Najnowsze artykuły
ArtykułyHłasko, powrót Malcolma, produkcja dla miłośników „Bridgertonów” i nie tylko
1
ArtykułyAkcja recenzencka! Wygraj książkę „Cud w Dolinie Poskoków“ Ante Tomicia
1
Artykuły„Paradoks łosia”: Steve Carell i matematyczny chaos Anttiego Tuomainena
1
ArtykułyBrak kolorowych autorów na liście. Prestiżowy festiwal w ogniu krytyki
13
Popularne wyszukiwania
- Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
1987
1973
1973Wspaniałe życie John, Gerard Braine
Dalszy ciąg debiutu literackiego Braina pozostawia mnie z dokładnie takimi samymi przemyśleniami jak pierwsza ze wspomnianych książek. Niby "się czyta", choć "Wspaniałe życie" jest wyraźnie nudniejsze niż "Wielka kariera" i w kilku miejscach nie mogąc już znieść tej nudy po prostu przeskakiwałem całe pasaże w poszukiwaniu jakichś ciekawszych przemyśleń czy dialogów. Niby znów czytam z opisu, że nieustająca krytyka klasy średniej i znów nie rozumiem, jaka krytyka. Przecież to nie w głównym bohaterze odzwierciedla się ta krytyka, bo on mimo dziesięciu lat, które upłynęły odkąd pożegnaliśmy go w "Wielkiej karierze" nie zmienił się ani trochę. Jest głupi, nie wie czego chce, nie umie się zdecydować, a na końcu, jak poprzednio wybiera za niego penis i pragnienie wygodnego życia ze słodką "dziunią" przy boku. Więc gdzie ta krytyka klasy średniej? Joe wywodzący się z klasy robotniczej jest tylko tępym "Januszem", który powinien cicho siedzieć, bo jest zbyt durną istotą, żeby zaproponować coś lepszego niż proponuje klasa średnia. Chyba, że znów także i on jest narzędziem Braina: "Zobaczcie czytelnicy, cała klasa średnia składa się z takich moralnych oferm i psychologicznych nieudaczników jak Joe." Jednak o taką przewrotność Braina nie podejrzewam. Pozostaje więc wrażenie, że i sam Braine jest takim nieudacznikiem, co to tylko narzeka, ale nie potrafi zaproponować światu niczego lepszego. Nie odrzucam tej książki zupełnie, uważam ją za ciekawą pozycję przedstawiającą fragment rzeczywistości i myślenia w powojennej Wielkiej Brytanii, jednak z pewnością nie jest Braine autorem wybitnym, a raczej zapamiętuję go jako osobę nie lepszą w niczym od tych, których krytykuje. Żródłem buntu Braina była według mnie zwykła chęć zastąpienia klasy śreniej, powedzmy wprost: dorwania się do "koryta".Jedyna i ostatnia miłość John, Gerard Braine
Jedyna i ostatnia miłość John Braine . To są tylko i wyłącznie moje przemyślenia. Autor bardzo się postarał na przyciągnięciu uwagi czytelnika. Jeszcze nigdy , przyznaję , nie czytałam podobnie skonstruowanej książki. Jedno wielkie kłamstwo i zaprzeczenie i to wszystko często zawarte w jednym zdaniu. Początek kiążki zapowiada się , jak zwyczajny romans żonatego mężczyzny , odskocznia od codziennego życia. Dzieci i zona w domu po za miastem , a bohater z kochanka w garosnierze w mieście. Stopniowo zaczęłam uzmysławiać sobie ,że to wcale nie jest takie proste i nabrałam podejrzeń co do autentyczności Vivien. Ze wszystkich kretactw i niedomówień autora naraz wyłonił mi sie zupełnie inny obraz rzeczywistości. Prawdy w tej ksiązce należy szukac dosłownie pomiędzy wierszami. Nasz główny bohater jawi sie , jako pusty zapatrzony w siebie egocentryk. Bardzo liczy sie dla nie niego blichtr i tzw "towarzystwo". Wieczny "Piotruś Pan" z kryzysem wieku średniego. Naraz , jakby obudził sie z głebokiego snu i dostrzegł realia własnego zycia. W wieku 56 lat dokładnie taksuje panie skupiając się na walorach , niestety ciało odmawia juz posłuszeństwa ( na dodatek postępuje choroba). Młode kobiety traca tez zainteresowanie jego osoba , gdy nie stanowi juz atrakcji , jako mozliwość np załatwienia angażu w filmie , spektaklu. Ponoć jest pisarzem , scenarzystą , a tak naprawdę czytam tylko o pisanych recenzjach. Co za tym idzie mało intratne zajęcie , a w domu dzieci na utrzymaniu. Robiąc retrospekcje własnego zycia , wraca myślami do dorosłego syna , o którego nawet nie walczył rozwodząc sie z pierwszą żoną, ponieważ wtedy było to dla niego wygodne. Wogóle jestem przekonana ,że to kobieciarz , niebieski ptak , do tego alkoholik topiący swe żale i niepowodzenia. Winni sa wszyscy wokół tylko nie on. Natomiast ten ostatni , jak mówi , związek z Vivien dla mnie to wytwór jego wyobraźni. Opisał kobietę jaką chciałby w tym momencie mieć. Niewymagającą , ślepo zapatrzoną,skupiającą sie tylko na nim. Przyznaję pozycja godna uwagi .Musiałam uważnie śledzić treść ,żeby właściwie odczytać przesłanie. Bohater jednak nie wzbudza mojej sympatii i nigdy też nie opisałabym tej książki : " powieść sympatyczna i ciepła w tonacji". Polecam uwadze , bo przecież każdy może mieć zupełnie inne odczucia czytając !Popularne w kategorii książek autora
Popularni autorzy
