Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napisana z pasją popularnonaukowa pozycja, która jest właściwie biografią dwóch osób - królowej/regentki Margrete i adoptowanego przez nią Eryka Pomorskiego. Mimo niedużej objętości zawiera ogrom wiedzy na temat późnośredniowiecznej Skandynawii. Okładkowy bohater książki to jedna z tych postaci średniowiecza, którą ślepy traf podźwignął z mało znaczącej roli na szczyt władzy, by po latach wypuścić ją z rąk. Na kanwie losów pierwszego wspólnego króla Danii, Norwegii i Szwecji autor snuje szeroki zarys dziejów Skandynawii od początków XIV do połowy XV wieku. Oczywisty nacisk położony jest na losy krajów unii kalmarskiej i kalejdoskop jej przeciwników i sojuszników. Przeczytamy tu o wyczynach Braci Witalijskich, bałtyckiej polityce książąt pomorskich, Krzyżaków i Hanzy, wojnach z Holsztynem o Szlezwik, cesarskich mediacjach, opuszczeniu Grenlandii i wprowadzeniu ceł sundzkich. Nie brakuje licznych anegdot, czuć że pisał to pasjonat epoki. Mimo wszystko sam Eryk Pomorski prezentuje się tu jako postać dość jednowymiarowa, porywczy macho bez wielkich talentów politycznych, który z łatwością traci trzy trony. Paradoksalnie o wiele bardziej intrygującą postacią jest przebiegła i opanowana królowa/regentka Margrete (Małgorzata). Tej rozważnej i dość nowoczesnej władczyni, a także właściwej twórczyni unii kalmarskiej, poświęcona jest pierwsza połowa książki. W bibliografii całkiem sporo źródeł oraz opracowań w języku duńskim i polskim, nie brakuje też pozycji niemiecko- i anglojęzycznych. Nie ma przypisów, ale dostajemy za to na końcu tłumaczenie aktu koronacyjnego i unii w Kalmarze z 1397 roku. Styl popularnonaukowy, ale poza kilkoma powtórzeniami i kolokwialnymi wtrętami nie ma się do czego przyczepić. Warto przeczytać!