Pisarz zaliczany do grupy" Młodych Gniewnych". Tematyka tej książki jest trochę zbliżona do tego, o czym pisali jego koledzy: krytyka ustabilizowanego mieszczańskiego życia.Ale nie tylko o tym. Kompozycją "Wspaniałego życia" przypomina kompozycje dramatu. Fabuła moim zdaniem naśladuje model Hollywoodzki scenariusza filmowego. Tytuły książek Baine'a mają wymiar ironiczny. Bohater tej książki próbuje być gniewnym i wyrwać się z tego środowiska społecznego, ale zaprzedaje duszę komfortowi życia, albo psychiczne nie może uciec od niego, nie jest w stanie zerwać z nim. Temat znany z historii literatury,. Braine jako bibliotekarz przerobił dobrze twórczość Balzaca i Maupassanta. Czytał z uwagą też dramaty greckie i Szekspira, bo temat winy jest na kartach tej książki czytelny. Prawie wszyscy bohaterowie Baine'a w tej niby antymieszczańskiej opowieści mają poczucie winy z jakiegoś powodu.
Skąd my to znamy? Kto lubi literaturę angielską, ten może sięgnąć po tę pozycję książkową. Choć to już kilkadziesiąt lat minęło od ukazania się tej książki to temat jest aktualny również w dzisiejszych czasach.

Pisarz zaliczany do grupy" Młodych Gniewnych". Tematyka tej książki jest trochę zbliżona do tego, o czym pisali jego koledzy: krytyka ustabilizowanego mieszczańskiego życia.Ale nie tylko o tym. Kompozycją "Wspaniałego życia" przypomina kompozycje dramatu. Fabuła moim zdaniem naśladuje model Hollywoodzki scenariusza filmowego. Tytuły książek Baine'a mają wymiar ironiczny....

Dalszy ciąg debiutu literackiego Braina pozostawia mnie z dokładnie takimi samymi przemyśleniami jak pierwsza ze wspomnianych książek. Niby "się czyta", choć "Wspaniałe życie" jest wyraźnie nudniejsze niż "Wielka kariera" i w kilku miejscach nie mogąc już znieść tej nudy po prostu przeskakiwałem całe pasaże w poszukiwaniu jakichś ciekawszych przemyśleń czy dialogów. Niby znów czytam z opisu, że nieustająca krytyka klasy średniej i znów nie rozumiem, jaka krytyka. Przecież to nie w głównym bohaterze odzwierciedla się ta krytyka, bo on mimo dziesięciu lat, które upłynęły odkąd pożegnaliśmy go w "Wielkiej karierze" nie zmienił się ani trochę. Jest głupi, nie wie czego chce, nie umie się zdecydować, a na końcu, jak poprzednio wybiera za niego penis i pragnienie wygodnego życia ze słodką "dziunią" przy boku. Więc gdzie ta krytyka klasy średniej? Joe wywodzący się z klasy robotniczej jest tylko tępym "Januszem", który powinien cicho siedzieć, bo jest zbyt durną istotą, żeby zaproponować coś lepszego niż proponuje klasa średnia. Chyba, że znów także i on jest narzędziem Braina: "Zobaczcie czytelnicy, cała klasa średnia składa się z takich moralnych oferm i psychologicznych nieudaczników jak Joe." Jednak o taką przewrotność Braina nie podejrzewam. Pozostaje więc wrażenie, że i sam Braine jest takim nieudacznikiem, co to tylko narzeka, ale nie potrafi zaproponować światu niczego lepszego.
Nie odrzucam tej książki zupełnie, uważam ją za ciekawą pozycję przedstawiającą fragment rzeczywistości i myślenia w powojennej Wielkiej Brytanii, jednak z pewnością nie jest Braine autorem wybitnym, a raczej zapamiętuję go jako osobę nie lepszą w niczym od tych, których krytykuje. Żródłem buntu Braina była według mnie zwykła chęć zastąpienia klasy śreniej, powedzmy wprost: dorwania się do "koryta".

Dalszy ciąg debiutu literackiego Braina pozostawia mnie z dokładnie takimi samymi przemyśleniami jak pierwsza ze wspomnianych książek. Niby "się czyta", choć "Wspaniałe życie" jest wyraźnie nudniejsze niż "Wielka kariera" i w kilku miejscach nie mogąc już znieść tej nudy po prostu przeskakiwałem całe pasaże w poszukiwaniu jakichś ciekawszych przemyśleń czy dialogów. Niby...

