Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka łatwo wchodzi, jest w niej pewna czytadłowa potoczystość, która nie stawia oporu przy lekturze. Napisana wyraźnie jako powieść z tezą, czy może tezami - w tomie pierwszym nieco bardziej skupia się na tym, jak istotny jest w medycynie pierwiastek humanistyczny i holistyczne podejście do chorego (a nie do choroby),w tomie drugim horyzont ideologiczny przenosi się nieco bardziej w stronę zagadnień religijnych i ogólnoetycznych. Trochę moralizowania i dętych komentarzy narratora, trochę jest też powtórzeń, ale opowieści poszczególnych postaci poruszają rzeczywiście - jest więc chirurg Geraudin, który boi się przyznać do własnej starości i przez to doprowadza podczas operacji do tragedii, jest Michał Doutreval, który odrzuca łatwe i zamożne życie, by ratować gruźliczkę (łatwo mu to nie przychodzi, więc zwycięstwo nad powracającymi konfliktami wewnętrznymi jest tym bardziej przekonujące i wyraziste),jest jego ojciec, nieszczęśliwy karierowicz, i są Guerran oraz Fabiana Doutreval, których miłość, początkowo tak idylliczną, stopniowo zatruwa kłamstwo, na którym była zbudowana. Do tego ciekawy obraz stanu medycyny i systemu opieki zdrowia we Francji w pierwszej połowie XX wieku. Przedmowa do wydania z lat 50. godna uwagi jako ciekawostka - po analizie powieści następuje trybut dla ideologii komunistycznej, czyli parę akapitów o świadomości klasowej i zdobyczach socjalizmu.