Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kojarzycie jegomościa machającego ręką do widzów z ekranu? Młodsi nie pamiętają, ale starsi kinomani kojarzą łysego pana w programie telewizyjnym ,,Perły z lamusa'' gdzie omawiał zapomniane i niezapomniane klasyki czarno-białego kina. Nie jestem ,,wyznawcą'' pana Kałużyńskiego. Nigdy nie potrafiłem zrozumieć jego postaci jako autorytetu w dziale: krytyka filmowego. Wielokrotnie nie zgadzałem się z jego opiniami czy oszczerstwami wobec polskiego kina. W przeciwieństwie do Zygmunta uwielbiam polskie kino - szczególnie z lat 50. i 60 XX wieku, kiedy Łódzka szkoła filmowa projektowała artystów, a nie rzemieślników, jak w XXI wieku. Andrzej Sekuła (znany operator zza granicy) wyjechał do Stanów Zjednoczonych, bo w Polsce go nie chcieli, a to obrazowy przykład, dlaczego polska szkoła filmowa stała się nijaka, czego efektem jest zapaść polskiej szkoły filmowej. Największe talenty odchodzą, bo się wyróżniają na tle ,,artystów z klucza''. Wracając do meritum wypowiedzi - nigdy nie polubiłem się z Kałużyńskim. Później wyszło szydło z worka, że mitoman, niechluj oraz zapalczywy gość z ramówki, który robi jakieś dziwne wojenki z polskimi mistrzami kina. No cuda-wianki, które nie mogły przejść bez echa. Nie wiem, na ile to sztuczka marketingowa, a na ile, jakaś niepokojąca niechęć do polskich scenarzystów czy działaczy kina. Sama książka zaczyna się, jak w szkolnym przedstawieniu. Poznajemy jego losy jako młodzieńca, który w młodym wieku zainspirował się szklanym ekranem, jak wchodził do branży dziennikarskiej zaczynając od tekstów wypisanych na tablicy ogłoszeniowej. Dosyć pokaźna biblioteka biograficzna. Obserwujemy jego raczkowanie, pierwsze kroki do kariery uznanego krytyka sztuki filmowej. Kiedy mija warstwa czysto poznawcza i życia osobistego - trafiamy do działu, gdzie możemy poznać ulubione filmy pana Kałużyńskiego czy spostrzeżenia na temat, czym się różni Hollywood od europejskiej myśli kreowania obrazów. Bo, umówmy się, europejczycy mają niebagatelny wpływ na eksperymenty filmowe, choć z punktu technicznego - USA były pionierem w technice użytkowania. Ich obrazy były żywsze, widowiskowe, ale za to patetyczne, gdzie w szwedzkich filmach lat 20. XX wieku przyjmowały koncepcję, że nie warto kreować ,,happy endu'' na siłę. Dla miłośników pana z telewizji, który reprezentował styl zachodni i aktorki z wizerunkiem ,,seksbomby'' - będzie to, powiedzmy, udana lektura, natomiast średnio jestem zadowolony z opowieści o samym kinie. Za dużo oczerniania, a za mało merytorycznej wiedzy, jakiś konkretnych analiz filmowych czy głębokich podkopów do zbadania podświadomości pana Zygmunta, dlaczego jedną kulturę filmową kochał, a drugą znienawidził. Mało odkrywcza biografia, przekrojowa, ale bez głębi i filmowego serca. Napisana, jak list do osoby, którą się ceni, ale z którą nie polemizujesz. Nie nawiązuje głębszego dialogu z czytelnikiem. Rozczarowanie tym głębsze, bo chciałem być mniej obcesowy w stosunku do pana Kałużyńskiego, a wyszło, że nic nie wyszło.