John Braine urodził się w Wielkiej Brytanii w 1922 roku. Pracował w różnych zawodach, służył w marynarce wojennej w czasie drugiej wojny światowej, był między innymi bibliotekarzem i oczywiście znanym pisarzem. Ta książka swego czasu była bardzo popularna. Została wydana na początku lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku. I akcja jej w tych latach się rozgrywa.
Joe Lampton to główny bohater książki. Ma piękną żonę, mieszka w ładnym domu w małym miasteczku, ma rodzinę. Niby wszystko jest dobrze. Niby wszystko się układa. Niby żonę kocha, a ona kocha jego, niby ma dobrą pracę. Właśnie... niby. Na zewnątrz wszystko jest ok. Ale jak się okazuje prawie nic tu nie jest ok. Wkrada się nuda, wkradają się zdrady i romanse, wnikają w rodzinne i towarzyskie układy większe lub mniejsze nieporozumienia i kłamstwa, wkrada się wypalenie, niezadowolenie i chęć poszukiwania czegoś innego. Czy ta rodzina ma szansę przetrwać? Czy małżeństwo Lamptonów przetrwa wielki, ogromny wręcz kryzys, gdy wszystko już zostanie wykrzyczane, wyrzucone na zewnątrz? Zachęcam do lektury, aby się dowiedzieć i przekonać o tym samemu.
Ta obyczajowo-psychologiczna książka nie jest może wybitna i nie jest na pewno jakimś literackim arcydziełem. Jest jednak warta przeczytania, porusza ciekawe kwestie, dobrze napisana i zasługuje w sumie na około siedem gwiazdek w ocenie ogólnej. Tyle też wystawiam. Z pewnością jest interesującym dziełem.

John Braine urodził się w Wielkiej Brytanii w 1922 roku. Pracował w różnych zawodach, służył w marynarce wojennej w czasie drugiej wojny światowej, był między innymi bibliotekarzem i oczywiście znanym pisarzem. Ta książka swego czasu była bardzo popularna. Została wydana na początku lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku. I akcja jej w tych latach się rozgrywa.
Joe Lampton...

Kontynuacja "Wielkiej kariery", dalszy ciąg perypetii Joe Lamptona. Mozolnie i "po trupach" skonstruowane "wspaniałe życie" zaczyna się bohaterowi sypać. Nie może to dziwić, w przypadku, gdy fundamentem życia stają się pieniądze. Trzeba mieć świadomość, że monety mogą zardzewieć, a banknoty przejść wilgocią, doprowadzając całą konstrukcję do zawalenia się. Chyba wiem, dlaczego w 1973 roku zdecydowano się wydać dwie najpopularniejsze książki Johna Braine'a (1922-1986) - żeby pokazać polskiemu czytelnikowi, jak bardzo zdegenerowany jest brytyjski kapitalizm i kapitalizm w ogóle. Cóż, gdyby w tamtych latach w Polsce ludzie mieli jakikolwiek wybór...

Opowieść bardzo długo nabierała tempa, a gdy akcja nareszcie nabrała rumieńców, powieść się po prostu urwała. Bohaterowie, są już trochę inni niż w "Wielkiej karierze" - da się w nich dostrzec ślady psychologii i skomplikowania, ale w dalszym ciągu są bardzo niekonsekwentni w swoich czynach, komiksowo przerysowani i wściekle pop-artowi.

W anglojęzycznej Wikipedii wyczytałem, że John Braine przyznał się kiedyś do fascynacji Guy de Maupassantem (1850-1893),że rzekomo Francuz był jego ulubionym pisarzem, a "Wielka kariera", była dziełem luźno inspirującym się nowelą "Bel Ami" tego ostatniego, ale krytycy nie zauważyli tego związku. Cóż, dwie pozycje Braine'a przeczytałem, więc mam prawo je skrytykować, "Wspaniałemu życiu" stawiam (podobnie jak "Wielkiej karierze") pięć gwiazdek, a sam raczej zostaję po stronie Maupassanta, którego proza starzeje się znacznie wolniej od prozy Braine'a.

Kontynuacja "Wielkiej kariery", dalszy ciąg perypetii Joe Lamptona. Mozolnie i "po trupach" skonstruowane "wspaniałe życie" zaczyna się bohaterowi sypać. Nie może to dziwić, w przypadku, gdy fundamentem życia stają się pieniądze. Trzeba mieć świadomość, że monety mogą zardzewieć, a banknoty przejść wilgocią, doprowadzając całą konstrukcję do zawalenia się. Chyba wiem,...

Taka sobie obyczajówka. Nic odkrywczego, ale też nie było tam zbyt wiele sztampy. Jedna z wielu podobnych. Być może ocena byłaby lepsza po zapoznaniu się z całą serią o Lamptonie.

Taka sobie obyczajówka. Nic odkrywczego, ale też nie było tam zbyt wiele sztampy. Jedna z wielu podobnych. Być może ocena byłaby lepsza po zapoznaniu się z całą serią o Lamptonie.