Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W wielu książkach wspomina się o orkiestrze obozowej. Natomiast nie poświęca się jej większej uwagi. „Gry oświęcimskie” stawiają muzykę jako główny wątek na tle jednego z największych piekieł w historii ludzkości. Nie muzykę samą w sobie. Muzykę w hitlerowskim obozie koncentracyjnym. Pan Szymon Laks najpierw grał w orkiestrze obozowej w Birkenau, następnie został jej dyrygentem. Kolejna książka, która przybliżyła konkretny element życia w obozie koncentracyjnym, w którym muzyka łączyła się ze śmiercią. Jak wyobrazić sobie sceny, w których więźniowie na granicy wytrzymałości wychodzą do pracy i z niej wracają przy muzyce? Takie połączenie jest czymś upiornym. „Gry oświęcimskie” to bardzo szczera książka, stara się nie oceniać drugiej osoby i wychodzi to bardzo dobrze. Opisywane są sceny, w których esesmani potrafią zachwycać się muzyką. Jak pogodzić coś takiego? Z jednej strony wydawałaby się wrażliwość, zrozumienie, z drugiej niewyobrażalne okrucieństwo. Kolejne nienormalne połączenie. Czy powinniśmy się dziwić? Obóz koncentracyjny był miejscem, w którym zasady normalności nie obowiązywały. Tak jak wspomniałem, muzyka jest tutaj kluczowa, natomiast Szymon Laks nie zapomina o tle wydarzeń. Są kluczowe, by dopełnić cały obraz. W jednej z książek mówiącej o twórczości obozowej napisałem, że jedną z jej funkcji było podtrzymywanie na duchu współwięźniów. Zdaniem autora muzyka miała na nich negatywny wpływ i dość mocno sprzeciwił się innym wypowiedziom. Każdy takie przeżycia może odbierać inaczej. My na tej podstawie powinniśmy przyznać rację obu stronom. Jednak nie ulega wątpliwości, że muzyka w obozie koncentracyjnym tworzyła przerażającą rzeczywistość. I w tej książce zostało to zaprezentowane.