Najnowsze artykuły
- ArtykułyHobbit Bilbo, kot Garfield i inni leniwi bohaterowie – czyli czas na relaksMarcin Waincetel15
- ArtykułyCzytasz książki? To na pewno…, czyli najgorsze stereotypy o czytelnikach i czytaniuEwa Cieślik254
- ArtykułyPodróże, sekrety i refleksje – książki idealne na relaks, czyli majówka z literaturąMarcin Waincetel11
- ArtykułyPisarze patronami nazw ulic. Polscy pisarze i poeci na początekRemigiusz Koziński42
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Ivan Olbracht
Źródło: http://cs.wikipedia.org/wiki/Ivan_Olbracht
6
7,2/10
Urodzony: 06.01.1882Zmarły: 20.12.1952
Czeski pisarz, publicysta, dziennikarz i tłumacz prozy niemieckiej.
Syn pisarza Antala Staška, od młodości związany z ruchem robotniczym, działał w socjaldemokracji, a potem w partii komunistycznej. Największe osiągnięcia osiągnął na polu opowiadań i powieści. Olbracht kontynuował tradycje prozy realistycznej, koncentrując się wyraźnie na szczegółowym rysunku postaci. Charakterystyczne dla niego motywy to problem jednostki i zbiorowości oraz izolacji społecznej. Zadebiutował w 1913 r. zbiorem opowiadań "O zlých samotářích" oraz powieścią "Žalář nejtemnější" (1916 r., pol. wyd.: "Więzienie najciemniejsze" tłum. Andrzej Babuchowski, Wydawnictwo Literackie 1983),ukazując jednostki wyłączone ze społeczności z racji pogardzanego zawodu czy kalectwa. Bezpośrednio po wojnie zaczął intensywną pracę polityczną. W 1920 r. wyjechał do Moskwy na zjazd II Międzynarodówki. Po powrocie do kraju objął redakcję komunistycznego dziennika "Rudé právo". Napisał wtedy cykl reportaży "Obrazy ze soudobého Ruska" (1920–1921). Jako jeden z pierwszych ujawnił prawdziwe informacje o radzieckiej rzeczywistości. Głównym dziełem Olbrachta z tego okresu jest "Anna proletářka" (1928 r., pol. wyd.: "Anna proletariuszka" tłum. H. Gruszczyńska-Dubowa, 1948). Jej bohaterka, wiejska dziewczyna, trafia na służbę do praskiego domu. Początkowo osamotniona, znalazła drogę do klasy robotniczej. Tłem są wydarzenia rewolucyjne z grudnia 1920 roku. Powieść, mimo wielu braków, jest realizacją popularnej w Czechach, literatury proletariackiej. W latach 30. Olbracht poznał Ukrainę Zakarpacką. Założył tam Komitét pro záchranu pracujícího lidu Podkarpatské Rusi (Komitet Ochrony Ludu Pracującego Rusi Zakarpackiej),któremu kibicowały osobistości czeskiej kultury jak np. František Xaver Šalda, Vítězslav Nezval. Powstał wtedy zbiór reportaży "Hory a staletí" (1935) oraz powieść, która należy do największych osiągnięć pisarza: "Nikola Šuhaj loupežník" (1933 r. pol. wyd.: "Mikoła Szuhaj, zbójnik" tłum. H. Gruszczyńska-Dubowa, 1949). Opowiadania z Ukrainy Zakarpackiej, zebrane w tomie "Golet v údolí" (1937 r., pol. wyd.: "O smutnych oczach Hany Karadżiczowej" tłum. Z. Hierowski, 1960),dają obraz życia ortodoksyjnych Żydów, stanowiących zamkniętą, opierającą się wszelkiej asymilacji społeczność. W 1929 r. podpisał Manifest 7 – protest 7 czeskich artystów (poza Olbrachtem byli to: Józef Hora, Marie Majerová, Helena Malířová, Stanislav Kostka Neumann, Jaroslav Seifert i Vladislav Vančura) , zawierający krytykę kierownictwa partii, jego nieudolności i braku wpływu na masy robotnicze. Został za to usunięty z szeregów KSČ (Komunistická strana Československa – Komunistyczna Partia Czechosłowacji). Po wojnie dwukrotnie wybrany do komitetu centralnego partii komunistycznej,poseł w latach 1946-1949, a po zamachu stanu miał wpływ na cenzurę książek i usuwanie książek z bibliotek.
