Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mimo sprzecznych uczuć jakie wywołuje ta monografia już na wstępie napiszę, że każdy fan Almodovara powinien się w nią zaopatrzyć. Jest pięknie wydana, bogato zilustrowana, pełna przypisów i wyczerpująco omawia twórczość reżysera. Zarzuty jakie wytoczę przeciw niej dotyczą głównie stylu autorki. Bez wątpienia jest jednak wierną fanką Don Pedra i posiada olbrzymią wiedzę na tematy o których się wypowiada. Szkoda niestety że "Słoneczne kino..." zostało napisane w "do bólu poprawny" sposób. Zupełnie jakbym czytał pracę dyplomową. Akademicki ton wydaje się nie pasować do rozprawek o twórczości człowieka, którego dzieła tryskają humorem i ironią. W dodatku autorka czasami zapętla się w swoich rozważaniach. Widać że pierwotnie niektóre rozdziały były osobnymi tekstami. Często kilka razy jest interpretowana ta sama scena i wnioski niczym się nie różnią. Co najciekawsze, najczęściej przywoływanym filmem okazują się "Dziewczyny z dzielnicy", czyli wątpliwej jakości debiut Almodovara. Jeśli ktoś go nie oglądał, po lekturze będzie się czuł jakby widział go trzykrotnie. Autorka nie przejmuje się, że wciąż opisuje te same fragmenty filmu. Zamiast tego mogła poświęcić choć dwa akapity więcej "Złemu wychowaniu", o którym jest tu najmniej. Poza tym jestem zadowolony. Niektóre rozdziały były ciekawsze (o śmierci, kinie gatunkowym),inne mniej (o mediach). Miło było sobie przypomnieć twórczość tak niebanalnego reżysera. Może gdyby Mazierska poczuła się bardziej swobodnie i częściej wysnuwała własne wnioski (co jej się zdarza) powstałaby książka na światowym poziomie. Ale nie gdybajmy... Źle nie jest.