Mnie ta książka rozczarowała. Od autora przypisanego do grupy "Młodych Gniewnych" można oczekiwać ciekawszych tematów. Narrator - autor pierwszoosobowy daje nam czytelnikom do zrozumienia , że czytamy tekst pisany(opowiadany) przez niego o wielkiej i ostatniej jego miłości. Narrator - pisarz wodzi za nos nas , czytelników, opowiadając o swojej wielkiej miłości. A przecież to jest hipokryta, miał kontakty z wieloma kobietami, a teraz raptem odnalazł tę jedyną i ostatnią miłość, poza tym przyznaje się , że został wychowany w duchu katolickim. Moim zdaniem to jest satyra na temat środowiska artystów angielskich. O tej miłości trzeba czytać z przymrużeniem oka. To nie jest love story wbrew pozorom. To jest opowieść o pisarzu-hipokrycie, który ma wyjątkowo dobre mniemanie o sobie.

Mnie ta książka rozczarowała. Od autora przypisanego do grupy "Młodych Gniewnych" można oczekiwać ciekawszych tematów. Narrator - autor pierwszoosobowy daje nam czytelnikom do zrozumienia , że czytamy tekst pisany(opowiadany) przez niego o wielkiej i ostatniej jego miłości. Narrator - pisarz wodzi za nos nas , czytelników, opowiadając o swojej wielkiej miłości. A przecież...

O miłości pisać jest ciężko, ponieważ to temat
praktycznie wyczerpany. Tutaj mamy powieść
o poszukiwaniu, o wielkich i mniejszych uczuciach.
Główny bohater nieco arogancki, nieco zapijaczony,
mimo wszystko bardzo sympatyczny, taki prawdziwy
ze swoimi wadami. Gorąco polecam każdemu
miłośnikowi dobrej prozy!

O miłości pisać jest ciężko, ponieważ to temat
praktycznie wyczerpany. Tutaj mamy powieść
o poszukiwaniu, o wielkich i mniejszych uczuciach.
Główny bohater nieco arogancki, nieco zapijaczony,
mimo wszystko bardzo sympatyczny, taki prawdziwy
ze swoimi wadami. Gorąco polecam każdemu
miłośnikowi dobrej prozy!

Jedyna i ostatnia miłość John Braine .
To są tylko i wyłącznie moje przemyślenia.
Autor bardzo się postarał na przyciągnięciu uwagi czytelnika.
Jeszcze nigdy , przyznaję , nie czytałam podobnie skonstruowanej książki.
Jedno wielkie kłamstwo i zaprzeczenie i to wszystko często zawarte w jednym zdaniu.
Początek kiążki zapowiada się , jak zwyczajny romans żonatego mężczyzny , odskocznia od codziennego życia.
Dzieci i zona w domu po za miastem , a bohater z kochanka w garosnierze w mieście.
Stopniowo zaczęłam uzmysławiać sobie ,że to wcale nie jest takie proste i nabrałam podejrzeń co do autentyczności Vivien.
Ze wszystkich kretactw i niedomówień autora naraz wyłonił mi sie zupełnie inny obraz rzeczywistości.
Prawdy w tej ksiązce należy szukac dosłownie pomiędzy wierszami.

Nasz główny bohater jawi sie , jako pusty zapatrzony w siebie egocentryk.
Bardzo liczy sie dla nie niego blichtr i tzw "towarzystwo".
Wieczny "Piotruś Pan" z kryzysem wieku średniego.
Naraz , jakby obudził sie z głebokiego snu i dostrzegł realia własnego zycia.
W wieku 56 lat dokładnie taksuje panie skupiając się na walorach , niestety ciało odmawia juz posłuszeństwa ( na dodatek postępuje choroba).
Młode kobiety traca tez zainteresowanie jego osoba , gdy nie stanowi juz atrakcji , jako mozliwość np załatwienia angażu w filmie , spektaklu.
Ponoć jest pisarzem , scenarzystą , a tak naprawdę czytam tylko o pisanych recenzjach. Co za tym idzie mało intratne zajęcie , a w domu dzieci na utrzymaniu.
Robiąc retrospekcje własnego zycia , wraca myślami do dorosłego syna , o którego nawet nie walczył rozwodząc sie z pierwszą żoną, ponieważ wtedy było to dla niego wygodne.
Wogóle jestem przekonana ,że to kobieciarz , niebieski ptak , do tego alkoholik topiący swe żale i niepowodzenia.
Winni sa wszyscy wokół tylko nie on.
Natomiast ten ostatni , jak mówi , związek z Vivien dla mnie to wytwór jego wyobraźni.
Opisał kobietę jaką chciałby w tym momencie mieć.
Niewymagającą , ślepo zapatrzoną,skupiającą sie tylko na nim.
Przyznaję pozycja godna uwagi .Musiałam uważnie śledzić treść ,żeby właściwie odczytać przesłanie.
Bohater jednak nie wzbudza mojej sympatii i nigdy też nie opisałabym tej książki : " powieść sympatyczna i ciepła w tonacji".
Polecam uwadze , bo przecież każdy może mieć zupełnie inne odczucia czytając !

Jedyna i ostatnia miłość John Braine .
To są tylko i wyłącznie moje przemyślenia.
Autor bardzo się postarał na przyciągnięciu uwagi czytelnika.
Jeszcze nigdy , przyznaję , nie czytałam podobnie skonstruowanej książki.
Jedno wielkie kłamstwo i zaprzeczenie i to wszystko często zawarte w jednym zdaniu.
Początek kiążki zapowiada się , jak zwyczajny romans żonatego mężczyzny ,...