu, papier) - ale to akurat uważam za zaletę. Nawet jeśli zostawiony sam na sam polski czytelnik nigdy nie osiągnie mistrzostwa, które usprawiedliwia kosztowny zakup profesjonalnego kamienia do tuszu najwyższej jakości, miło było przeczytać, że coś takiego istnieje i czym kamienie, tusze, pędzle i papier mogą się od siebie różnić. Kolejny "smaczek", który mnie urzekł, to podkreślenie związku między kaligrafią a oddechem. Dalej było tylko lepiej: autorka prezentuje różne przykłady w każdym stylu kaligrafii, łącznie z mało czytelnym, ale bardzo dekoracyjnym stylem trawiastym. Oprócz ćwiczeń są również zamieszczone kopie kaligrafii dawnych mistrzów - na przykład haiku Yosy Busona. Czy z tej książki nauczysz się podstaw kaligrafii japońskiej? Śmiem wątpić. Ale wciąż uważam, że warto do niej zajrzeć z czystej ciekawości, dla tych smaczków i szczegółów o sztuce w zasadzie nieobecnej w polskiej literaturze.