Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem bardzo usatysfakcjonowany, aż zaskakująco, bo ciężko mi było to dzieło w ogóle znaleźć. Rzeczowe, kompleksowe, przekrojowe opracowanie na temat historii muzyki poważnej, skrupulatnie zapoznające czytelnika ze wszystkimi ważnymi nurtami i pozwalające na zobaczenie lub ugruntowanie sobie wizji rozwoju muzyki poprzez wieki. Styl autorki jest bardzo podręcznikowy, ale style podręcznikowe też są dobre i złe i ten jest zdecydowanie tym dobrym - zaciekawić może tu tylko treść, ale forma przynajmniej nie nudzi. Zastrzeżenia pewne oczywiście mam. Jednym, jak się spodziewałem, jest niewystarczająco wnikliwe potraktowanie muzyki XX wieku, i to (czego już spodziewałem się nieco mniej) nie tylko drugiej, ale i pierwszej połowy. Niezbyt mi to jednak przeszkadza, bo szukałem opracowania na temat przede wszystkim poprzednich wieków, jako że paradoksalnie na temat nowej muzyki łatwiej znaleźć publikacje polskojęzyczne. Druga sprawa to za dużo miejsca dla muzyki polskiej (przynajmniej dla tej sprzed XX wieku). Oczywiście miło by było pisać o wszystkim jak najwnikliwiej, ale niekoniecznie kosztem ważniejszych kwestii. Prowadzi to tutaj do dysproporcji wprost groteskowych - przeczytamy przykładowo 36 stron o polskiej muzyce klasycystycznej, w której nie działo się praktycznie nic naprawdę oryginalnego i istotnego z punktu widzenia rozwoju muzyki Zachodu jako międzynarodowej jedności, a fundamentalna twórczość klasyków wiedeńskich dostanie tylko 10 stron więcej; przez 8 stron będziemy zgłębiać życie i twórczość pociesznego Moniuszki, który chyba nikogo poza Polakami nie obchodzi, a o wiekopomnych dziełach Mahlera i Szostakowicza przeczytamy łącznie cztery akapity (!!); spotkamy się z krótką analizą i nawet fragmentem partytury "Halki", podczas gdy IX symfonia Mahlera nie doczeka się choćby wspomnienia. Wygląda to skądinąd niepoważnie. Mimo tych wad albo raczej rozjazdu w mojej i autorki wizji przekrojowej publikacji o historii muzyki, gorąco polecam. 8.0/10