Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O, a tutaj ktoś pozazdrościł sukcesu serii „Armada”! Czyli kolejna odsłona przygód jakiejś girlaski w kosmosie. Tym razem chodzi o astronawigatorkę Granit, której towarzyszą pewien niezbyt rozgarnięty, aczkolwiek zdolny technik pokładowy i żyjąca we własnym świecie glamouru, kapryśna i piękna pasażerka Callista. Simon Weinert z portalu Comicgate pisał, że „nie jest to wielka literatura, ale historia opowiedziana fascynująco i z humorem. Sytuacja wyjściowa jest klasyczna: nieco głupkowaty facet podróżuje z dwoma atrakcyjnymi kobietami w śmiesznie skąpych strojach. Jednak mimo wszelakich stereotypów i głupstw akcja posiada sporo pięknych elementów przygodowych i kończy się naprawdę zaskakującym cliffhangerem.” No, cóż. „Ythaq” da się (mimo wszystko) czytać. Przygody trzech rozbitków na planecie, którą zamieszkują stosunkowo prymitywne, jednak posługujące się magią istoty różnych ras, to bardzo klasyczny motyw science fantasy, czyli pomieszania podgatunków fantasy i SF. Protagoniści pakują się oczywiście od razu w kłopoty z „localsami”, ale i pozyskują ważnych sprzymierzeńców. Ich interakcje są mało zaskakujące: Podczas gdy Granit stara się jakoś ogarnąć sytuację i niejeden raz ratuje grupę z tarapatów, to nieco naiwny technik Narvarth jest zauroczony sztampowo wkurzającą gwiezdną księżniczką Callistą. Wszystko to już kiedyś było, wszystko to znamy już od wielu, wielu lat. Najpóźniej od wejścia do kin „Gwiezdnych wojen”. Szczerze wątpię, czy ten komiks zdoła mnie zafascynować. Na razie jest OK – ale szału nie ma.