Najnowsze artykuły
- ArtykułyCzytasz książki? To na pewno…, czyli najgorsze stereotypy o czytelnikach i czytaniuEwa Cieślik230
- ArtykułyPodróże, sekrety i refleksje – książki idealne na relaks, czyli majówka z literaturąMarcin Waincetel11
- ArtykułyPisarze patronami nazw ulic. Polscy pisarze i poeci na początekRemigiusz Koziński40
- ArtykułyOgromny dom pełen książek wystawiony na sprzedaż w Anglii. Trzeba za niego zapłacić fortunęAnna Sierant13
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Robert Wiśniewski
Źródło: https://historia.uw.edu.pl/personel/robert-wisniewski/
Znany jako: Robert Krzysztof WiśniewskiZnany jako: Robert Krzysztof Wiśniewski
6
7,3/10
Pisze książki: powieść historyczna, historia
Urodzony: 23.03.1968
Historyk, badacz dziejów Kościoła w starożytności.
Absolwent historii Uniwersytetu Warszawskiego (1994). Doktorat w 2002 pod kierunkiem Ewy Wipszyckiej (Szatan i jego słudzy. Rola diabła i demonów w łacińskiej literaturze hagiograficznej IV–V w.). Habilitacja w 2013 (Wróżbiarstwo chrześcijańskie w późnym antyku czyli Jak poznać przyszłość i nie utracić zbawienia) tamże. Pracownik Zakładu Historii Starożytnej Wydziału Historii Uniwersytetu Warszawskiego jako asystent (1996) i adiunkt (2002). Redaktor czasopisma "U Schyłku Starożytności. Studia źródłoznawcze". Od 2013 był kierownikiem projektu "Prezbiterzy na późnoantycznym Zachodzie". Aktualnie kieruje Centrum Badań nad Cywilizacjami Starożytnymi (CRAC).
Absolwent historii Uniwersytetu Warszawskiego (1994). Doktorat w 2002 pod kierunkiem Ewy Wipszyckiej (Szatan i jego słudzy. Rola diabła i demonów w łacińskiej literaturze hagiograficznej IV–V w.). Habilitacja w 2013 (Wróżbiarstwo chrześcijańskie w późnym antyku czyli Jak poznać przyszłość i nie utracić zbawienia) tamże. Pracownik Zakładu Historii Starożytnej Wydziału Historii Uniwersytetu Warszawskiego jako asystent (1996) i adiunkt (2002). Redaktor czasopisma "U Schyłku Starożytności. Studia źródłoznawcze". Od 2013 był kierownikiem projektu "Prezbiterzy na późnoantycznym Zachodzie". Aktualnie kieruje Centrum Badań nad Cywilizacjami Starożytnymi (CRAC).
7,3/10średnia ocena książek autora
31 przeczytało książki autora
96 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Wróżbiarstwo chrześcijańskie w późnym antyku, czyli jak poznać przyszłość i nie utracić zbawienia
Robert Wiśniewski
7,8 z 4 ocen
27 czytelników 1 opinia
2013
Hortus Historiae. Księga pamiątkowa ku czci profesora Józefa Wolskiego w setną rocznicę urodzin
7,5 z 8 ocen
15 czytelników 0 opinii
2010
Szatan i jego słudzy. Rola diabła i demonów w łacińskiej literaturze hagiograficznej IV-V wieku
Robert Wiśniewski
0,0 z ocen
8 czytelników 0 opinii
2004
Najnowsze opinie o książkach autora
Wróżbiarstwo chrześcijańskie w późnym antyku, czyli jak poznać przyszłość i nie utracić zbawienia Robert Wiśniewski
7,8
Monografia Roberta Wiśniewskiego wpisuje się w nurt badań nad tą stroną starożytności, która czasem wydaje się nie pasować do ogólnie przyjętego, racjonalistycznego obrazu tej epoki. Autor porusza bowiem zagadnienie niezwykle w czasach Cesarstwa Rzymskiego popularnego wróżbiarstwa. Sprawa jest o tyle ciekawa, że zawęża zakres swej pracy wyłącznie do późnoantycznego wróżbiarstwa chrześcijańskiego. Jak wynika z jego badań, w późnym antyku popularność praktyk dywinacyjnych była tak duża, że stosowali je zarówno poganie, jak i chrześcijanie. Zresztą źródeł wróżbiarstwa chrześcijańskiego upatrywać można nie tylko w dywinacji pogańskiej, ale także w Starym Testamencie. Jednocześnie autorzy kościelni krytykowali uciekanie się do wróżbiarstwa. Zasadne pozostaje więc pytanie postawione w podtytule: jak poznać przyszłość i nie utracić zbawienia.
Okazuje się, że późnoantyczni (IV-VI wiek: dla stuleci wcześniejszych brak zachowanych źródeł) chrześcijanie często odwoływali się do wróżbiarstwa i to do bardzo różnych jego form. Każdej z tych form poświęcony jest jeden z rozdziałów monografii Wiśniewskiego. Po wstępie i omówieniu deklarowanego stosunku chrześcijan do dywinacji, omówiona zostaje kwestia charyzmatu proroctwa, a więc formy wróżbiarstwa mającej najwięcej biblijnych antecedencji. W rozdziale kolejnym przedstawia Autor wróżenie z Biblii, które znajduje analogie w wykorzystywaniu do tych samych celów eposów Homera. Kolejną metodą wróżbiarską wykorzystywaną w późnym antyku były księgi wróżbiarskie (tzw. sortes),z których losowano odpowiedzi przy pomocy rzutów kośćmi. Korzystano także z podwójnych losów, z których jeden zawierał odpowiedź twierdzącą, a drugi przeczącą. Bardzo nietypową metodą wróżenia było wypytywanie osób opętanych, które w opinii wielu miały wiedzę o przyszłości dzięki obecności złych duchów (co ciekawe, tymże złym duchom przypisywali autorzy chrześcijańscy wróżbiarskie „sukcesy” pogańskich wyroczni). Ostatnią, najbardziej popularną praktyką dywinacyjną była inkubacja, również bardzo często wykorzystywana w religii tradycyjnej, zwłaszcza w związku z medycyną.
Jak widać z tego pobieżnego przeglądu, wbrew deklarowanemu stosunkowi chrześcijaństwa do praktyk wróżbiarskich, cieszyły się one dużą popularnością (dotyczy to wszystkich części świata śródziemnomorskiego, choć oczywiście najwięcej wiemy o Egipcie). Ciekawe jest też to, że celem uzyskania większej gwarancji trafności wyroczni, zajmowali się nimi bardzo często... duchowni! Dowodnie świadczą o tym kanony synodów, które za takie zachowania przedstawicieli kleru piętnują. W książce Wiśniewskiego można znaleźć jeszcze wiele podobnych zaskakujących faktów. W sumie ta naukowa monografia zasługuje na bardzo wysoką ocenę. Porusza problemy mało znane, a można wręcz powiedzieć, że burzy pewien obraz dotyczący różnic między chrześcijanami a poganami w tej epoce.
Tomasz Babnis