Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Anatolij Kim (ur. 1939),prozaik radziecki średniego pokolenia, pierwszy zbiór nowel, „Błękitna wyspa”, opublikował w 1976 r. Kolejne jego utwory, głównie tomy opowiadań i mikropowieści, to „Cztery spowiedzi” (1978),„Słowicze echo” (1980),„Nefrytowy pas” (1981) oraz powieść „Wiewiórka” (1984). Proza Kima, Koreańczyka, który dzieciństwo i wczesną młodość spędził na wyspie Sachalin, to egzotyczne dla nas zespolenie konwencji realistycznej z umownością, splot wątków baśniowych, zainspirowanych przez filozofię i folklor wschodni (głównie oczywiście koreański),z wydarzeniami, sytuacjami i postaciami dnia dzisiejszego. W pisarstwie Kima dominuje filozoficzna zaduma nad węzłowymi problemami ludzkiego życia, takimi jak narodziny, śmierć, przemijanie, więź odległych pokoleń. „Bez wiecznych, tragicznych tematów nie może istnieć wielka literatura” – powiada Kim i po takie właśnie tematy sięga.