Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po książce, która porusza tak niesamowicie ciekawą tematykę, można spodziewać się, że będzie bardzo dobrą pozycją. Niestety, autor nie sprostał zadaniu. Z prawie 500 stron, faktyczna historia zakonu zajmuje 170. Trochę powyżej jednej trzeciej. To, co powinno stanowić serce dzieła, jest pisaną po łebka, chaotyczną relacją z ponad stu lat historii zakonu. Templariusze zostają gdzieś w tle, podczas gdy faktyczna treść to dzieje królestwa Jerozolimy. O bitwach, w których walczyli rycerz, dowiadujemy się tyle, że były, i jaki był ich efekt. Proszę, nie tak się pisze. Cornwell napisał dwa razy dłuższą książkę o jednej tylko bitwie. Pod względem zawartości templariuszy w książce, pozycja wypada bardzo słabo. Oprócz tego dostajemy skróconą historię Izraela. I byłoby to ciekawe, gdy autor co chwila nie zaprzeczał wiarygodności jedynego źródła, które mamy o tamtych czasach, czyli Biblii. Każde wydarzenie zostaje poddane w wątpliwość i po przeczytaniu całego długiego rozdziału zastanawiałem się, czy autor w ogóle uznaje istnienie takiego narodu jak Żydzi. Dalej dostajemy historię podbojów muzułmańskich. Ta część jest opracowana dobrze, choć też dość pobieżnie. Nie mam tego za złe, bo nie muzułmanie mieli być trzonem książki. Kolejny rozdział to pierwsza krucjata. Opis całkiem ciekawy, dość rzetelny. Ale ponownie, panuje tu duży chaos. Po historii templariuszy, autor zagłębia się w świat teorii spiskowych. I rozumiem, że są one istotne, ale nie tak, żeby poświęcać im 1/3 książki. Ta część jest ciekawa, chaotyczna i pozbawiona większego sensu. Poza masonerią, wszystko inne traktowane jest byle jak. Autor wielokrotnie podkreśla, że jest przeciwnikiem teorii spiskowych, w związku z czy nie stara się nawet ich przedstawić. Przedostatni rozdział jest zatytułowany "miejsca". I w rzeczywistości jest to skrócona wersja przewodnika turystycznego po okolicach zamieszkiwanych przez templariuszy. Nie ma tu poruszonej ani jednej legendy co do tego, jakie skarby rycerze mieli w swoich zamkach, jakie pułapki i tajemnicze przejścia stosowali. Widocznie Nienacki wyczerpał już cały temat w Panu Samochodziku. Na zakończenie dostajemy gorzką krytykę większości powieści, które poruszają temat templariuszy. Autor wyraźnie nie rozumie czym jest fikcja literacka, i jak pisze się powieści historyczne. W jego opinii każda książka naginająca fakty jest nic niewarta. A szkoda. Podsumowując, nie wiem, czy warto polecać tę książkę. Autor w pewnym miejscu zaznacza, że jakaś powieść wygląda, jakby jej autorka za wszelką cenę chciała przekroczyć granicę 700 stron. I niestety muszę powiedzieć, że pan Haag robi to samo. Niektóre fragmenty są skopiowane z rozdziału an rozdział, a zestawienie arabskiej i łacińskiej nazwy jakiegoś miasta potrafi pojawić się kilka razy na stronę. Więc niestety muszę powiedzieć, że książka zawiodła moje oczekiwania.