Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To druga książka Sue Black, którą przeczytałem w ostatnim czasie. I szczerze mówiąc nie do końca jestem na tak.... Niby wszystko ok - temat bardzo ciekawy, autorka - specjalistka , znana antropolog - wydawałoby się że jest to "samograj". Do zawartości merytorycznej nie mam żadnych zastrzeżeń, ale przeszkadza mi sposób prowadzenia narracji. W porównaniu z poprzednią książką mniej jest tu elementów autobiograficznych dotyczących p. Black, ale za to nadal dużo uwag, komentarzy i przemyśleń autorki odnośnie tematów życiowych i światopoglądowych. I niby wszystko ok, autorka ma do tego prawo, ale w moim odczuciu wprowadza to niepotrzebny dysonans, kontrastuje ze "sterylnością" tematu, nastrojem budowanym na relacjach o kolejnych przypadkach identyfikacji zwłok, kolejnych zawiłych sprawach, w których koronnym dowodem są np. fragmenty paliczków kości. Może się czepiam ale czytając, gdy tylko poczułem nastrój za chwile byłem z niego wytrącany kolejną uwagą o "niefrasobliwości dzisiejszej młodzieży".

To druga książka Sue Black, którą przeczytałem w ostatnim czasie. I szczerze mówiąc nie do końca jestem na tak.... Niby wszystko ok - temat bardzo ciekawy, autorka - specjalistka , znana antropolog - wydawałoby się że jest to "samograj". Do zawartości merytorycznej nie mam żadnych zastrzeżeń, ale przeszkadza mi sposób prowadzenia narracji. W porównaniu z poprzednią książką...

Zastanawiałem się czy wstrzymać się z oceną do lektury pozostałych 2 planowanych książek (Kowal, Szamo). Ale stwierdziłem, że byłoby to chyba niesprawiedliwe porównanie - każda z biografii jest z całością pewnością inna, bo różne to są osoby i różne były ich koleje życia - włącznie z obecną sytuacją - więc i o porównanie byłoby ciężko. Nie ukrywam, że po lekturę sięgnąłem po obejrzeniu słynnego już Hejt-Parku z Andrzejem Iwanem - program, wypowiedzi Iwana, jego szczerość i "odkrycie się" zrobiły na mnie duże wrażenie. I po przeczytaniu tej autobiografii nie czuję się rozczarowany - trochę psychicznie obolały - ale na pewno nie rozczarowany. To nie jest typowa biografia - są oczywiście elementy, których możemy się spodziewać w każdej tego typu pozycji - opisu początków kariery, drogi do sukcesu itd. Ale jednocześnie z każdą kolejną kartką odsłania się obraz człowieka, który od początku zmierza do autodestrukcji - przez swoją niefrasobliwość, prostolinijność (zarówno w pozytywnym jak i negatywnym znaczeniu) i wreszcie zwykłą, ludzką słabość. Przeczytałem opinie innych osób i trochę się dziwię że ktoś podchodzi do tej pozycji tak obojętnie - na mnie książka zrobiła duże wrażenie - momentami denerwowała, momentami śmieszyła, głównie skłaniała do refleksji. A jednocześnie jest to kopalnia informacji o postaciach z okresu kariery Andrzeja Iwana - dużo pisano o Orłach Górskiego - a już zdecydowanie mniej o piłkarzach z lat trochę późniejszych. Z tej książki dowiedziałem się więcej o postaciach, których nazwiska przewijały się przez moje młodzieńcze lata pełne piłkarskich fascynacji: Budka, Komornicki, Urban, Okoński - niektórzy pojawiają się tylko na chwilę, wspomnieni w czasie anegdot (np. moja ulubiona z nakładką-łamaczem nóg na Terrym Butcherze). Ale prawdziwą siłą tej pozycji jest szczerość - szczerość człowieka, któremu nie zależy - bo tylko taki człowiek odsłania siebie i wydarzenia w których brał udział tak otwarcie. Czy to dobrze? - dla czytelnika pewnie tak, bo dowiaduje się o faktach, które rzadko pojawiają się na kartach autobiografii - tematu korupcji włącznie ze swoim w tym udziałem, kłótni wewnątrz drużyny , słabości idealizowanych piłkarzy. Ale jednocześnie ten czytelnik może się zastanowić czy ta szczerość nie jest skutkiem tragedii i desperacji i czy nie lepiej tak w sensie ludzkim czytać książki z których nie wypływa aż taka bezpośredniość - ja w każdym razie miałem takie uczucia - takie trochę wyrzuty sumienia - im więcej szczerości widziałem, tym większa desperacja tego człowieka za tym stała....

Zastanawiałem się czy wstrzymać się z oceną do lektury pozostałych 2 planowanych książek (Kowal, Szamo). Ale stwierdziłem, że byłoby to chyba niesprawiedliwe porównanie - każda z biografii jest z całością pewnością inna, bo różne to są osoby i różne były ich koleje życia - włącznie z obecną sytuacją - więc i o porównanie byłoby ciężko. Nie ukrywam, że po lekturę sięgnąłem...

Książka "dwóch prędkości". Początek czytania - trochę niespodzianka. Spodziewałem się raczej konkretów - przypadków, opisów itd. Tymczasem pierwsza część książki jest częściowo autobiografią, częściowo wyrażeniem poglądów na antropologię jako taką oraz temat śmierci, ciała ludzkiego i podejście do tych kwestii. Wymagało to przestawienia się ale fragmentami było to interesujące. Druga część to treści, których się spodziewałem i dla których zainteresowałem się tą książką - konkretne przypadki z praktyki antropologa sądowego - tutaj również jest ciekawie. Niestety część kończąca to zjazd w dół - ponowne rozważania dotyczące śmierci itd - trochę już powtarzalne i mało konkretne. Jestem trochę rozczarowany, ale z drugiej strony chyba się skuszę na :"Co mówią kości" - nie sądzę aby kwestie biograficzne i dotyczące poglądów autorki były w niej powtarzane na tę samą skalę - więc liczę na więcej zawartości merytorycznej.

Książka "dwóch prędkości". Początek czytania - trochę niespodzianka. Spodziewałem się raczej konkretów - przypadków, opisów itd. Tymczasem pierwsza część książki jest częściowo autobiografią, częściowo wyrażeniem poglądów na antropologię jako taką oraz temat śmierci, ciała ludzkiego i podejście do tych kwestii. Wymagało to przestawienia się ale fragmentami było to...