Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka o naukowym wyścigu – napisana z werwą! Dobre pióro, zrozumiały przekaz i autentyczne napięcie. Niby wiem co i jak, Rosjanie wystrzelili sputnika, potem psa, później nawet człowieka. Wstrząsnęli zachodem, bo mieli rakietę która równie dobrze może przenosić bomby atomowe. Niby wszystko wiadomo, ale warto wejść nieco w szczegóły by docenić jak wielkich rzeczy dokonywali naukowcy i inżynierowie, jak wiele przeszkód musieli pokonywać. To naprawdę „samo się nie zrobiło” i nie byliśmy na to skazani, nieuchronnie. To opowieść o ludziach którzy przełamywali nasze ograniczenia, to opowieść o politykach którzy potrzebowali przełomów by toczyć swoje gry. To opowieść o wyścigu w najbardziej bezpośrednim znaczeniu, jak ryzykujący Rosjanie, którzy przyśpieszają start pierwszego Sputnika o dwa dni, ze względu na fałszywe informacje o gotowości Amerykanów do swojego startu, albo jak Łajka wystrzeliwana w niespełna miesiąc po Sputniku 1 To wreszcie historia tych raczej zapomnianych, niektórych dość bezpośrednio jak Korolow, a raczej naczelny konstruktor – tylko pod takim mianem był znany, nazwisko i imię było tajne. Innych może mniej jak gen. Meadisa, który walczył by jego zespół z von Braunem na czele mogli w ogóle budować rakiety. To naprawdę znakomicie napisana książka, jest trochę nauki z zakresu konstrukcji rakiet, ale podanej dla naprawdę zwykłego czytelnika. Pewnie znawcy znajdą tam zbyt dużo uproszczeń, ja nie znam się, wiec nie mogę podać krytyce tego aspektu. Dla mnie był to zrozumiały wykład o tym, czemu Rosjanie obrali ten kierunek rozwoju, a Amerykanie inny. To dla mnie interesujące opisy jak myślano o rakietach, jakie problemy musiano rozwiązywać i jak wielki wysiłek musieli wkładać w to technicy, inżynierowie i naukowcy. Jak czasem trzeba było pójść niebanalnie, jak czasem zaryzykować i… przegrać z tego powodu. To także ciekawa książka ze względu na aspekty polityczne, nieuchronnie wiążące się z tak wielkimi programami i zaangażowaniem w nie państw. NA zimną wojnę często patrzę przez pryzmat lat 80-tych, doktryny MAD, dziesiątek bomb jądrowych wycelowanych w różne miasta i inne cele strategiczne. Tymczasem w latach 50-tych (i to późnych) opierała się ona na czymś zupełnie innym, dominowały bombowce, w których prym akurat wiedli Amerykanie, a broń rakietowa dopiero się rodziła. Nawet późniejszy konflikt o Kubę to pokłosie właśnie tej ciągłej nierównowagi. Także lata zimniej wojny to też zmienna historia, a nie ciągłe oczekiwanie na zagładę. Serdecznie polecam