Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor dość ciekawie przechodzi od opisania dość ekstremalnych ugrupowań politycznych do pokazania podobnych elementów w innych partiach opozycyjnych na scenie politycznej Rosji. Jego celem jest udowodnienie, że podział "prawica" - "lewica" jest w Rosji anachroniczny względem podziału "antyokcydentalizm" - "okcydentalizm". Teza ta jednak nie zostaje wyłożona w sposób przekonujący. Powracające próby "sojuszu ekstremów" i sojuszów lewicy z prawicą przeciw "liberałom" nie zakończyły się sukcesem. Nawet jeśli autor udowodnił, że komuniści przejęli retorykę mocarstwową i korzystają z elementów myśli konserwatywnej, a konserwatyści odeszli od antykomunizmu i mówią również o zaletach ZSRR, to nadal są od siebie odseparowani. Miejsca w których się łączą i dość duża grupa myślicieli i działaczy, która chciałaby połączyć opozycję komunistyczną z konserwatywną związana a mitem wspólnej walki tych grup przeciw reformom Jelcyna pokazuje tylko jak ważne dla tych osób było to wydarzenia. Osobiście mi się wydaje, że podział przedstawiony w książce jest istotny, ale raczej jest równorzędny z podziałem tradycyjnym, a nie zastępujący go. Poza samą tezą mamy tutaj bardzo ciekawy opis poszczególnych osób. Eduarda Limonowa, Aleksandra Dugina, Aleksandra Prochanawa, Siergieja Kurginina, Siergieja Kara-Murzy, Maksima Kałasznikowa, oraz Giennadija Ziuganowa, Siergieja Baburina, Natalii Narocznickaja i Andrieja Sawieliewa. Zaletą książki jest wyświetlanie wielu dziwnych spraw. Takie podejście zwiększa chęć czytania, gdyż różne ciekawostki umilają lekturę. Niestety praca jest dość skromna. Tak naprawdę o każdej z wymienionych powyżej osób powinna być właśnie taka ok. 400-stronicowa monografia. Niestety na razie jest to praca dość przełomowa czym autor nie omieszka się chwalić.