Syn pisarza Antala Staška, od młodości związany z ruchem robotniczym, działał w socjaldemokracji, a potem w partii komunistycznej. Największe osiągnięcia osiągnął na polu opowiadań i powieści. Olbracht kontynuował tradycje prozy realistycznej, koncentrując się wyraźnie na szczegółowym rysunku postaci. Charakterystyczne dla niego motywy to problem jednostki i zbiorowości oraz izolacji społecznej. Zadebiutował w 1913 r. zbiorem opowiadań "O zlých samotářích" oraz powieścią "Žalář nejtemnější" (1916 r., pol. wyd.: "Więzienie najciemniejsze" tłum. Andrzej Babuchowski, Wydawnictwo Literackie 1983),ukazując jednostki wyłączone ze społeczności z racji pogardzanego zawodu czy kalectwa. Bezpośrednio po wojnie zaczął intensywną pracę polityczną. W 1920 r. wyjechał do Moskwy na zjazd II Międzynarodówki. Po powrocie do kraju objął redakcję komunistycznego dziennika "Rudé právo". Napisał wtedy cykl reportaży "Obrazy ze soudobého Ruska" (1920–1921). Jako jeden z pierwszych ujawnił prawdziwe informacje o radzieckiej rzeczywistości. Głównym dziełem Olbrachta z tego okresu jest "Anna proletářka" (1928 r., pol. wyd.: "Anna proletariuszka" tłum. H. Gruszczyńska-Dubowa, 1948). Jej bohaterka, wiejska dziewczyna, trafia na służbę do praskiego domu. Początkowo osamotniona, znalazła drogę do klasy robotniczej. Tłem są wydarzenia rewolucyjne z grudnia 1920 roku. Powieść, mimo wielu braków, jest realizacją popularnej w Czechach, literatury proletariackiej. W latach 30. Olbracht poznał Ukrainę Zakarpacką. Założył tam Komitét pro záchranu pracujícího lidu Podkarpatské Rusi (Komitet Ochrony Ludu Pracującego Rusi Zakarpackiej),któremu kibicowały osobistości czeskiej kultury jak np. František Xaver Šalda, Vítězslav Nezval. Powstał wtedy zbiór reportaży "Hory a staletí" (1935) oraz powieść, która należy do największych osiągnięć pisarza: "Nikola Šuhaj loupežník" (1933 r. pol. wyd.: "Mikoła Szuhaj, zbójnik" tłum. H. Gruszczyńska-Dubowa, 1949). Opowiadania z Ukrainy Zakarpackiej, zebrane w tomie "Golet v údolí" (1937 r., pol. wyd.: "O smutnych oczach Hany Karadżiczowej" tłum. Z. Hierowski, 1960),dają obraz życia ortodoksyjnych Żydów, stanowiących zamkniętą, opierającą się wszelkiej asymilacji społeczność. W 1929 r. podpisał Manifest 7 – protest 7 czeskich artystów (poza Olbrachtem byli to: Józef Hora, Marie Majerová, Helena Malířová, Stanislav Kostka Neumann, Jaroslav Seifert i Vladislav Vančura) , zawierający krytykę kierownictwa partii, jego nieudolności i braku wpływu na masy robotnicze. Został za to usunięty z szeregów KSČ (Komunistická strana Československa – Komunistyczna Partia Czechosłowacji). Po wojnie dwukrotnie wybrany do komitetu centralnego partii komunistycznej,poseł w latach 1946-1949, a po zamachu stanu miał wpływ na cenzurę książek i usuwanie książek z bibliotek.
7,2/10średnia ocena książek autora
50 przeczytało książki autora
95 chce przeczytać książki autora
1fan autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Tonik i Anna. Fragmenty książki "Anna Proletariuszka"
Ivan Olbracht
0,0 z ocen
1 czytelnik 0 opinii
1951
Najnowsze opinie o książkach autora
Opowiadania pisarzy czeskich XX w. Bohumil Hrabal
6,8
5/180/2024
Jeżeli czescy autorzy kojarzą wam się ze śmiesznymi treściami, to po przeczytaniu tego zbioru raczej przestaną. To niby nie szkodzi opowiadaniom, ale trochę żal... Hrabal z tego zbioru był dla mnie nie do przejścia! Na szczęście trafiłam też na kilka perełek, w tym na polskiego Murzyna w Chicago :-)
I dowiedziałam się, że to Karel Capek stworzył bardzo międzynarodowe słowo "robot"!
Opowiadania pisarzy czeskich XX w. Bohumil Hrabal
6,8
Wydany przez Naszą Księgarnię w 1977 roku zbiór opowiadań czeskich pisarzy*, z których do naszych czasów ostali się w pamięci Jaroslav Hašek, Karel Čapek, Ota Pavel czy Bohumil Hrabal. Część opowiadań nieznośnie tchnie duchem socjalizmu (jak np. „Towarzysze na czeskiej barykadzie” u J. Drdy),natomiast pozostałe, zwłaszcza te o przedwojennych czasach i „dziejące się” w okresie okupacji, rzeczywiście zasługują na uwagę.
I tak przyzwoicie komiczne „O złodzieju Szejbie” Haška, więźniu, który „bez knedlika nie mógł służyć do mszy”, zazdrosno-miłosna historia „Pieniądze” Čapka, żydowska, sztetlowska niemal powiastka Olbrachta „Cud z Julcią”, psychodeliczne opowiadanie R. Weinera „Głos w telefonie”, godny uwagi „Amorek śmierci” J. Havlicka, którego tytuł mówi sam za siebie – to ocierająca się o horror historia - polecam ją strrasznie, rewelacyjnie skomponowane, a przy tym wesołe „Opowiadanie mistrza wagi ciężkiej” E. Bassa – o wyprawie czeskiego zapaśnika do nowojorskim getta, opisująca niespodziewane skutki zgolenia wąsów przez pewnego dżentelmena, kapitalnie absurdalna ale przez to zapadająca w pamięć „Przemiana” V. Rezaca, smutne ale rewelacyjnie budujące klimat osaczenia i nadciągającego końca „Srebrne wesele” z przejmującym zakończeniem oraz kryminalno-psychologiczna „Zasadzka” J. Kozaka.
I na deser najlepsze – dla tych, którzy jeszcze nie znają – absolutny must have: „Śmierć pięknych saren” O. Pavla.