Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Temat szeroki i niezbadany, a tu w środku ledwie dziesięć biogramów przypadkowo dobranych osób, które z Warszawą miały niekiedy związek bardzo iluzoryczny. Trudno w tej sytuacji uwierzyć autorowi, że dostajemy oto na tacy crème de la crème warszawskiej adwokatury. To raczej garść gawęd, które powstały głównie dlatego, że po tych konkretnych adwokatach zostały jakieś łatwo dostępne wspomnienia lub pisma i dało się dzięki temu jako tako sklecić kilkunastostronicowe życiorysy. Bo innej drogi selekcji tu nie widzę. Oczywiście, na bezrybiu i rak ryba, więc należy się cieszyć, że w ogóle ktoś pochylił się nad biogramami na ogół zapomnianych już dziś prawników i zachował dla potomnych ich dorobek. Szkoda tylko, że ich związek z Warszawą został najczęściej ograniczony do stwierdzenia, iż w którymś momencie życia prowadzili tu swoją praktykę. Kiepsko też jest ze sposobem przedstawienia dorobku - trochę po łebkach, chaotycznie, z nie do końca trafionymi cytatami (jeśli w ogóle są). A już po prostu fatalnie jest z manierą narracji - książka jest napisana w sposób mocno infantylny, z trafiającymi się tu i ówdzie denerwująco kolokwialnymi wtrętami (np. "przegiąć pałkę"). W tej sytuacji - mając już za sobą lekturę słabiutkich "Kartek z dziejów warszawskiej adwokatury" - raczej odpuszczę sobie polowanie na "Historię warszawskiej adwokatury" tego samego autora, bo coś mi się zdaje, że tam wcale nie będzie lepiej ani merytorycznie, ani językowo.