Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje "przekonywanie się" do Świętokrzyskiego już dawno, dawno temu nastąpiło. Nie wstydzę się, że ja stąd. Uwielbiam, i nasze najstarsze i najpiękniejsze góry, i wszystkie pomiędzy nimi ścieżki, i nasze zabytki, czasem toporne i bez rozmachu, zabudowę wsi i małych miasteczek, przemysł, historię i powiązania, twórców, peryferyjności i zaściankowości, taką swoistą małość - jednak nadal. Wszytko. A miłość rośnie i rośnie w miarę poznawania. Żeromski pochodzi stąd - z podnóża jednej w piękniejszych i wymagających gór - Radostowej. W jego prozie szerokim echem odbijają się niemal wszystkie zakątki tej ziemi, i to z wielką miłością, z której przebija wiedza i znajomość dróg, miasteczek, krajobrazu. W albumie "W krainie Żeromskiego" w słowie wstępnym jest może za dużo patosu, ale wiadomo o co chodzi. Wyłowiłam świetne cytaty z "Dzienników" i "Puszczy Jodłowej", np. gdzie miarą przestrzeni była odległość pomiędzy Kielcami a Święta Katarzyną czy polna droga z Ciekot do Wilkowa, a miarą trudności zadania - wysokość Radostowej i jej zdobywanie od różnych stron. Zachęcam - wybierzcie się kiedyś na Radostową i wejdźcie proszę czerwonym szlakiem od Krajna czy niebieskim z Podmąchocic, czy choćby od zejścia z Klonówki i przełomu Lubrzanki, żeby dojść do Ciekot. Zobaczycie i to co piękne i poczujecie, to co Żeromski opisywał i co kochał. Ja kocham tak samo. I jeszcze słowo o fotografiach - czy wiecie, że istnieje coś takiego jak Kielecka Szkoła Krajobrazu? W albumie są najlepsze fotosy jej przedstawicieli z Pawłem Pierścińskim na czele (poznałam tego Pana, już mocno starszego, a ciągle zaangażowanego i z aparatem, kochał Świętokrzyskie i to widać, jego fotografie są rozpoznawalne, a ta nieformalna szkoła - funkcjonuje nadal). Zdjęcia - nawet z czerni i bieli i na starym papierze - są piękne.