Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Leoś w krainie kresek. Leon Krier to luksemburski architekt, który dzięki swojej działalności zyskał pozycję autorytetu w dziedzinie tzw. nowego urbanizmu oraz w kręgach konserwatywnej architektury. "Architektura wspólnoty" składa się z esejów autorstwa Kriera poświęconych architekturze i urbanistyce. O ile to drugie, czyli nauka o projektowaniu miast, reprezentowane jest przez teksty naprawdę zmuszające do myślenia i warte analizy, to pierwsze w "Architekturze wspólnoty" zostaje sprowadzone do roli kopiowania patentów rodem z XVIII wieku (absolutnie nie późniejszych!). I w tym tkwi klęska rozważań Kriera, niegdyś fana twórczości Le Corbusiera i modernisty, który zawiódł się, gdy zobaczył (szczęśliwie niedokończoną) przebudowę Luksemburga zaplanowaną zgodnie z corbusierowsko-modernistycznymi tezami. Trauma Kriera wylewa się niemal z każdej strony tego zbioru teoretycznych prac publikowanych na przestrzeni wielu lat. Tezy autora są momentami śmiesznie oderwane od rzeczywistości ("architektura jest jak człowiek - osiągnęła szczyt w XVIII wieku i należy tylko w tym stylu projektować"),czasem mają charakter niesmacznej osobistej zemsty na danym mistrzu (szkice przeprojektowanych wg. krierowsko klasycznych wzorców czołowych realizacji Le Corbusiera, okraszone w dodatku złośliwymi komentarzami),a niekiedy ujawniają swoje drugie autorytarne dno (nie tak odległe od projektów Corbu - np. projekt "dokończenia" Waszyngtonu, który w swoich założeniach wcale nie jest daleki od modernistycznych projektów Czandigarh Le Corbusiera). Niemniej jednak, trzeba Krierowi oddać jedno - dość jasno i klarownie opowiada się za formalną szczerością w architekturze, której brak np. wielu projektom postmodernistycznym, czy też współczesnej pretensjonalnej (i prowincjonalnej) bieda-architekturze. Inna sprawą są rozważania dotyczące urbanistyki. Tu wielkie brawa dla autora, który nie jest w tym względzie teoretykiem, ale też autorem jednego z bardziej śmiałych projektów współczesnej urbanistyki - angielskiego miasteczka Poundbury. Teorie Kriera rzeczywiście otwierają umysł i są odpowiedzią na źle zaprojektowane, pełne zgiełku i samochodów współczesne miasta (oczywiście nie trzeba się z nimi zgadzać, jednak opierają się one na rzeczywiście logicznych podstawach). Zatem z jednej strony warto przeczytać, z drugiej, mieć świadomość, że prace Kriera nie do końca opierają się na czystych intencjach.