Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawe pogłębienie przyczyn wybranych niedomagań pisarstwa naukowego – pretensjonalności, wielosłowia, nieuzasadnionej hermetyczności itp. Socjologia wybranych elementów procesu twórczego (umownie skupionych wokół warsztatu pisarskiego). Strategia studencka, rytuały, presja autorytetów w środowisku, figura autorska, mit Jednej właściwej metody, mit pierwszej ostatecznej wersji, publikacja jako odsłanianie siebie i ryzyka z tym związane. Tyle dobrego. Książka strasznie nierówna. Zbyt obszerna dla tych kilku ciekawych przemyśleń czy analiz. Większy nacisk na rozwlekłą analizę i dygresje niż na potrzeby potencjalnego czytelnika. Zbyt dużo banalnych uwag, przegadanie, rozdymanie problemów by zająć się ich dogłębną analizą. Także sugerowana uniwersalność analiz dla całego pisarstwa naukowego jest mocno naciągana. Autor nieświadomie pokazuje zalety pisarstwa, które z takim zaangażowaniem krytykuje.Niekiedy tęskniłem za suchym, zwięzłym stylem. (nie chcę być złośliwy i szacować „masy po odcieku”). Przedstawiana rzeczywistość mocno, niekiedy drastycznie przestarzała. Od czasów napisania radykalnie zmieniły się realia akademickie oraz możliwości i technologie publikacyjne. Nowe wydanie niewiele wniosło. Rozdział dotyczący komputerów niby odświeżony, ale pokazuje perspektywę „leśnego dziadka” który nieporadnie usiłuje nawiązać do rzeczywistości czytelnika, dla którego podobno pisze. Pastwię się bo autor formułuje wskazania dla lepszego pisarstwa naukowego, których sam nie stosuje. Warto przejrzeć tylko dla inspiracji czy refleksji, w praktyce nie oczekując zbyt wiele. Może młody student albo doktorant nauk społecznych znajdzie więcej ciekawych odniesień. Czyta się płynnie (chociaż tłumacz nie starał się oddawać niuansów) i za to dodatkowa gwiazdka.