Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Próbowałam dotrwać do końca tego zbioru opowiadań, ale nie dałam rady. Przeczytałam 10 z 20 opowiadań, przerwałam w trakcie 11-ego. Lektura "Partii domina" okazała się niestety stratą mojego czasu. A szkoda, bo zapowiadało się naprawdę dobrze... Zacznę od plusa: jest nim niewątpliwie bogate słownictwo i oczytanie autora. Na okładce książki znajdziemy informację, że Przemysław Nowakowski to "laureat i rekordzista kilku ogólnopolskich konkursów i teleturniejów dla erudytów (m.in. Jeden z dziesięciu, Miliard w rozumie, Milionerzy)". Już po pierwszym opowiadaniu widać, że to nie tylko przechwałki i autor wiedzę i oczytanie posiada jak się patrzy. Ale czy to oznacza, że jest dobrym pisarzem? Niestety, nie. Przejdźmy teraz do minusów: - wszystkie przeczytane przeze mnie opowiadania były pisane na jedno kopyto: bohater wikła się w jakąś niesamowitą historię, która niczym fatum wisi nad nim i jak geas nie pozwala o sobie zapomnieć. Byłam podekscytowana, czytając pierwsze opowiadanie. Jest intryga, mroczna tajemnica, bliżej nieokreślone niebezpieczeństwo. Przy kolejnych podobnych opowiadaniach podekscytowanie minęło, a zastąpiła je nuda i zawód. Dlaczego? Bo wszystkie opowiadania mają prawie taką samą konstrukcję! - drewniane dialogi i czasami nieszczęśliwie skonstruowane opisy sprawiają wrażenie, że te opowiadania to tylko szkic, który nie przeszedł przez żadną redakcję. Podam przykład, który pamiętam najlepiej, bo jest wzięty z ostatniego opowiadania, na którym porzuciłam czytanie lektury: Żona wchodzi do gabinetu męża podekscytowana: "Będzie wreszcie mogła zorientować się, co stanowi jego pasję. Szybkim spojrzeniem obrzuciła wnętrze pomieszczenia. Na ścianach wisiały obrazy i plakaty przedstawiające różne i rytuały loż masońskich (...) Nie brakowało też ulubionych inkunabułów męża: starożytnych apokryfów, zwłaszcza różnych wersji ewangelii uznanych przez Watykan za herezje" (cytat, str. 149). A ja się pytam, skoro nie wiedziała, czym się zajmuje mąż, skąd rozpoznała na pierwszy rzut oka rytuały loż masońskich? A już w ogóle jak w wyniku obrzucenia pokoju szybkim spojrzeniem rozpoznała w dokumentach apokryfy, nie mówiąc o tym, że zobaczyła, że są to heretyczne ewangelie?? - ostatni minus to gwóźdź do trumny: autor nadmiernie próbuje się popisać swoją erudycją i słownictwem, zapominając, że pisanie książki różni się jednak od brania udziału w teleturnieju. A jego ulubionym sformułowaniem, występującym chyba w każdym z przeczytanych ze mnie opowiadaniach, jest wzmianka o Mnemozynie (bogini pamięci),którą wciska (zupełnie niepotrzebnie) w tekst w każdym możliwym momencie. "Wydałeś mi się wtedy jedynie kaprysem zmęczonej Mnemozyny" (str. 16); "(...) atmosfera zbliżającej się burzy, która łaskotała Mnemozynę olbrzymią falą emocji, płynących nie wiadomo skąd" (str. 24) "(...) zapytała powoli, dając Mnemozynie czas, na przypomnienie jej, kim jest Tomasz" (str. 40). Są to przykłady z pierwszych trzech opowiadań. Szczerze mówiąc, jeśli jeszcze raz w tekście zobaczę słowo "Mnemozyna", zmienię się w berserkera i rozszarpię książkę na strzępy. Podsumowując: na dany moment opowiadań pana Nowakowskiego nie polecam, a autorowi z prawdziwą życzliwością życzę dużo praktyki w pisaniu. Na razie jest raczej kiepsko, ale były takie fragmenty, które pozwalały mi dostrzec cień jego talentu. Tylko na razie trzeba go jeszcze sporo szlifować...