Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kończyłam czytać "17" o 6 rano, po całej nieprzespanej nocy, bardziej z powodu ambicji (ja nie przeczytam? pewnie, że przeczytam!) niż ochoty. Mam wrażenie, że autor chciał coś tą książką przekazać, że miał jakiś pomysł, zarówno na formę, treść jak i morał tej opowieści. A jednak się nie udało. Szkoda? Po pierwsze - przeczytałam, ale nie do końca wiem o czym to było. Po opisie książki spodziewałam się czegoś innego, czegoś O NIEBO (piekło?) bardziej pokręconego, dziwnego i chorego. Lubię takie książki, lubię takie filmy, lubię się poczuć, jak ktoś z mózgu robi mi sieczkę, tym bardziej, że bardzo łatwo się temu poddaję. Widać, że książka miała ambicie być takim narzędziem do siekania umysłu - ale wyszła nadspodziewanie tępo. Nie mówię, że nie było wcale takich dziwnych, psychodelicznych scen. Ależ oczywiście, były. Ale dwie, trzy na całą książkę? A scena z małpami, która najwyraźniej miała być najmocniejszym punktem, moim zdaniem nie wyszła zupełnie. Liczyłam, że mnie książka nad ranem mocno potrzepie, że będę leżeć na łóżku i rozkminiać, co się dzieje w moim mózgu... Nic z tego, poszłam po prostu spać. Po drugie - forma. Skoro surrealizm i psychodela to i styl powinien pasować, prawda? Chaos w narracji, jakieś wtręty, dopowiedzenia, niedopowiedzenia, przerwy, dialogi, które tak naprawdę są skupiskiem monologów... Wszystko jest okej! A raczej - byłoby, ale coś po drodze nie wyszło. I znów - są momenty, w których narracja jest rzeczywiście chaotyczna i jednocześnie bardzo dobrze rozplanowana, a są momenty, w którym człowiek czyta i gubi się tak bardzo - kto mówi, co mówi i przede wszystkim W JAKIM CELU? To jest też problem - pierwszy rozdział jest "ni przypiął ni wypiął", jakby autor jeszcze nie wiedział, co z "17" zrobić i chciał sobie jednocześnie ponarzekać na polską emigrację. No to ponarzekał, ale nie wiem po co. Po trzecie - nawiązania do popkultury zawsze i wszędzie (wraz ze zniekształcaniem nazw własnych, co akurat na plus). Czy to nie było trochę za bardzo na siłę? Nie wiem, ale na pewno było mało przekonujące, choć nieco umilające lekturę. Nie chcę napisać, że to było złe. Miało swoje momenty, sceny, monologi, stwierdzenia, zdania wyrwane z kontekstu, które zapadały w pamięć. Ale, cholera, było tego za mało, za słabo to było scalone, wszystko ginęło w ogólnym niewiadomoczym. I było niedopracowane. Jakby autor usiadł do klawiatury o 22 i pisał przez całą noc. Gdybym siedziała w dziale debiutów wydawnictwa i dostała takie coś, odrzuciłabym. Ale ponieważ nie siedzę, miałam okazję przeczytać "17" wydane. I co myślę? Zmarnowany potencjał. Przynajmniej tyle, że edytorzy i korekta spisali się na medal.