Jesteśmy społecznością, która kocha książki

3/10 - SŁABY W znajdującej się w pobliżu koła podbiegunowego bazie wojskowej w niewyjaśnionych okolicznościach zaczynają ginąć ludzie. Jak się okazuje za tajemniczymi zgonami stoi pasożytniczy symbiont kosmicznego pochodzenia, który do perfekcji opanował sztukę kamuflażu. Do stawienia czoła potworowi zmuszona zostaje specjalistka od logistyki Robertson. Jakie ma jednak szanse w walce z przeciwnikiem, którego zdolności metamorficzne pozwalają mu ukryć się dosłownie wszędzie i być kimkolwiek tylko zechce? W tym nierównym starciu kobieta zyskuje nieoczekiwanego sojusznika – tajemniczy agent, który pojawia się w bazie, wydaje się mieć spore doświadczenie w konfrontacji z przerażającym obcym. Zdecydowałem się sięgnąć po ten komiks ze względu na postać Venoma, którą pamiętam jeszcze z czasów, kiedy jako nastolatek zaczytywałem się w komiksach o człowieku-pająku wydawanych przez TM-Semic. Zawsze uważałem Eddiego Brocka oraz połączonego z nim kosmicznego pasożyta za jednego z fajniejszych czarnych charakterów z otoczenia Spider-Mana i wiedziony sentymentem oczekiwałem jakiejś czadowej historii właśnie z tą wersją kosmicznego symbionta. Niestety mocno się rozczarowałem i niewiele pozytywnych rzeczy jestem w stanie powiedzieć na temat tego komiksu już po jego lekturze. Po pierwsze i najważniejsze przedstawiony w „Dreszczu” Venom diametralnie różni się od tego, którego pamiętałem i lubiłem – jest to zupełnie inna postać i nijak się ma do tej znanej mi z serii o Spider-Manie. Po drugie fabuła tego komiksu w wielu aspektach została bezczelnie zerżnięta z filmu Johna Carpentera pod tytułem „Coś” i mniejsza tu nawet o brak oryginalności, bo akurat produkcja z 1982 roku jest bardzo dobrym wzorcem, żałuję jedynie, że kopiowanie pomysłu odbyło się w taki mizerny i oczywisty sposób. „Dreszcz” może i mógłby się jeszcze obronić jako całkiem przyzwoity komiksowy horror, nawet mimo swojej wtórności, ale autorskie pomysły jakie wniósł do tej historii scenarzysta Daniel Way okazały się zwyczajnie słabe (szczególnie ścigający obcego tajemniczy agent to jakaś porażka). Rysunki Francisco Herrery są nawet miłe dla oka, ale moim zdaniem „mangowopodobna” kreska meksykańskiego artysty w ogóle nie pasuje do koncepcji tej historii i w komiksie o Venomie wygląda po prostu mało przekonująco. Parę dobrych słów warto powiedzieć natomiast o bardzo ładnej (nakładanej komputerowo) kolorystyce tego albumu, za którą odpowiedzialna jest grupa meksykańskich artystów ukrywających się pod pseudonimem „Studio F”. Ostatecznie dochodzę do oczywistego wniosku, że fajna główna postać, dobry pomysł przewodni oraz ładne wydanie (twarda oprawa, papier kredowy, atrakcyjna okładka autorstwa Sama Kietha) nie wystarczają, gdy brakuje klimatu i oryginalności w fabule. Dlatego też nawet jeśli bardzo bym chciał, to z czystym sumieniem polecić tego komiksu nie mogę i raczej na pewno nie sięgnę też po jego kontynuację.