Najnowsze artykuły
- ArtykułyHobbit Bilbo, kot Garfield i inni leniwi bohaterowie – czyli czas na relaksMarcin Waincetel15
- ArtykułyCzytasz książki? To na pewno…, czyli najgorsze stereotypy o czytelnikach i czytaniuEwa Cieślik253
- ArtykułyPodróże, sekrety i refleksje – książki idealne na relaks, czyli majówka z literaturąMarcin Waincetel11
- ArtykułyPisarze patronami nazw ulic. Polscy pisarze i poeci na początekRemigiusz Koziński42
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Eugen Barbu
Źródło: http://gazetaromana.ro/wp-content/uploads/2011/02/eugen_barbu.jpg
1
5,4/10
Pisze książki: powieść historyczna, czasopisma
Urodzony: 20.02.1924Zmarły: 07.09.1993
Eugen Barbu (ur. 20 lutego 1924 r. w Bukareszcie, zm. 7 września 1993 r. tamże) - był współczesnym rumuńskim powieściopisarzem, autorem nowel, dziennikarzem, tłumaczem i korespondentem Akademii Rumuńskiej.
Na swoim koncie ma wiele powieści społeczno-obyczajowych, m.in. Jama (1957, wydanie polskie 1960),Szosa północna (1959, wydanie polskie 1961),jak również historycznych, m.in. Książę (1969, wydanie polskie 1979) oraz politycznych, m.in. czterotomowe Incognito (1975-1980). Ponadto pisał wiersze, opowiadania, sztuki teatralne, scenariusze filmowe. Tłumaczył na język rumuński książki głównie Tomasza Manna.
Na swoim koncie ma wiele powieści społeczno-obyczajowych, m.in. Jama (1957, wydanie polskie 1960),Szosa północna (1959, wydanie polskie 1961),jak również historycznych, m.in. Książę (1969, wydanie polskie 1979) oraz politycznych, m.in. czterotomowe Incognito (1975-1980). Ponadto pisał wiersze, opowiadania, sztuki teatralne, scenariusze filmowe. Tłumaczył na język rumuński książki głównie Tomasza Manna.
5,4/10średnia ocena książek autora
14 przeczytało książki autora
24 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Książę Eugen Barbu
5,4
Chora w formie i treści historia księcia i jego złego ducha Ottaviano – szarlatana, czarownika, alchemika. Gdyby nie skłonność autora do epatowania czytelnika znajomością literatury i filozofii możnaby się nawet cieszyć ze zdobytej wiedzy na temat historii uzależnienia Rumunii od Sułtana i rumuńskich kompleksów wynikających z tego faktu.