Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podziwiam wydawnictwa : Bibliotekarium, Nevicom,że zdecydowali się na wydanie tak mocno trącącej myszką książki. Ja przeczytałem ją z wypożyczonego w Bibliotece Miejskiej oryginalnego przedwojennego wydania i nigdy nie przypuszczałem,że to może zostać współcześnie wydane. Książka opowiada historię ludzkiej kolonizacji pustyni Sahara. Opowiedziana historia nie ma dziś żadnego znaczenia. Ta książka więcej mówi o czasach, w których została napisana czyli o czasach ok. stu lat temu. Czytając ją dziś współczesny czytelnik ze zdumienia może otworzyć tylko usta. Można wybaczyć autorowi jego naiwność w wymyślaniu takich pomysłów jak samoloty napędzane przez akumulator czy wieże ściągające z powietrza prąd. Jedna trudno wybaczyć steki bzdur w opisach np Sahary. Autor zapewne nigdy nie był na Saharze ,skąd opisy lwów i antylop w Algierii albo opisy pokładów węgla w oazie leżącego 20 metrów pod powierzchnią piasku. Przerażanie budziły opisy działań pionierów po przybyciu na pustynie. Zaczęli strzelać do wszystkich zwierząt, zupełnie bezmyślnie ,tylko,żeby zabić,co miało świadczyć o wyższości człowieka /sic/. Edmund Jan Krüger był antykomunistą ,który w swoich książkach ostrzegał przez komunizmem. Stad moje zdumienie ,,gdy w opisach funkcjonowania społecznego owego futurystycznego miasta na Saharze znalazły się elementy wzięte z czystego komunizmu ,którego nawet dziś nie powstydziliby się komuniści chińscy czy północnokoreańscy. Książka bardzo,ale to bardzo anachroniczna, która pokazuje naiwność świata sprzed stu lat.