Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prywatny detektyw Hmarrlowe sączył whisky i rozwiązywał krzyżówki, myśląc, że dzisiaj już nic ciekawego się nie wydarzy, gdy ktoś podrzucił mu do gabinetu karteczkę z numerem telefonu do tajemniczej Julity. Tu zaczyna się jego śledztwo, w które będzie wmieszana też niejaka Ążella. Na początek wspomnę, że komiks czyta się poziomo - a więc nie mamy tu popularnej konwencji, co z jednej strony wydaje się oryginalne, z drugiej zaś niepraktyczne. Będąc jeszcze przy sprawach technicznych - to czarno-biały komiks, ze specyficzną, "niechlujną" kreską. To akurat plus, pozostajemy w klimacie noir, a kreska niczym ze starej kreskówki zabiera nas w sentymentalną podróż. No dobrze, ale co z fabułą? No właśnie tu pojawia się zgrzyt... Tak naprawdę ciężko zrozumieć, o co w komiksie chodzi, czego dotyczy śledztwo i kto tu jest tym złym. Miała to być chyba parodia powieści detektywistycznych, ale coś nie wyszło. A nie wyszło właśnie przez tę niezrozumiałą fabułę i raczej słaby humor. Ten ostatni jest oczywisty, przestarzały i szczerze mówiąc chwilami po prostu s€ksistowski. Jasne, w paru miejscach można się uśmiechnąć, ale to by było na tyle. Postać Julity jest dziwna - z tekstu wynika, że to po prostu prostytutka i w całym komiksie nie widzimy jej w ubraniu. Kim dokładnie jest ta kobieta? Tego nie wiemy. Komiks jest bardzo krótki, ledwo ta zagadkowa akcja się zaczyna, a już się kończy. Całość nie zapada w pamięci - przed recenzją wręcz musiałam sobie odświeżyć fabułę, bo po prostu nie pamiętałam, o czym to było. Niestety liczyłam, że trafiłam na perełkę, a spotkało mnie tylko ogromne rozczarowanie. Bardzo lubię klimaty noir, jednak ten komiks był niedopracowany, ze słabym humorem dla dorosłych. Raczej nie polecam 🙈