Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka napisana przez profesjonalną, zawodową hodowczynię nastolatków pospolitych (adolescens communis),gatunku domowych rodzaju męskiego. Inaczej mówiąc - przedstawiam wam krótki, aczkolwiek pouczający i zabawny (czy aby na pewno pseudo-poradnik?) poradnik Anny de Rancourt, matki czwórki synów. Dzięki poradnikowi dowiemy się, m.in., jak rozpoznać upierzenie badanego osobnika i jaki ma na niego, oraz ciebie, wpływ ("Przestań powtarzać mu dwieście razy dziennie, żeby podciągnął spodnie. One zostały zaprojektowane tak, by można było zobaczyć majtki. I to nie byle jakie, tylko markowe. Pamiętaj więc o tym, żeby majtki w misie i autka wyścigowe oddać kuzynce, tej, co ma ośmioro dzieci."),jak postępować, kiedy twój nastolatek rodzaju męskiego zaprosi do siebie nastolatka rodzaju żeńskiego ("Nie zapomnij mu oddać tej różowej frotki! Powstrzymaj się od złośliwych komentarzy czy też ośmieszenia przed zgromadzoną licznie rodziną. Spowodowałabyś głęboką traumę u twojego nastolatka rodzaju męskiego, a nastolatek rodzaju żeńskiego mógłby więcej się u was nie pojawić.") oraz otrzymamy wiele wartościowych porad z rubryczki 'nasza rada' ("Unikaj zielonych warzyw, świeżych ryb, owoców sezonowych: to jest zdrowe. Pamiętaj, że nastolatek jest z natury uczulony na wszystko, co zdrowe." czy też "Przestań kupować nowe skarpetki za każdym razem, kiedy twój nastolatek zacznie się wydzierać, że już mu się skończyły! Delikatnie zasugeruj pupilkowi, aby łaskawie zachciał je zanosić do pojemnika na brudną bieliznę w łazience! Jest typem sportowca? Dziesięć punktów za trafienie do kosza! Po przekroczeniu sześciuset punktów - buziak! Odrobina wyobraźni i czułości, i hop! Życie rodzinne znów staje się prostsze!"). Książka napisana ze swobodą, z humorem, nutą ironii, wyrzutu, irytacji, ale definitywnie również z miłością oraz troską. Troską o dobro innych matek, które powinny poczuć, że nie są jedynymi, które dręczą się z problemem zrozumienia swoich nastoletnich pociech (co z tatusiami? Otóż głowa rodziny...: "(...) tatuś wyszedł na poranny jogging, obejrzeć mecz, kupić chleb i tort urodzinowy dla maleństwa [które z dnia na dzień z dziecka stało się nastolatkiem, przecież 13 lat to nie byle co], złożyć wyrazy uszanowania kochance. W tej lub innej kolejności. W dalszym ciągu jest kompletnie nieświadomy kafkowskiej metamorfozy, jaka miała miejsce tej nocy [chwalebna noc przeistoczenia zwykłego dzieciaka w monstrum cienia normalnego człowieka - w nastolatka].") Nie przeoczcie również przyjaznych porad związanych z wyjazdami na wakacje czy do rodziny - nie zmuszamy nastolatka domowego do mówienia "dzień dobry" babci. Nastolatek jest ponad te twoje drobnomieszczańskie, konformistyczne zasady. Oraz oczywiście: "Oddychaj głęboko, są wakacje! Cały miesiąc z rodziną, będzie absolutnie genialnie." Jednak od razu dającym się zauważyć problemem jest to, że głównym obiektem badań są nastolatki rodzaju męskiego, którym, z przyczyn wiadomych, autorka poświęca dużo więcej czasu jak nastolatkom rodzaju żeńskiego. Nic dziwnego - mając w domu cztery bestie, które musiały przejść nastoletni okres buntu, autorka zdołała uzyskać wiele materiału doświadczalnego. Razi brak (nie)zrozumienia dla młodocianych nastolateczek, o których można by przecież napisać całą osobną książkę. Sporo tematów postało potraktowanych po łebkach, niedociągniętych, jakby autorka bardzo się śpieszyła, chcąc już przejść do następnego tematu, nie kończąc poprzedniego albo pisała wersję eksperymentalną, sprawdzając czy w ogóle to łykniemy (po co się wysilać, skoro może się nie spodobać?). A jak słowo daję, dało się zrobić tę książkę dwa razy grubszą (ma ledwie 160 stron niewielkiego formatu pisanego dużą czcionką, lektura nawet nie na jeden wieczór, a na pół wieczora) nie tracąc przy tym na jakości. Utrudnieniem mogą być również lekkie różnice kulturowe, autorka jest nauczycielką niemieckiego w lotaryńskim mieście Metz. Ot, drobiazgi, ale przykładowo, wspomniane jest dwa czy trzy razy o lekcjach biologii w gimnazjum, gdzie nastolatkom prezentuje się normalnie prezerwatywy, czego w naszej podstawie edukacyjnej nie ma. W każdym razie - jeśli znajdziecie gdzieś w pobliżu książkę "Hodowla nastolatka domowego porady" to nie krępujcie się. Jest krótka, a któryś fragment na pewno was rozbawi. Szału ni ma, ale któraś drobnostka na pewno was rozbawi. Na do widzenia, jeszcze jeden fragmencik: "Szczypta moralizatorstwa: to, że wracasz wyczerpana po całym dniu pracy i stwierdzasz, że produkty, z których miałaś przygotować kolację zniknęły, nie znaczy, że możesz obwiniać nastolatka o to, że za dużo je. Bez przesady! Zastanów się w końcu, o co ci chodzi! I nie hałasuj tak, bo zagłuszasz telewizor."